Doodop is niet sterk genoeg om te beschrijven wat ik nu doormaak.
Ik ben kapot, dat klopt.
Deze vermoeidheid stijgt fysiologische vermoeidheid te boven. Het is psychisch, het is emotioneel.
Ik ben moe geworden door altijd sterk te moeten zijn.
Ik ben moe van elke dag een glimlach op m’n gezicht te moeten toveren van een sterke vrouw en om een supervrouw voor iedereen te zijn.
Opeens zit ik hier, met een brok in m’n keel, ik voel me verloren en weet niet waar ik moet zoeken naar leiding.
Ik heb te lang m’n eigen gevoelens ontkend en nu voel ik alsof ik degene ben uit de war gehaald moet worden.
Ik heb verschillende artikelen geschreven over de alfavrouw: de sterke, onafhankelijke, zelfredzame vrouw.
Dat klinkt goed, toch?
Ik heb me nooit voorgenomen om deze vrouw te zijn, maar het leven heeft ervoor gezorgd dat ik m’n ergste nachtmerries onder ogen moest zien, ik moest leren sterk te zijn, omdat niemand anders me door mijn beproevingen zou helpen, maar hier ben ik, nu ben ik uitgeput en verloren, me afvragend of iemand er ooit voor mij zal zijn zoals ik er altijd voor anderen ben geweest.
Ik heb altijd de feilloze vrouw gespeeld die van alle markten thuis is.
Als anderen naar me kijken zien zij dat beeld voor zich.
Ze zien mij als competent en kundig, maar mijn ziel is doodop – terwijl ze mij beschouwen als evenwichtig en stabiel – van binnen breek ik.
Het voelt alsof ik m’n hele leven heb geprobeerd te bewijzen dat ik sterk ben en dat sterk zijn genoeg moest zijn.
Ik heb zoveel van mijn energie besteed aan het stellen van hoge eisen om sterk te zijn en m’n eigen emoties opzij te zetten dat ik nu uitgeput ben.
En nu ben ik degene die bleek ziet en uitgeput is.
Als je altijd de sterke bent, onderdruk je vaak je wensen, gedachten, en soms zelfs je emoties.
Als je altijd de sterke bent, ben je erg voorzichtig dat je niemand opzadelt met jouw problemen.
Je ziet dat als een last opleggen aan mensen die je eigenlijk hoort te steunen.
En de mensen die meestal zo bezig zijn met het zorgen voor anderen vragen vaak zelf niet om hulp.
Maar wanneer je de sterke bent sla je je door je eigen uitdagingen heen, en er kan een tijd aanbreken dat je je breekpunt hebt bereikt.
Het is zo dat de mensen die het sterkst zijn uiteindelijk iemand anders het hardst nodig hebben.
Ik besef me nu dat we allemaal iemand nodig hebben die ietsje sterker is dan wij.
Ja, ik zei NODIG HEBBEN, het zinsdeel waar ik zo lang van weg ben gerend, omdat het een negatieve associatie had.
Maar ik ben me gaan realiseren dat het oké is om af en toe niet sterk te zijn.
Ik zei mezelf altijd om niemand dichtbij te laten komen of hen te vertellen over m’n beproevingen.
Ik geloofde altijd dat mensen die sterk zijn geen zwak moment mochten hebben.
Wat als iemand je ziet lijden? Wat als iemand de tranen ziet die je probeert voor jezelf te houden?
Wat als iemand de diepste dromen en wensen van je leven hoort wanneer je vaak de tijd niet hebt om deze te uiten?
Nu ben ik uitgeput van het vluchten voor mijn behoefte om kwetsbaar te zijn.
Ik verlang ernaar om voor gezorgd te worden, niet in de financiële zin, maar ik wil een sterke arm om m’n schouders, iemand die me met beide benen op de grond kan houden, wat voor storm ik ook heb moeten doorstaan die dag.
Ik ben economisch onafhankelijk, maar ik hoef niet langer mentaal sterk te zijn. Ja, ik verlang ernaar bemind te worden door iemand.
Er is niets slecht aan hunkeren naar iemand om je vast te houden, om voor je te zorgen.
Het is niet iets om je voor te schamen. Het is geen teken van zwakte.
Het is eigenlijk een sterke kant, we hebben allemaal “iemand” nodig om ons te herinneren dat het oké is om niet altijd maar sterk te zijn.
Het is de kracht van de liefde.
En uiteraard kun je sterk blijven voor anderen.
Maar wees er zeker van dat het vanuit een kracht komt die je kunt conserveren.
