Ik wou dat ik kon zeggen dat ik blij ben dat ik je heb ontmoet, maar dat zou een leugen zijn. Integendeel, soms zou ik willen dat we elkaar nooit hadden ontmoet.
Hoe dan ook, het is wat het is, en nu leer ik leven met jouw herinnering in mijn achterhoofd, in de hoop dat het op de een of andere manier ophoudt te bestaan.
Al die slapeloze nachten, waarvoor? Weer een teleurstelling en weer een nieuw begin, opnieuw beginnen.
Hoe laat je iets los dat je leven zo lang heeft bepaald? Hoe sluit je vrede met de wetenschap dat wat je dacht dat echt was, dat opeens niet meer is?
Je bracht me zoveel pijn en liet me alleen en verward achter. Ik verloor alle richting in mijn leven omdat ik er zo in opging om jou gelukkig te maken.
Ik vergat wie ik was zonder jou en nadat je mijn leven had verlaten, drong het ineens tot me door. Ik moest mezelf weer vinden.
Ik wil je niet als vijand zien, maar ik wil mezelf wel zien als de held van mijn eigen leven.
Even was ik bang dat ik nooit meer op de been zou komen, maar nu weet ik dat dat wel gaat lukken.
Het leven is een onvoorspelbare reis en ik ben altijd een zwerver geweest. Ik heb altijd te veel gevoeld en toch nooit opgegeven. Dat kon je niet veranderen.
Zelfs niet na alles wat je me hebt aangedaan. Zelfs niet toen je me opzettelijk pijn deed. Zelfs niet na alle denkbeeldige dingen waar je me de schuld van gaf.
Ik heb altijd het goede in je gezien. Dat doe ik nog steeds… maar het is tijd voor jou om voor jezelf te zorgen en voor mij om voor mezelf te zorgen.
Dat is de les die het leven me door jou heeft geleerd. Je kunt iemand niet veranderen als hij zichzelf niet wil veranderen, hoe hard je het ook probeert.
Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden en geen enkele hoeveelheid empathie zal iemand zijn eigen tekortkomingen doen inzien als hij zoveel energie steekt in het vermijden ervan en anderen de schuld geven.
Het is niet mijn verantwoordelijkheid om je te redden. Het is niet mijn verantwoordelijkheid om je te vermaken en gelukkig te maken.
Ik heb me dat nooit eerder gerealiseerd, maar nu wel.
De enige manier waarop iemand kan groeien is door zelfreflectie en nederigheid, door ons ego en onze emoties in balans te brengen.
Het ego is niet altijd slecht, want het is er om ons te beschermen. Het probleem is wanneer het zo groot wordt dat er geen ruimte meer is voor iets anders dan ego.
Dan maakt het gebrek aan zelfreflectie je blind voor de gevoelens en behoeften van anderen.
Daarom moest ik er alleen voor zorgen. Daarom heb ik mezelf beloofd dat ik mijn leven ten goede zal veranderen, zelfs als dat betekent dat ik zonder jou moet leven.
Ik zal van ons verhaal geen voorbeeld van mislukking maken, maar van een levensles die nodig was om goede dingen te laten komen.
Ik zal van onze liefde geen tragedie maken, maar een leermoment.
Deze les vereist zelfliefde en moed, en ik ben er klaar voor.
Ik leer langzaam van mezelf te houden om alles wat ik ben. Ik leer mezelf te vergeven en mezelf een tweede kans te geven.
Ik weet dat ik echte liefde en pure aandacht waard ben en ik zal niets minder accepteren.
Ik weet dat de liefde die ik geef op dezelfde manier aan mij kan worden teruggegeven.
En bovenal weet ik dat ik genoeg ben zoals ik ben.
Ik heb zo lang geworsteld om mezelf te accepteren en nu begin ik eindelijk het goede in mezelf te zien. Ironisch genoeg was dat pas nadat jij er niet meer was.
Ik weiger om mijn geluk ooit nog in de handen van andere mensen te leggen.
Nu ik weet dat mijn leven in mijn handen ligt, ben ik klaar om er iets geweldigs van te maken.
Ik ben klaar om opnieuw te beginnen en denk aan jou als iemand die me geholpen heeft om daar te komen.
Zoals ik al eerder zei, het leven is een onvoorspelbare reis, maar ik ben vastbesloten om er het beste van te maken dat het kan zijn.