Weet je nog de vrouw die zover was om bergen voor je te verzetten, terwijl jij geen vinger uitstak?
De vrouw die niet bang was om de hele wereld te trotseren om jou te beschermen, ongeacht het feit dat je haar nooit steunde toen ze dat het meest nodig had?
Ken je de vrouw nog die meer van jou hield dan van zichzelf?
De vrouw die altijd achter je stond, de vrouw die je een duwtje in de rug gaf en een vrouw die aan je zijde stond, hoe de omstandigheden er ook uitzagen?
De vrouw om wie je nooit genoeg hebt gegeven?
De vrouw die nooit op jou kon rekenen, de vrouw die je hebt laten staan en die je honderden keren hebt belazerd en de vrouw die je dacht te kunnen behandelen zoals jij dat zelf wilde?
Nou, weet je wat. Wat je je nooit had voorgesteld, is dus wel gebeurd: deze vrouw heeft je eindelijk opgegeven.
Na al die jaren heeft ze haar ogen geopend en voor het eerst heeft ze gezien wie je echt bent: een egoïstische klojo die alle offers die zij heeft gebracht nooit heeft verdiend.
Na al die jaren heeft ze zich gerealiseerd dat al haar moeite tevergeefs is geweest en heeft ze geaccepteerd dat je nooit een echte man zou kunnen worden, hoe hard ze haar best ook deed om je te inspireren om er een te worden.
Iedereen zag het namelijk al aankomen.
Iedereen vroeg zich af waarom ze het allemaal pikte en iedereen was zich ervan bewust dat ze je onzin vroeg of laat spuugzat zou zijn.
Iedereen behalve jij.
Ik weet niet hoe je dit kon denken, maar je dacht dat ze je nooit zou verlaten, hoe je haar ook behandelde.
Je was ervan overtuigd dat ze altijd aan je zijde zou blijven staan, ongeacht wat je haar allemaal aandeed.
Je dacht dat niets ervoor zou kunnen zorgen dat ze niet meer van je zou houden.
Dat hoeveel kwaad je haar ook zou doen, ze altijd je beschermengel en je redding zou blijven.
Nu zie je dat je het helemaal verkeerd had, want ongeacht al je verwachtingen is ze het zat.
Ze is het zat dat ze de enige is die moeite doet, ze is het beu om jou op de eerste plaats te zetten, terwijl jij haar als tweede keus behandelt, ze is het zat dat ze geen greintje terugkrijgt van de onvoorwaardelijke liefde die ze jou geeft…
Simpel gezegd heeft ze genoeg van je.
De waarheid is dat ze zover was om voor altijd van je te houden.
Dat ze bereid was om elk obstakel waar het leven mee op de proppen komt te overwinnen en dat ze ernaar verlangde om een leven met je op te bouwen.
Ze wilde slechts dat je er was, dat je haar hand vasthield, terwijl ze dit nu zelf doet.
Ze wilde slechts dat je meedeed aan dit proces, dat je twee handen op een buik met haar was en dat je net zoveel moeite deed als zij.
Maar zelfs dat was te veel gevraagd.
Het feit is dat je nooit ene moer om de toekomst van de relatie hebt gegeven.
Je gaf nooit om de uitdagingen die in de relatie naar boven kwamen en of de relatie het zou overleven of niet maakte je niets uit.
Je was zelfs degene die de liefde kapot bleef maken en degene die niet door de beproevingen heen kwam waar het lot mee op de proppen kwam.
Degene die deze vrouw wegjoeg, degene die haarlijn gaan en degene die ervoor zorgde dat ze er vandoor ging.
Ja, ze had even tijd nodig, maar er werden haar een aantal dingen duidelijk.
Ze zag dat jullie er niet tegelijkertijd voor vochten, jullie vochten eigenlijk al die tijd alleen maar tegen elkaar.
Toen ze er steeds van overtuigd was dat ze moeite deed voor de liefde, smeekte ze je er eigenlijk om.
Toen ze er steeds van overtuigd was dat ze voor de relatie vocht, joeg ze eigenlijk op je en dacht ze dat je wel bij zou draaien.
Het was net alsof je alleen maar moeite deed om haar liefde kapot te maken, terwijl zij juist al haar kracht in pogingen stopte om jouw liefde te behouden.
Alsof je je uiterste best deed om de relatie zo erg kapot te maken dat het niet meer te repareren viel, terwijl zij er alles aan deed om het opnieuw op te bouwen.
Je hebt dus eigenlijk gekregen wat je wilde, toch?
