Vandaag 9 Jaar Geleden…
… Ik waste mijn haar die ochtend en maakte een hoge staart, zodat de staart helemaal naar beneden viel, tussen mijn schouderbladen.
Ik droeg een zwarte rok met een witte bloem op mijn dij gegrafeerd. Mijn goed passende topje en blazer paste de witte pumps die ik aan mijn voeten droeg.
Ik sprayde “Hypnotize” van Dior in de lucht en ik liep er doorheen … toen keek ik in de spiegel.
De roze lipgloss op mijn lippen en een gezicht zonder make-up van een meisje die door iedereen 21 zou worden geschat staarde terug.
Maar ik was niet 21. Ik was 31 en verliefd: de glans van de liefde en het geluk dat alleen voor kan komen uit die geweldige liefde was mijn fontein van jeugd.
Met een knik van goedkeurig en een kleine glimlach draaide ik me om mijn portemonnee te pakken, liep naar buiten… ik deed bijna vreugdesprongetjes naar mijn auto.
Ik sprong erin zonder te aarzelen en ik begon aan de reis die vier uur in beslag zou nemen.
Ik reed helemaal naar mijn eindbestemming zonder dat ik stopte, ik zong onderweg liedjes zoals, Is This Love van Bob Marley, terwijl mijn handen het ritme trommelden op mijn stuur; mijn hoofd danste mee met mijn lichaam.
En toen kwam ik aan in zijn stad, bij zijn werk … beide voor de allereerste keer.
Als snel kwam mijn geliefde aan om me te begroeten.
Hij opende de autodeur en ik stapte naar buiten om oog in oog met hem te staan, of eerder gezegd, gezicht (het mijne) tegen borstkast (de zijne).
Hij glimlachte gewoon en keer naar me met zijn dansende bruine ogen. Hij zei niet meteen iets. Ik glimlachte terug. En toen zei hij, “je bent een mooie vrouw.”
Ik omhelsde hem en bedankte hem, terwijl ik hem met al mijn tedere kracht tegen me aan drukte – mijn armen om zijn middel en mijn ogen gesloten… ik bleef hem vasthouden. Ik wilde nooit en te nimmer dat moment kwijtraken.
Wat we beiden niet wisten is dat wat ik aan had of hoe mijn haar zat mij niet knap of mooi of een godin maakte, zoals mijn geliefde mijn regelmatig noemde.
Het waren niet de jeugdige genen van mijn moeder een haar voorouders die door mijn aderen stroomden. Het was iets wat mijn oma die ochtend tegen me zei toen ik bij haar op visite was.
“Ik weet niet wie die man is of hoe hij heet, maar je moet hem houden.”
Ik vroeg haar waarom.
Ze antwoordde, “ik heb je nog niet eerder zo mooi en geluk gezien als nu. Nooit eerder. Maar elke vrouw zou op een bepaald punt in haar leven er zo mooi uit moeten zien en niet slechts op haar bruiloft.”
Dus aan de man die me die fantastisch mooie dag gaf waarop ik echt geloofde dat ik mooi was en dat er volledig van me werd gehouden zoals ik was, meer dan welke schoonheid dan ook, omdat jij meer dan dat zag en in mijn ziel staarde: dank je wel voor 28 augustus 2007.
De liefde van een goede man kan je innerlijk echt compleet veranderen … letterlijk.
