Lieve papa,
Ik hou van jou en dat weet je.
Ik zal altijd van je houden, ongeacht wat je doet, want je bent mijn vader.
Maar dit betekent niet dat ik niet boos op je ben, zelfs niet nadat al die jaren zijn verstreken.
Nu ik ouder ben, heb ik eindelijk de moed om mijn mening te geven en je te vertellen (ookal is het op deze manier) hoeveel pijn je me hebt gedaan.
Ik dacht altijd dat ik een normaal meisje was in een normaal, gelukkig gezin – zoals die gezinnen die je in films ziet waar alles helemaal perfect is.
Ik leefde in de domme veronderstelling dat dat waar was, tot die ene dag, toen mijn perfecte wereld uit elkaar klapte.
Dit is hoe het is gegaan…
Ik had geen tegoed meer op mijn telefoon, niet echt verrassend, want ik had nooit beltegoed in mijn tienerjaren.
Ik vroeg of ik jouw telefoon kon lenen zodat ik mijn vriendin kon sms’en.
Natuurlijk gaf jij je telefoon aan mij. Ik schreef het bericht en ik verzond het.
De laatste stap, waarvan ik had gewild dat ik die nooit had gezet, was mijn bericht wissen zodat jij het niet meer kon zien – tijdens het wissen van mijn bericht, zag ik een van jouw berichten.
En of ik wat te zien had.
Ik zag per ongeluk een bericht dat niemand behalve jij had mogen zien.
Het was een liefdesboodschap, maar een die niet voor mijn moeder bedoeld was.
Natuurlijk heb ik het gelezen, maar ik zou willen dat ik het niet had gedaan. Ik zou willen dat ik in mijn perfecte wereld had kunnen blijven.
Ik herinner me het gevoel nog dat ik had toen ik je telefoon teruggaf.
Ik weet nog op welke manier ik naar je keek. Je was niet langer de persoon die ik al mijn hele leven kende.
Nu was je opeens een man, een man met behoeften. Je was niet langer gewoon mijn vader. Je was een man zoals ieder ander.
Ik heb meteen je e-mailaccount gehackt. Het zal je verbazen wat ik bereid ben om te doen wanneer het echt nodig is.
Ik wist dat ik spijt zou krijgen van mijn beslissing om je e-mails te lezen, maar ik kon mezelf niet tegenhouden. Ik verloof het gevecht van mezelf.
Daar was het – een groot aantal van je e-mails aan HAAR, de vrouw die had besloten om mijn gelukkige gezin te vernietigen.
Met ogen vol tranen heb ik ze allemaal gelezen.
Bij iedere zin die ik las, kreeg ik meer een hekel aan je.
Ik kon maar niet begrijpen hoe je mijn moeder kon bedriegen. Hoe kon je mijn broertje en mij bedriegen?
Zijn we niet het beste wat je ooit is overkomen?
Is het niet de bedoeling dat je het meeste van ons houdt? Waarom kwam die andere vrouw opeens in onze levens?
Dacht je dat niemand er ooit achter zou komen? Of wat dacht je precies?
Dit was al een tijdje aan de hand, en ik wist dat ik de eerste was die erachter kwam dat je een ander, geheim leven leidde.
Toen begon ik op te letten op je gedrag en de manier waarop je je rond ons gedroeg.
Het viel me op dat je altijd ‘aan het werk’ was en dat je thuis altijd nerveus was.
Ik had het moeilijk met mijn gedachten. Ik wist niet of ik er wat van moest zeggen of niet. Natuurlijk zei ik niks.
Ik was een kind op de drempel van haar tienerjaren, ik was al genoeg in de war zonder deze nieuwe informatie.
Snel genoeg realiseerde ik me dat mama zich ook vreemd gedroeg.
Ze was er ook achter gekomen. Het is egoïstisch van me om te zeggen, maar ik was opgelucht.
Ik was opgelucht omdat ik niet langer de enige was die op de hoogte was van dit grote geheim.
Stiekem hoopte ik dat mama met je zou afrekenen.
Ik zag al voor me hoe jullie een scheiding zouden aanvragen en natuurlijk zou ik dan de kant van mama kiezen.
In zekere zin was ik blij je pijn te doen door met haar bij je weg te gaan, alleen maar omdat jij mij had gekwetst.
Op een dag brak ik toen ik je ‘ik hou van je’ tegen iemand hoorde zeggen.
Ik pakte opnieuw je telefoon en ik zag dat het laatst gekozen nummer onbekend was.
Dat was voor mij de genadeklap.
Ik belde mijn broertje en ik vertelde hem alles. Hij wist alles al.
Ik stond er niet van te kijken. We wisten het allemaal, maar niemand had het lef om het hardop te zeggen.
Als je een afwist van alle plannen die ik had om jouw relatie met HAAR te saboteren.
Ik heb zelfs een nepaccount aangemaakt om HAAR dreigmails te sturen zodat ze je met rust zou laten.
Maar ik realiseerde me dat het niet aan mij was om deze dingen te doen. Ik bereik er niks mee. Ik had niet het recht om me in jouw leven te mengen.
Ik had niet het recht om me te mengen in het leven van jou en mama. Zodra ik dat doorhad, liet ik het gaan.
Maar ik moet je iets vertellen. Ik heb het laten gaan, maar ik bleef wel gekwetst achter.
Ik kon je heel lang niet in de ogen kijken. Je hebt me pijn gedaan.
Toen ik ouder werd, had ik een paar relaties, maar ze liepen allemaal snel stuk omdat ik bang was dat ze me pijn zouden doen zoals jij mijn moeder pijn hebt gedaan – zoals jij mijn broertje en mij pijn hebt gedaan.
Ik weet niet hoe, maar jij en mama hebben alles opgelost.
Ik denk dat je op een punt kwam waarop je je liefde voor ons terugvond en je je realiseerde dat niks het waard is om ons te verliezen.
Vandaag ben ik een volwassen vrouw, ik heb mijn eigen gezin.
Ik heb een goede relatie met je. Ik weet dat je je hebt gerealiseerd dat ik wist dat je je gezin bedroog.
We weten allebei dat, elke keer dat we naar elkaar kijken, ik eindelijk de pijn heb overwonnen die jij me hebt aangedaan en dat ik je vergeef!
Lieve papa, ik wil dat je weet dat ik je heb vergeven omdat ik van je hou en ik weet dat je ondanks alles ook van mij houdt.
Wil je meer brieven lezen? Kijk dan eens hier en hier.
