“Stel je voor dat je echt de baas over hem was. Kun je echt van iemand houden die helemaal niks zonder jou betekent? Wil je echt zo’n iemand? Iemand die uit elkaar valt als je vertrekt? Dat wil je niet, toch?
En hij wil dit ook niet. Je overhandigt je hele leven aan hem. Je hele leven, girl. En als het zo weinig voor je betekent dat je het maar weggeeft, het aan hem geeft, waarom zo hij er dan wel meer om moeten geven? Hij kan jou niet meer waarderen dan je jezelf waardeert.” – Toni Morrison
Als het op daten aan komt vind ik het fascinerend hoe snel we niet meer verliefd zijn op onszelf. We willen het niet toegeven, maar liefde vinden heeft constant invloed op ons. Ja, je wilt de clichés niet horen: “niemand zal van je houden tot je van jezelf leert te houden”. Je snapt ze al.
Maar niettemein ben je op dit punt aangekomen: gefrustreerd, verward, doodmoe. Want het irsonische van daten is dat je het meest aantrekkelijk bent als je je geen zorgen maakt over voor wie je antrekkelijk bent.
Als je eindelijk alles uit je leven haalt. Als het je niet meer uitmaakt of je “De Ware” vindt. Als je je realiseert dat je de sprong kan wagen om het leven te proeven en je nooit terug hoeft te kijken.
Als je je realiseert dat je hem nooit nodig hebt gehad. Als het op daten aan komt blijf je altijd achter met vragen als “wat bedoel je daar verdomme mee?” Er zijn eindeloze gemengde signalen, tegenstrijdigheden, en besluiteloosheid.
Het ‘ik krijg je nummer, zal je appen, maar ik zal je niet uitvragen”. Het ‘ik zal een nacht superlief doen tegen je en de volgende nacht doen alsof het me niets uitmaakt’. Het ‘ja, we hadden een connectieve, maar ik zal je nu zonder reden gaan negeren’.
Dit alles zal je het gevoel geven dat er iets mis is met je. Je hebt er een hekel aan om dit toe te moeten geven. Maar je denk het wel. We denken dat allemaal. We zijn mensen.
Omdat iemand zich niet aan je wilt binden denk je dat je die binding niet waard bent. Omdat hij besluiteloos is denk je dat hij gelijk heeft – dat zijn oordeel en mening over jou kloppen.
Wanneer hij niet belt denk je dat jij het gewoon niet waard bent. Denk niet zo.
Proberen te begrijpen waarom deze persoon je dit heeft aangedaan is een gevecht dat je nooit zult winnen, want je verspilt alle energie die je kunt gebruiken om iets nieuws op te bouwen, om het leven dat je echt voor ogen hebt te ontwerpen.
Probeer niet te begrijpen waarom deze persoon dit heeft gedaan. Je kunt jaren kwijtraken aan het analyseren en nog steeds niet wijzer te zijn geworden.
Waarom ze het hebben gedaan is niet van belang. Dat heeft te maken met hun demonen. Het enige dat voor jou op dit moment zou moeten tellen is jijzelf.
Als er iets is waar we allemaal mee op moeten houden is het de gedachtegang dat iemand aan ons toebehoort omdat we aan hen willen toebehoren. Stop hiermee. Zo is de liefde niet. Je kunt niet een ander mens bezitten. Je kunt niet kwijtraken wat je niet bezit.
Je moet ophouden met je zorgen te maken, te analyseren, en te blijven wachten tot iemand verandert die je niet eens nodig hebt. De hoofdgedachte: je moet geen moer meer geven om de vent die er gewoon niet klaar voor is om met een romantische situatie om te gaan met een stoere, verdomd volwassen vrouw, of bereid zijn om de moeite te doen die je van hen hoort te krijgen en nodig hebt. Wijs de nozem de deur.
Als je je leven gaat leven als iemand die vrij is, voor jezelf en zonder beperkingen, dan zullen er veranderingen plaatsvinden. Dat is het soort energie dat niet alleen je eigen leven zal omtoveren, maar ook de levens van de mensen om je heen.
Besluiteloosheid is niet aantrekkelijk, en ook romantische onzin niet. Je moet je beseffen dat je hem nooit nodig hebt gehad, hij had jou nodig.
Deel en verspreid de liefde.