Ik twijfel niet meer aan mezelf. Ik stel mezelf niet langer toxische vragen wat betreft mijn zelfwaarde, mijn uiterlijk of mijn karakter. Ik ben niet meer hard voor mezelf en ik vergroot niet meer elke tekortkoming.
Ik verwacht geen perfectie meer van mezelf, zodat ik me maar goed genoeg voel voor jou. Ik zal altijd blijven veranderen, maar ik zal altijd genoeg zijn voor iemand die echt om me geeft.
Ik vergelijk mezelf niet meer met je exen; ik wens niet meer dat ik een bepaalde kleur had, een bepaalde lengte of een bepaalde leeftijd. Ik doe niet zoveel moeite meer om te zijn zoals zij en besteed nu meer tijd aan mezelf zijn, ik probeer een beter mens te zijn, ik probeer het beste te zijn voor degene die mij echt verdient.
Ik plaats je niet meer op een voetstuk. Ik denk niet meer dat je geen tekortkomingen hebt. Ik geloof niet langer dat ik degene moet zijn die buigt om me te vormen naar wie jij wilt. Ik ben niet meer het slachtoffer – jou mijn hart laten breken en dit liefde noemen.
Ik laat jou mijn idee van de liefde niet meer verpesten. Ik romantiseer tranen en liefdesverdriet niet meer. Ik noem onbeantwoorde liefde niet langer een liefdesverhaal.
Ik probeer niet meer terug te gaan naar het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoetten en ik vraag me niet meer af wat er mis is gegaan, ik probeer niet langer te begrijpen waarom je niet meer belde of waarom je dingen beloofde die je toch niet na kon komen.
Ik laat je niet langer mijn gedachte overnemen en ik vraag mensen niet meer naar jou, hopend dat ze me iets zouden vertellen waar ik blij van zou worden, hopend dat zij mij de verzekering zouden geven die jij mij niet kon geven en hopend dat ze me zouden vragen het met jou niet op te geven.
Ik heb het met jou opgegeven. En ik ben blij toe.
Want ik heb de neiging om iedereen te vergeten, en al die dingen die ik zo graag wil bereiken en waar ik me zo graag op wil richten, wanneer ik me afvraag waarom jij mij niet ziet zoals ik jou zie, waarom ik jouw hart niet kan stelen zoals je het mijne hebt gestolen en waarom het altijd van een kant komt.
Ik heb de neiging om jou er niet bij te betrekken en mezelf de schuld van alles te geven. Ik heb de neiging om mezelf de schuld te geven omdat ik niet goed genoeg ben om jouw liefde te ontvangen of niet degene ben die jij zoekt.
Ik begrijp het nu, ik begrijp hoe mensen zichzelf kunnen kapotmaken, ik begrijp jpe mensen hun levens kunnen ruineren door op slechts een persoon te focussen die nooit dezelfde liefde zal teruggeven en zo erg te proberen de realiteit te veranderen. Ik snap het.
We geven onszelf niet de schuld omdat we de verkeerde persoon liefhebben, we rekenen ons de redenen aan waarom ze nooit van ons kunnen houden.
We vertrouwen hen ons hart toe ook al hebben we hen net leren kennen en we vragen ons af waarom ze hier niet voorzichtig voor konden zorgen en we sta hen toe om ons te overtuigen dat hun liefde onze triomf is, het zal zijn wat we nodig hebben voor onze eigen goedkeuring, het zal alles omvatten dat we nodig hebben om ons compleet te voelen.
We staan hen toe om ons het gevoel te geven dat we niet compleet zijn, omdat we niet proberen het te beëindigen en stil te staan bij wat ze ons niet hebben gegeven, wie ze niet zijn geweest en hoe erg we niet bij elkaar pasten.
Ik laat jou niet langer mij het gevoel geven dat ik incompleet ben. Ik maak mijzelf compleet.
Ik wacht niet langer op jou om me een veilig gevoel te geven. Mijn hart zou nooit veilig zijn geweest bij jou.
