Hij hield zo innig van me dat ik wist dat hij altijd aan mijn kant zou staan.
De meeste mensen zijn het er denk ik wel mee eens dat onenigheid ook in gezonde relaties zal voorkomen en dat ruzies tussen koppels een natuurlijke manifestatie van een grote onenigheid kan zijn.
Er wordt zelfs gezegd dat een relatie zonder geruzie niet echt zo gezond kan zijn.
Er zou daarentegen een moment kunnen zijn in de relatie wanneer het geruzie te veel wordt.
In onze drukke levens is het voor veel stellen lastig om de tijd over te houden om samen te zijn die nodig is om een relatie 100 procent conflictvrij te houden.
Er zal altijd een iets kunnen ontstaan tussen twee mensen die samenwonen en die een groot gedeelte van hun leven samen doorbrengen.
Er kan van geen een stel worden verwacht dat ze het over alles eens zijn, of dat ze goed kunnen communiceren en hoe ze op de juiste manier moeten ruziën.
Ruzies ontstaan normaal gesproken na dagen, weken of zelfs maanden van kleine heikele punten die niet worden opgelost.
Deze problemen groeien wanneer ze niet ter sprake komen, totdat de laatste druppel de problemen van het stel naar voren schuift en ze dan wel meteen dienen te worden opgelost.
Het is slim om kleine punten van onenigheid te laten luchten voordat ze veranderen in enorme problemen. Maar zodra een relatie dag in dag uit een gevecht is geworden, valt er dan nog iets te redden?
Het is geen verrassing dat je op een punt belandt waar je het gevoel krijgt dat het te ver is gegaan en dat je zover bent om op te geven. Dit is niet het soort ruzie dat je in je leven wilt hebben.
En het is niet alsof je zegt dat je wilt dat de ander voor je vecht – je wilt niet dat mannen elkaar verrot slaan op de stoep of dat ze duelleren met hun zwaarden.
Waar je naar verlangt is om het waard te zijn om voor gevochten te worden.
Tijdens een van mijn eerste relatie kregen we elke week erge ruzie, want er waren enorme problemen waar we maar niet naar wilden kijken.
Kleine dingen veroorzaakten vaak ruzie, terwijl de echte problemen begonnen te rotten en steeds weer naar de oppervlakte kwamen.
Het was uiteindelijk zo slecht geworden dat ik me niet lekker voelde door de zorgen en constante stress.
Het is vast geen verrassing dat ik me aangetrokken begon te voelen tot een andere soort man – een man die bereid was om voor me te vechten, niet tegen me.
Hij kwam zeker niet als superheld binnengevlogen.
Het was meer dat ik me langzamerhand begon te beseffen dat iemand anders in mijn leven echt naar me luisterde, die zijn leven met me wilde delen en die me wilde helpen om mijn problemen op te lossen.
In plaats van altijd aan me te twijfelen en me uit de tent te lokken op basis van mijn overtuigingen, gaf deze man me het gevoel dat wat ik zei belangrijk was en hij luisterde echt als ik aan het woord was (zelfs toen we elkaar pas als vrienden leerden kennen).
Ik voelde me op dat moment overweldigd door mijn eigen problemen en mijn vriend wilde de problemen niet bespreken of oplossen.
Ik begon depressieve periodes te hebben en ik kreeg een eetstoornis, maar hij had geen tijd om zich daarmee bezig te houden.
Hij gaf me niet het gevoel dat hij me wilde helpen of dat hij mij het waard vond om voor te vechten.
De nieuwe man daagde me op een zorgzame manier uit wat betreft de problemen die ertoe deden, stelde me vragen als ik niet wilde eten en verzekerde me ervan dat ik sterk genoeg was om het te overwinnen.
Hij was er voor me toen ik iemand nodig had om me gerust te stellen en om mijn zelfvertrouwen te helpen versterken.
Onderhand gingen de ruzies met het vriendje door. De ruzies over de kleren die ik droeg, mijn vriendenkring en mijn toekomstdromen werden zo erg dat ik elk weekend als een gek tegen hem moest schreeuwen om gewoon eens naar me te luisteren.
Het kookpunt werd bereikt toen ik geen vreugde meer voelde als ik hem zag. We schreeuwden constant. Mijn hoofd tolde, mijn oren suisden.
Mijn leven met hem bestond alleen uit ruzie. Er was geen ‘ons’ meer in de relatie; ik had nooit het gevoel dat hij voor ons of voor mij vechten.
Ik vertrok en keek nooit meer terug. Ik begon de man te daten die in mij en mijn dromen geloofde. Hij steunde me in mijn gevecht om mezelf te leren begrijpen.
Toen we eenmaal een stel waren bleef hij voor me vechten. Hij bleef mijn meest fanatieke fan, mijn grootste steun. Hij hield zo innig van me dat ik wist dat hij altijd aan mijn kant zou staan.
Ik heb geluk gehad dat ik zo’n liefde al zo vroeg in mijn leven ben tegengekomen, om die ervaring te hebben dat er iemand voor je vecht en om je geeft.
Wacht niet tot je er ziek van bent. Wacht niet tot je op het punt beland dat je wilt opgeven en dat je gelooft dat je geen waarde hebt.
Als je relatie alleen maar bestaat uit ruzie, continu, en je partner niet bereid is om de echte problemen aan te pakken, dan moet je reflecteren op wat jij wilt.
Blijf niet de grote problemen in de doofpot stoppen. Misschien is het zover om je terug te gaan trekken. Denk aan jezelf, waar je in gelooft en wat in jou het waard is om voor te vechten.
Er is iemand voor je die ook bereid is om voor je te vechten. Iemand die bereid is om voor jouw overtuigingen en liefde te vechten.
Loop weg van het eindeloze geruzie en vind je eigen kracht, je eigen wil om te vechten voor wat ertoe doet en voor iemand die jouw grootste cheerleader zal zijn – een man die bereid is om zijn hart op het spel te zetten en alles te riskeren om jou en jouw liefde te houden.
