Toen ik 17 was verloor ik onverwacht mijn vader. Het is onderhand zeven jaar geleden en de pijn is nog steeds heel erg aanwezig. De jaren na het overlijden van mijn vader ben ik me veel dingen gaan beseffen waarvan ik vind dat ik ze met anderen moet delen.
Ik weet dat er zoveel andere jonge vrouwen zijn die ook in mijn schoenen hebben gestaan. Dit zijn de dingen die we je willen laten weten, aan onze vrienden.
1. Het spijt ons.
Het spijt ons dat we stilvallen wanneer je over je vader begint te praten. Het is niet onze bedoeling om ongeïnteresseerd over te komen of om je het gevoel te geven dat jouw geluk niet belangrijk is in onze ogen.
Het is nou eenmaal zo dat als je het hebt over momenten met je vader, het ons terugbrengt naar de momenten die we hebben gehad met de onze. De momenten die we zo graag zouden willen herleven en ook met jou zouden willen delen.
We worden niet expres stil; het gebeurt op de een of andere manier gewoon. Het is de manier om ons te beschermen tegen een regen van tranen.
2. Vraag naar onze vader.
We willen hem delen met de wereld en als je naar hem vraagt vult dat ons hart met zoveel vreugde omdat iemand wel degelijk geïnteresseerd is om hem te leren kennen zoals wij hem kenden.
Je moet ons alleen wel excuseren als we door het huilen heen proberen verder te praten.
3. Probeer alsjeblieft ons verdriet niet te begrijpen.
We waarderen je moeite, eerlijk waar. Maar de waarheid is dat je het niet echt kunt begrijpen, behalve als je zelf een ouder hebt verloren.
4. Luister.
Dat is het beste wat je voor ons kunt betekenen. Als we een slechte dag hebben en we er behoefte aan hebben om met iemand te praten, wees dan diegene.
Je hoeft niet eens veel te zeggen, verzeker ons er gewoon zo nu en dan van dat je nog steeds hoort wat we zeggen.
5. Neem alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft je vader niet voor lief.
We houden van je en we willen niet dat je hetzelfde verdriet ook ooit zal voelen. Ga er alsjeblieft niet vanuit dat je morgen kunt bellen, omdat hij er dan ook nog wel is.
Bel hem vandaag op. Nu meteen. Wacht niet tot het te laat is en je hierdoor de rest van je leven een hekel aan jezelf zal hebben.
6. Maak herinneringen.
Je hebt geen tijd? Dikke onzin. Maak maar tijd. Je hebt altijd tijd voor je naasten. Er is zeker tijd; het moet gewoon goed gebruikt worden.
7. Vertel hem ALTIJD dat je van hem houdt.
Het kan me niet schelen of je net hebt zitten bekvechten en je op dat moment een hekel aan hem hebt. Dat is niet zo.
Ik beloof je dat je je een paar uur later zal realiseren dat het nogal belachelijk was om aan het H-woord te denken. Voordat je de deur uitloopt of de telefoon ophangt, zeg het.
8. Vergeef ons. We zijn kapot van verdriet.
Soms laat dat wat meer zien dan normaal gesproken. Toen onze vaders deze aarde verlieten, namen ze stukjes van onze harten en zielen mee.
Soms voelen die stukjes alsof ze langzamerhand weer aan elkaar gelijmd worden. Maar er zijn ook momenten waarop het voelt alsof ze uit elkaar getrokken worden.
Dit kan ervoor zorgen dat je een kant van ons te zien krijgt waar we niet gewend aan zijn. Als er perioden zijn wanneer we niet op onszelf lijken, begrijp dan alsjeblieft dat we intens rouwen.
Iemand die zo belangrijk is geweest verliezen verandert iemand. We worden in een nieuwe plek in ons leven geplaatst. Het is een langzaam en kwetsbaar proces. Vergeef ons, alsjeblieft.
9. We zijn er ook voor jou.
Wanneer de ongelukkige dag zich aandoet wanneer je een van je ouders verliest, zullen we er voor je zijn. Dag of nacht.
Regen of zonneschijn. Bel ons gewoon op en we zullen er zijn.
We kennen het verdriet dat je voelt maar al te goed en we zullen alles uit de kast halen om je te troosten.
10. We zijn jaloers op je.
Ik ben bereid om het toe te geven, en ik denk dat dit ook voor anderen geldt. We zijn zo jaloers dat jouw vader nog steeds in je leven is dat we ons moeten inhouden wat betreft het rollen met de ogen, wat nogal venijnig probeert de overhand te nemen.
We willen ons niet zo voelen. Het lijkt zo egoïstisch, en dat is het op een bepaalde manier ook. Je moet begrijpen dat we gevoelens ervaren die we nooit eerder hebben gevoeld en we manieren proberen te vinden om ermee om te gaan.
Die vanbinnen zijn we blij voor je. Het is nou eenmaal zo dat we elke keer dat we een tekst of Facebookpost lezen over hoe je vader je aan het lachen maakte, of dat hij je weg gaat geven tijdens je bruiloft, een klap in het gezicht krijgen.
Begrijp alsjeblieft dat we niet willen dat je deze mooie momenten niet meer deelt om ons tegemoet te komen. We hebben zelfs het tegenovergestelde nodig. Doordat jij momenten met je vader deelt help je ons om vrede te leren hebben met ons verlies.
We zullen er uiteindelijk gewend aan zijn geraakt en de gevoelens zullen dan niet zo kwaadaardig zijn. We zullen ons uiteindelijk realiseren dat alleen omdat we onze vader zijn verloren en we kapot zijn van verdriet, het niet betekent dat anderen zich ook zo moeten voelen.
De jaloezie zal altijd aanwezig zijn. Maar in plaats van dat we met onze ogen rollen, zal er een glimlach komen. Een welgemeende glimlach recht uit het hart.
Een glimlach die je laat weten dat we dankbaar zijn dat je ons verdriet niet hoeft te ervaren en je nog steeds herinneringen kunt maken met de eerste man die jouw hart heeft veroverd.
