Mijn ‘what the fuck’ momenten wat het universum betreft zijn exponentieel toegenomen in de laatste paar jaar en ik denk dat dat logisch is. Naarmate we ouder worden en dagelijks volwassen dingen doen — misschien wel een paar kinderen krijgen — begint de druk.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik probeer altijd overal betekenis achter te zoeken. Ik denk dat veel mensen hetzelfde doen, want het is de menselijke aard.
En het lijkt alsof we dit eerder doen als we onszelf proberen uit te breiden, wanneer we tegen onze grenzen aan zitten en wanneer de stressvolle gebeurtenissen ons telkens onderuit blijven schoppen.
De dagelijkse gevallen zijn natuurlijk makkelijker te accepteren, maar ze kunnen in een mum van tijd opstapelen en je overweldigen.
De grote, monumentale en situaties die je leven veranderen, degene die je in een miljoen stukken kunnen breken horen er ook bij — en het leven lijkt gewoon een rare mix van deze twee te zijn.
Ik heb zo vaak meegemaakt dat ik echt laaiend was en ontzettend gefrustreerd en gewoon ontroostbaar verdrietig, terwijl ik reageer en naar de ‘reden’ of het ‘waarom’ zoek achter de twists waar het leven mee op de proppen komt.
Maar het ironische is dat als we er middenin zitten het niet uitmaakt hoe goed we zoeken, we zullen het nooit kunnen vinden of zien.
Slechts nadat de storm voorbij is geraasd en de wolken uit elkaar gaan zal een straaltje licht misschien tevoorschijn komen. En eerlijk gezegd voel ik me iedere keer dankbaar, hoe moeilijk en pijnlijk de strijd ook geweest is.
Het universum kan echt zwaar zijn — het draait er niet omheen. Het weet precies wat je nodig hebt en hoeveel je aankunt voordat je breekt; wat er deel van uit lijkt te maken.
Maar achteraf ben ik altijd erg opgelucht over hoe het uit heeft gepakt en dat de strijd en moeilijkheden me hebben geholpen om dit te bereiken.
Echte strijd geeft je diepte, het geeft je een ziel en het geeft je passie. Het laat je groeien en het maakt je beter. En het geeft je iets unieks, iets wat niemand anders heeft, iets wat je eigen verhaal vertelt.
En het mooie is dat je niet weet waar dit verhaal je naartoe zal brengen, wiens pad je op exact het juiste moment zal kruisen, welke ervaring en welk advies je door zal gaan geven en wie je zal zijn op een cruciaal moment wanneer iemand anders het ook moeilijk heeft.
Op het universum vertrouwen is veel werk. Het is niet een passief geloof dat alles wel op zijn pootjes terecht zal komen. Het is een actieve toewijding die volharding, moed en beetje hoop vergt.
Het is de wetenschap dat het belangrijk is om betrokken te zijn bij de strijd als het leven zwaar is — je moet niet afsnijden.
Het is de wetenschap dat je in jezelf moet geloven en je moet geloven dat je de kracht kunt vinden die je nodig hebt en de wetenschap dat jij alleen verantwoordelijk bent voor je eigen groei. Dan kan het rare en fantastische synchronistische beest, ook wel het universum, zijn magie loslaten.
