Ik heb me altijd afgevraagd of en wanneer ik je naam weer zal horen.
Dagen zijn maanden geworden en daarna zelfs jaren en de mensen in mijn leven vergaten je.
Je naam, die vaak in gesprekken naar voren kwam tussen mijn vriendinnen en mij, werd vervangen door andere mensen die ook kwamen en gingen.
Het verschil was dat hun afwezigheid me niet zoveel deed als de jouwe.
Het verschil was dat na elke persoon die in mijn leven kwam en die mijn hart veroverde ik niet langer kon ontkennen dat ik nog aan je dacht.
Misschien was je er niet fysiek, maar emotioneel gezien heb je me nooit verlaten.
En zonder het te zeggen kon ik niet ontkennen wat mijn hart echt wilde.
Ik hield altijd hoop dat je ooit weer je weg terug zou vinden naar mij.
En in massa’s mensen zocht ik gretig maar bang naar jouw ogen. Ik vroeg me af of je je alles nog zou kunnen herinneren.
Ik vroeg me af of je nog om me gaf. Of dat je verder was gegaan zoals ik ook had moeten doen.
Ik zag dan iemand die op jou leek en dan maakte mijn hart een sprongetje tot hij omdraaide en het een onbekend was.
Ik dacht aan je bij iedereen die mijn pad kruiste.
Ik zocht naar de kwaliteiten die jij had en zij niet en ik wist dat het niet eerlijk was om hen met jou te vergelijken, maar je hebt een sjabloon gecreëerd voor de criteria die ik aan mensen stelde.
De moed zonk me in de schoenen toen mijn moeder me vroeg wat jij tegenwoordig deed.
Ik probeerde mijn pijn te verbergen in een frons dat eigenlijk alles zei. Ik antwoordde dat ik het niet wist.
Ik keek naar mijn bord en speelde met mijn eten en hoopte dat het gesprek snel ergens anders over zou gaan.
De waarheid was dat oude foto’s het enige bewijs waren dat je in mijn leven bent geweest; foto’s die ik nooit heb weggedaan.
Oude kleren die ik nooit heb weggegooid.
Maar alles wat aan jou deed denken verbleef vooral in een gebroken hart dat de hoop nog niet verloren was.
Ik werd ’s nachts wakker als ik je in mijn dromen tegenkwam en je zo dichtbij me was. Ik werd dan bezweet wakker en dacht aan je.
Ik vroeg me af hoe het had kunnen eindigen. En om de een of andere reden kon ik het mezelf niet vergeven.
Van alle demonen uit mijn verleden was jij degene die mij het meest achtervolgde.
Ik weet dat dingen voorbijgaan. Maar wat als er ergens een einde aan komt wat gewoon niet had moeten eindigen?
Wat doe je als je gewoon weet dat zij nog deel uit horen te maken van je verhaal?
“Denk je dat je ooit nog wat van hem zal horen?” vroeg een vriendin.
“Dat weet ik zeker.”
Ze keek me verbaasd aan. Hoe kon het dat ik na al die tijd nog steeds aan hem vasthield? En de waarheid was dat ik het gewoon niet wist.
Ik wist wel dat de liefde sterk genoeg is om alles te overwinnen wat er op je pad komt.
Dat is alles wat ik over de liefde wist en dat was genoeg voor mij.
Men zegt dat dingen totaal onverwacht bij je terugkomen. Ik was al verder met mijn leven gegaan.
Ik was naar een nieuwe stad verhuisd. Ik had nieuwe vrienden. Maar waar je ook gaat of wat je ook doet, het verleden blijft je altijd bij.
En de mensen van wie je houdt blijven ook altijd in je gedachten en in je hart.
De dagen dat ik huilde om iemands afwezigheid waren verleden tijd en ik kon het me niet meer voor de geest halen.
Ik keek naar mijn reflectie en dacht af en toe aan je.
Mijn beste kwaliteiten hadden veel met jou te maken.
En er waren momenten dat ik graag had gewild dat je degene had gekend die ik uiteindelijk geworden ben.
En toen gebeurde het opeens.
Hé. Eén woord. En alles begon weer te dagen.
We waren voorzichtig, maar comfortabel. We kregen het gevoel dat er eigenlijk niet zoveel veranderd was.
En ondanks dat we er wat ouder uitzagen keek ik nog hetzelfde naar je als vroeger.
De waarheid was dat ik niet weer van je was gaan houden. Ik denk dat ik daar nooit mee ben opgehouden.
