Als je iemand ontmoet die uit een gebroken gezin komt zul je dit waarschijnlijk niet meteen weten. Ze zullen hun best doen om zich normaal te gedragen, om op hun woorden te letten, om ervoor te zorgen dat ze net als alle anderen zijn.
Het is een gewoonte die ze door de jaren heen hebben aangeleerd. Hoe makkelijk het is om op anderen te lijken. Hoe makkelijk het is om dezelfde dans en routine te presteren.
Draag de juiste kleren. Zeg de juiste dingen. Laat je muren niet vallen. Doe nooit een toespeling dat er iets mist.
En wat mis er dan? Het is de vraag die aan ze blijft knagen. Was het dat ze op vroege leeftijd een ouder hebben verloren?
Was het de scheiding, de mishandeling, de herinneringen die maar niet weg lijken te gaan? Was het omdat ze sneller volwassen moesten worden dan alle anderen?
Niet iedere gebroken persoon deelt hetzelfde verhaal en hun verhaal is aanwezig in hen, zegevierend uitdagend, een anker dat hun hart laat zinken, maar de leegte voelt even goed angstaanjagend bekend.
Ze weten niet op welk moment het allemaal uit elkaar begon te vallen. Wat ze wel weten is dat ze vielen. En hard ook.
Als je iemand gaat daten die uit een gebroken gezin komt dan zal het in het begin allemaal te makkelijk lijken. Want dat is het.
Je zal ze vragen naar hun jeugd, hun achtergrond, hoe hun familie is, en zonder met hun ogen te knipperen zullen ze de lelijke details weten te verhullen met net genoeg relevante informatie die je echt zal geloven aangezien je het echte verhaal krijgt.
Het is niet alsof ze met opzet misleiding of bedrieglijk proberen te zijn. Ze weten gewoon dat het zo eenvoudiger is. Voor jullie allebei.
Ze weten dat niemand wil horen dat ze lange nachten in de wachtkamer van het ziekenhuis hebben door moeten brengen terwijl ze zich afvroegen of het weer goed zou komen met hun vader, niemand wil horen hoe hun moeder hun sloeg of hoe een broer of zus verslaafd was, of hoe de pijn van dit gebroken gezin nog steeds ronddwaalt in hun achterhoofd, hoe vaak ze ook proberen om dit kwijt te raken.
Nee, niets hiervan is een goed onderwerp voor een eerste date.
Zelfs de tweede, derde, en vijfde date lijken nooit een gepast moment om deze inzichten te delen.
Ze hebben zich in wezen altijd vreemd gevoeld, op een manier die ze niet kunnen delen, op een manier waardoor ze gaan hopen dat je ze niet zult verlaten en hen vanaf dat moment voor altijd als onbeminnelijk ziet.
In het begin zullen ze de schijn ophouden – deze zenuwachtige poppenkast.
Je net genoeg binnenlaten dat je de smaak van hun lippen kent als ze dronken genoeg zijn om je in het openbaar te zoenen, maar net genoeg afstand houden dat je nooit zult weten hoe ze ’s ochtends zijn, wanneer hun haar wild is en ze stil liggen te slapen.
Het is het spel dat ze blijven spelen om je dichtbij hun opgebouwde muur te houden, maar nooit zo dichtbij dat je echt de kans krijgt om je er doorheen te beuken.
Het is niet eerlijk, dit weten ze, maar ze weten gewoon niet hoe ze op een andere manier van iemand kunnen houden.
Onderhand hebben ze een subtiele manier geleerd om op de binnenkant van hun lip te bijten en het bloed te laten kloppen als je jouw familie opnoemt, het huis waar je in op bent gegroeid, de vakantietradities die je jaren in ere hebt gehouden.
Deze dingen maken hen ongemakkelijk, jaloers, zelfs een beetje bedreigd, op een manier die jij nooit zult begrijpen
.
Ze weten niet hoe dat voelt – om te weten dat je op hetzelfde adres kunt terugkomen dat je als kind kende. Ze weten niet hoe het is – om te weten dat je bij dezelfde mensen kunt terugkomen die je als kind kende.
Stabiliteit had in hun leven altijd een prijskaartje en daarom hebben ze geleerd om van niemand ooit iets te verwachten.
Ze zullen volhouden en volhouden totdat jullie beiden uitgeput en hondsmoe zijn, door de lakens rollen, over iets alledaags lachen, en ze zich ineens realiseren dat ze niet meer op hun hoede zijn.
Een moment dat voor jou niet relevant is, is dat voor hen misschien wel.
Ze hebben hiernaar verlangd – deze onverdeeldheid en een tastbaar gevoel ergens aan toe te behoren.
Dus ze denken heel even dat dit misschien een plek is waar ze zich op hun gemak kunnen gaan voelen – de ruimte tussen jou en hen is niet echt ver, als je erover nadenkt.
Ze vragen zich heel even af of ze deze plek met jou hun thuis kunnen noemen, en of ze eindelijk iets echts hebben gevonden, iets tastbaars in iemand anders.
Ze verdrukken deze gedachten meteen en herinneren zich dat ze voor zoiets niet goed genoeg zijn. Een thuis. Liefde. Een relatie die echt zou kunnen werken. Nee, dit overkomt slechte mensen niet, gebroken mensen, mensen die uit een ongebruikelijk nest komen.
Dus dat moet je onthouden als je van iemand houdt die uit een gebroken gezin komt – er zullen dagen zijn wanneer ze simpelweg het gevoel hebben dat ze jou of je liefde niet verdienen, of dit mooie leven dat jullie samen hebben gecreëerd.
Het is een gevoel diep van binnen dat ze op hun meest duistere dagen hebben dat zegt dat ze nooit genoeg zullen zijn.
Als je van iemand houdt die uit een gebroken gezin komt, probeer dan niet hun problemen op te lossen of alles te begrijpen over waar ze vandaan zijn gekomen – een beetje ruimte om op te bloeien is alles wat ze nodig hebben om te groeien.
