Is jou ooit gevraagd of je in zielsverwanten gelooft en vond je dat een suffe vraag?
Voor elkaar geschapen zijn lijkt zo afgezaagd en onrealistisch.
Ik heb nooit echt serieus bij die vraag stilgestaan omdat ik eerlijk gezegd niet in zo’n fenomeen geloofde.
Pas toen iets mijn leven drastisch veranderde stond ik ervoor open.
Mensen kijken vaak niet veel verder dan de nabije toekomst.
Soms zijn we ten einde raad terwijl bepaalde dingen ons juist in de toekomst van pas zullen komen. Op dat moment beseffen we ons dat gewoon nog niet.
Dat is wat mij en hem is overkomen.
Toen we het uitmaakten dacht ik dat ik voor altijd afscheid van hem had genomen.
Ik rouwde alsof er iets kostbaars uit mijn ziel was gerukt en dit nooit meer terug zou komen.
Hij was alles wat ik wilde. Ik wist het meteen toen we elkaar aankeken.
Ik heb nog nooit zo’n band met iemand gehad. Het was net alsof mijn hart geraakt werd door een kleine bliksemschicht als hij me aankeek.
Meteen daarna wist ik dat ik helemaal de zijne was en dat hij de mijne was, ondanks dat ik het niet kon verklaren.
Het voelde alsof alles goed terecht was gekomen bij hem, vooral mijn hart. Hij was mijn veilige thuishaven, degene die ik het meest bewonderde.
Daarom versplinterde mijn ziel volledig toen we voor het eerst uit elkaar gingen.
Ik heb zo vaak wakker gelegen en gewenst dat ik hem nooit had ontmoet, want ik kon de pijn gewoon niet aan.
De kleinste dingen maakten me aan het huilen en ik smeekte God om hier een einde aan het maken.
Er waren momenten dat ik dacht dat ik het nooit zou redden, maar op de een of andere manier overleefde ik het.
Ik stond er vooral versteld van dat ik na alles nog steeds zielsveel van hem hield.
Los van alle momenten dat hij ervoor zorgde dat ik me onzeker voelde of dat hij zich egoïstisch gedroeg wist ik dat hij me nooit met opzet heeft willen kwetsen.
Dit heeft ervoor gezorgd dat zijn herinnering beschermt werd in mijn hart. Ik wist dat hij net zoveel van mij hield als ik van hem.
Ik wist gewoon dat hij vaak aan me dacht, maar ik kon niet verklaren waarom ik dat dacht.
Jaren vervlogen en ik voelde nog steeds genegenheid in mijn hart, maar ik sprak er nooit over.
Ik begon daardoor te denken dat ik over hem heen was. Uiteindelijk bleek dat ik ernaast zat.
Meteen toen hij contact met me opnam begon mijn hart steeds sneller te kloppen. Ik werd meteen duizelig en ik had mezelf niet onder controle.
Eerst wist ik niet wat ik moest doen.
Ik begon te piekeren en ik was vastberaden om zijn bericht te negeren, maar iets in me dwong me om wel wat te doen.
Ik trok de stoute schoenen aan en belde hem op. Meteen toen ik zijn stem hoorde smolt mijn hart.
Alle onderdrukte gevoelens kwamen opeens naar boven.
Op dat moment wist ik dat ik nog steeds verliefd op hem was. Ik wist dat hij de man was met wie ik mijn leven wilde delen.
Ik wist dat ik bereid was om hem nog een kans te geven.
Het leek alsof hij volwassener was geworden sinds we elkaar voor het laatst hadden gezien en daar werd ik blij van.
Ik sprak met hem af en ik werd weer opnieuw verliefd.
Hij was dezelfde persoon, maar nu wist hij wel hoe hij zelf zijn demonen onder ogen moest zien.
Ik voelde me eindelijk thuis. Alsof de zoektocht voorbij was.
Toen realiseerde ik me dat ik wel geloof dat sommige mensen bij elkaar horen. Wij zijn daar een perfect voorbeeld van.
Related: Als Twee Mensen Bij Elkaar Horen, Zullen Ze De Weg Naar Elkaar Terugvinden
De liefde kent geen regels, het gebeurt gewoon en je hebt er geen controle over.
Je kunt alleen maar eerlijk over je gevoelens zijn en de angsten loslaten die je tegenhouden.
Soms draait de liefde om vergiffenis, om een tweede kans. Het hangt allemaal af van wat je voelt en wat je gewoon zeker weet.
Iets wat een vloek leek was in mijn geval uiteindelijk het beste wat me ooit is overkomen en daar ben ik dankbaar voor.
Als ik niet de pijn had ervaren had ik nooit geweten hoeveel hij voor me betekende.
Daarom heb ik geleerd om nooit bang te zijn voor pijn maar om gewoon het vertrouwen te hebben dat echte liefde altijd bij je terug zal komen.
