Het probleem met een gebroken ziel is dat je aan de buitenkant niet echt kunt zien dat hij gebroken is door slechts naar de eigenaar van deze ziel te kijken. Het meisje zelf kan het niet eens zien, maar ze voelt dat elk stukje dat gebroken is pijn doet.
Zielen breken niet zo gemakkelijk. Daar is tijd voor nodig. Een zwaar leven in combinatie met onbeantwoorde liefde heeft kleine barsten veroorzaakt.
De een na de ander. Tot de droom in duigen viel, tot ze vanbinnen instortte en ze in honderden kleine stukjes brak, net als een kapotte spiegel.
Vanbuiten lijkt die spiegel daarentegen heel. Het laat slechts zien hoe het er aan de buitenkant uitziet. Al die gebroken stukjes bevinden zich namelijk in haar, niemand kan ze zien.
Vanbuiten glimlacht ze. Een glimlach die zo mooi is dat niemand ooit kan raden wat dit meisje heeft doorgemaakt. Soms kan ze het ook zelf niet geloven.
Ze weet niet waar ze de kracht vandaan haalt om die glimlach met zich mee te blijven dragen. Ze heeft geleerd om met pijn te leven. Ze laat het alleen ’s avonds vrij.
Als ze helemaal alleen is. Als ze de tijd heeft om de pijn te voelen. De pijn stroomt naar buiten via tranen die haar hoofdkussen helemaal nat maken.
Ze heeft te veel vertrouwen gehad. Ze heeft te intens liefgehad. Maar het was de verkeerde man. Ze gaf alles en kreeg er niets voor terug.
Ze vertrouwde hem steeds wanneer hij zei dat hij beter zijn best zou doen. Ze vertrouwde hem toen hij zei dat hij serieuze bedoelingen had.
Ze vertrouwde hem toen hij zei dat zij de ware was. Hij beloofde haar de droom en gaf haar de nachtmerrie.
Het leven heeft haar slecht behandeld. Als er iets verkeerd ging, leek het alsof alles verkeerd zou gaan.
Alles stortte in als een kaartenhuis; hommeles thuis, vriendenruzies, een slechte gezondheid, geschonden vertrouwen en een gebroken hart.
Maar ze raakte zo gewend aan de pijn dat ze er haar kracht uit haalde.
Daarom staat ze elke ochtend op. Ze klaagt nooit. Ze haalt adem. Ze bestaat. Ze probeert het. En ondanks dat ze gebroken is, vraagt ze nooit om hulp.
Ze lijkt sterk. Ze doet alsof ze hard is. Ze is de eerste die de mensen om haar heen helpt. Ze geeft alles wat ze zelf zo graag van anderen zou krijgen.
Ze probeert om niet uit elkaar te vallen. Ze heeft met haar gebrokenheid om leren gaan. Ze probeert een goed mens te zijn.
Ze vecht omdat ze zichzelf niet kwijt wil raken. Ze wil niet bitter worden.
Ze weet dat ze ook goede dagen heeft. Ze weet dat ze geluk heeft, hoe weinig dat soms ook lijkt te zijn. Soms overschaduwt de pijn de goede dingen in het leven.
Maar daar is ze zich van bewust. Ze houdt met alles wat ze in zich heeft eraan vast. Het geeft haar kracht om het te blijven proberen, om vooruit te blijven gaan.
Ze heeft een olifantshuid ontwikkeld door alles wat ze heeft doorgemaakt. Ze zal zeker niet opgeven.
Ze is tenslotte een strijder. Ze is een overlevende. Ze houdt die gebroken stukken aan elkaar, in de hoop dat ze een manier zal vinden om ze op een dag aan elkaar te lijmen.
