Mensen zien iemand die een toxische relatie heeft vaak als zwak. Iemand die niet genoeg zelfrespect heeft om weg te lopen. Iemand die veel minder accepteert dan wat ze verdienen.
Maar aangezien ik iemand ben die de chaos van de goede en slechte dagen en het slot heeft doorgemaakt om weer van vooraf te beginnen, beschouw ik mijzelf als erg sterk. Sterk dat ik er goed uit ben gekomen. Ja, een beetje bitter, maar niemand loopt door vuur zonder enigszins gebrand te worden.
Ik dacht dat ik sterk was omdat ik het al zo lang volhield. Sterk dat ik in iemand geloofde en genoeg respect had voor mijn eigen gevoelens om niet weg te lopen. Sterk dat ik zoveel van iemand hield.
Wanneer mensen vragen stellen over hem en onze relatie zie ik dat niet negatief. Ik kijk daarop terug en zie liefde.
Liefde onder het stof en de chaos die we in elkaars leven hadden veroorzaakt. Want misschien was hij niet de enige die toxisch was. Ik denk dat ik vooral toxisch was voor mezelf omdat ik wist dat in rondjes blijven rennen me altijd op dezelfde plek zou laten uit komen.
De waarheid was dat hij de relatie beëindigde. Ik had hem nooit opgegeven. Ik had het blijven proberen. Ik had het blijven proberen totdat ik mezelf compleet had verwoest. En uiteindelijk deed ik dat ook.
Hij was net als een soort drug en elke hijs maakte me high, en ik kwam altijd terug op hangende pootjes. Ik weet niet veel over drugs, maar ik weet dat mensen net zo verslavend kunnen zijn als chemisch spul.
Dat omvat eigenlijk een verslaving, troost proberen te vinden in iets dat je kapot maakt.
Op een avond zei hij vaarwel en het deed niet eens meer zeer. Ik was compleet immuun ervoor. En dat was het enge eraan. Ik was al zo vaak gekwetst dat het me eigenlijk niks meer deed.
Maar het moeilijk was dat het niet het eind betekende. Het begon met een dankwoord van zijn kant omdat hij waarschijnlijk eindelijk door kreeg wat hij me had aangedaan.
Er bestond geen twijfel dat ik van hem hield en dat ik alles had gedaan om het goed te houden. Dat had ik eigenlijk gedaan. Ik besteedde tijd en energie aan iets dat zou eindigen in een complete verwoesting, maar ik vocht er evengoed voor. Ik vocht keihard voor hem.
Maar het was een toxische relatie.
Het was een relatie die overliep van de verwarrende spelletjes en twijfels, hij twijfelde aan alles wat ik deed en alle woorden die ik uitsprak. Elke ruzie eindigde altijd met dat ik me verontschuldigde en het was uiteindelijk altijd mijn schuld. We zeiden dingen alleen om elkaar kwaad te maken en we wisten precies hoe we dat konden doen.
Maar er waren ook goede momenten. De nachten samen dat ik wenste dat de wereld stil zou staan. Het waren alle slechte dagen dat ik wist dat ik bij hem terecht kon.
Door een eenvoudige blik en een korte zin wist hij dat er iets aan de hand was en hij wist dat hij me alleen maar hoefde te omhelzen. Eerlijk gezegd kende hij me beter dan de andere mensen in mijn leven en daarom hield ik van hem.
Elke dag dat ik wakker werd en als eerste zijn appberichten las en alle gesprekken die eindigden met ik hou van je. Ik weet niet of hij zich er bewust van was dat ik zo erg verliefd op hem was. Maar zelfs tijdens de slechte dagen fungeerde hij als sjabloon voor alles dat ik zocht in iemand.
En ik weet dat dat gek klinkt. Hoe kan ik een toxische norm hebben geaccepteerd? Maar is nou eenmaal zo dat een toxische relatie niet altijd slecht is. Er is een reden dat mensen slechte dingen tolereren.
Maar het kwam ten einde en ik ging verder met mijn leven.
Maar elke keer als ik een date had met iemand zocht ik naar een stukje dat me aan hem deed denken. Ik zat tijdens elke date tegenover iemand en ik dacht aan hem. Hij heeft daten voor me verpest, want toen het eenmaal over was slokte hij nog zoveel van mijn hart op.
En er waren negatieve bijwerkingen die de toxische relatie op me hadden. Ik twijfelde sindsdien aan de bedoelingen van iedereen. Elke keer als ik een nieuw iemand ontmoette had ik het idee dat er een addertje onder het gras zat. Een griet erbij.
Een ruzie die ervoor zou zorgen dat we het weer bij zouden leggen en weer in rondjes zouden lopen. Ik verwachtte slecht behandeld te worden.
Totdat ik me besefte dat normale relaties niet bestaan uit schreeuwen, ruziën en elkaar royaal frustreren. Ik werd ineens behandeld zoals ik dat verdiende en ik rende er soms van weg. Ik kwam steeds vaker geweldige mannen tegen en ik dreef ze weg.
Toen begon ik te zoeken naar een andere toxische relatie om deze vreemde leegte op te vullen en weer het trekje te nemen waar ik zo naar had verlangd.
En toen ik deze mensen vond huilde ik mezelf weer in slaap, hetzelfde verhaal met een andere man. Maar het was enigszins troostend op een pijnlijke manier omdat ik niet anders gewend was.
Het leven na een toxische relatie is een soort genezing. Je moet erkennen dat er een probleem is en dat je het niet in je partner hoort aan te pakken.
Het is iets dat je eerst in jezelf moet aanpakken. Dan moet je het kunnen benoemen en een stap terug nemen van mensen en dingen die je dat zelfvernietigende pad weer op sturen.
Je moet jezelf zodoende opvrolijken dat zelfs als je verleid wordt je er geen interesse in hebt. Want je begrijpt wat voor invloed het op je heeft.
Ik zat aan de andere kant van de tafel mooier dan ik er had uitgezien toen ik met hem ging. En hij pakte mijn hand en keek me diep in de ogen.
Hij zei dat ik er nooit mooier had uitgezien. En eerlijk gezegd voelde ik helemaal niks voor degene die tegenover me zat.
Ik denk dat ik gedeeltelijk altijd van hem zou houden en ik denk dat een klein deel in mij altijd zou zoeken naar zijn betere kwaliteiten en potentiele interesses, maar ik wilde hem niet meer.
Ik keek naar hem en wist dat we misschien niet voor elkaar bestemd waren, op de voor altijd manier waar ik al sinds mijn adolescentie aan vasthoud. Er was een bitterzoet moment dat volgde en daarna volgde een gevoel van vrede.
En het was pas toen ik niet kreeg waar ik naar zocht dat ik eindelijk kreeg wat ik verdiende.
