Een meisje dat traumatische dingen heeft meegemaakt heeft een situatie doorgemaakt waarin haar lichaam, haar geest, en haar eigen ik niet van haarzelf was.
Waarin ze werd ontwricht, voelde alsof ze van haarzelf werd weggerukt, van haar veiligheid, en gezonde verstand.
Het was een moment, een ervaring, iets waarbij haar vertrouwen werd geschonden, haar waarde verloren ging en er alleen nog maar pijn overbleef.
Een meisje dat traumatische dingen heeft meegemaakt is het meisje dat in het diepe deel van het zwembad werd geduwd toen ze niet kon zwemmen, maar op de een of andere manier de kant kon bereiken.
Ze liep door een bosbrand en zwichtte niet onder de rook, maar moest leren omgaan met de brandwonden en heeft het ondanks de vlammenzee gered om te ontsnappen. Ze zat vast in een vrije val, maar weigerde om bij de botsing te breken.
Ze heeft het overleefd. Dat klopt.
Maar wat het is met traumatische gebeurtenissen, zelfs als ze voorbij zijn gaan ze nooit helemaal meer weg.
En soms is dit trauma luid. Soms is het trauma het monster dat op de ramen bonst en keihard en demonisch gromt in je nachtmerries.
Het zijn nagels op een krijtbord en een aardbeving die alles op zijn grondvesten doet schudden.
Het maakt alles in zijn omgeving kapot en dwingt, nee, eist dat iedereen zijn vreselijke, vreselijke aanwezigheid erkent.
Ze heeft geen andere keus dan met haar handen op haar oren te zitten, terwijl ze geluiden maakt die bijna niet menselijk zijn, want ze wil gewoon dat het stopt, maar dit gebeurt niet.
Maar op andere momenten is trauma stil. Het is stiekem.
Het is het gevoel dat ze wordt gespied of dat ze op straat loopt met het word ‘slachtoffer’ op haar voorhoofd geschreven en dat iedereen haar geheimen ziet.
Het is de zeurende angst dat als ze in slaap valt, haar dromen alles behalve rustgeven zullen zijn.
Het is klein gefluister dat zegt, “Je zal je nooit meer compleet voelen,” wat in haar achterhoofd naar binnen sluipt en zich steeds weer opnieuw herhaalt.
En je zult het niet eens opmerken, want ze overtuigt haarzelf dat ze de enige is die weet dat het bestaat.
Het is het gevoel dat ze een puzzel is van 100.000 zwart en grijze stukjes en dat iedereen die toekijkt zich realiseert dat haar in elkaar zetten gewoonweg niet de moeite waard zal zijn.
Dus als je van een meisje houdt dat traumatische ervaringen heeft, zeg je wel dat je de waarde ziet in het helpen om haar wonden te verbinden.
Je zegt dat je de waarde ziet die iemand anders probeerde te begraven.
Je zegt dat je niet bang bent voor de slechte dagen en dat je de schoonheid van de goede dagen ziet.
Je zegt dat veel dingen je de stuipen op het lijf zullen jagen, maar dat haar traumatische ervaringen daar geen deel van uitmaken.
Als je van een meisje houdt dat het gevecht is aangegaan met haar trauma, dan zeg je eigenlijk,
“Liefste, laat me je helpen om te genezen, want ik geloof dat je het kunt.”
Van een meisje houden dat het voor elkaar heeft gekregen om haar traumatische ervaring te overwinnen is net als het besluit nemen om een verlaten huis te renoveren.
Ze heeft het geraamte en de goede botten, maar je moet gaten die een ander op de muren heeft achtergelaten plamuren.
Ze heeft de potentie voor mooie ramen die licht doorlaten, maar je moet een paar van de gebroken vensters door nieuw glas vervangen.
Ze heeft het deurkozijn, ze heeft alleen nog een deur nodig.
Ze zal ooit een prachtig thuis creëren, maar er moet goed gewerkt worden om te bewerkstelligen dat er een ruimte komt waar jullie beiden in passen.
Want realiseer je, van een meisje houden dat in haar verleden traumatische dingen heeft meegemaakt is niet een kwestie van je eigen avontuur kiezen, of een niveau in een videospel dat je moet uitspelen.
Het vergt tijd, het vergt geduld. Het is niet iets waarin je kunt ‘winnen’, het is iets waar je dag in dag uit mee om zult moeten gaan.
Je zult serieus moeten zijn, want de realiteit is dat van haar houden niet eenvoudig zal zijn.
Ze is inherent complex. Ze is bezoedeld met herinneringen die ze liever niet had gehad, maar die ze nooit kwijt zal raken.
Ze wordt door stukken in elkaar gehouden en de hechtingen zullen op sommige plekken misschien strakker zitten dan op andere, dus je zult voorzichtig moeten zijn om haar niet uit elkaar te laten vallen met een ruk.
Maar ze is moedig. En ze is sterk.
En wanneer ze zich realiseer dat je ervoor kiest om van haar te houden, en haar geen pijn te doen, zal ze diezelfde liefde aan je teruggeven met dezelfde taaiheid die ze nodig had toen ze door het vuur moest gaan.
En ze zal haar hand toereiken en je de brandwonden laten zien, en in plaats van dat ze zich verontschuldigt voor het feit dat ze je ergert met hoe de littekens eruitzien, zal ze je vertrouwen om even goed haar hand vast te houden.
