Vaarwel.
Ze heeft dat woord nooit met veel elegantie gebruikt.
Ik denk dat je wel wist dat zij degene zou zijn die gekwetst achter zou blijven toen je vertrok.
De nachten toen ze daar lag en naar het plafond keek, terwijl ze je miste.
Wanneer ze met je wilde praten. Wanneer ze niet kon slapen, omdat ze dacht dat het haar schuld was.
Momenten toen ze zich op haar knieën liet vallen met een schreeuw van wanhoop, omdat al deze pijn haar allemaal tegelijk raakte.
En je zou niet aanwezig zijn om haar er doorheen te helpen, hoewel jij het in eerste instantie zelf hebt veroorzaakt.
Het is niet eerlijk dat iemand die het ergst wordt gekwetst degene is die het nooit heeft verdiend.
Je ging verder met je leven en zij viel verdomme uit elkaar, terwijl ze zag dat jij gewoon verder ging zonder haar.
Je gaf haar gebroken stukjes van haar hart terug, terwijl je wist dat ze deze moeilijk weer aan elkaar zou kunnen lijmen.
Alsof het een legpuzzel was die ze nooit en te nimmer af zou kunnen krijgen, omdat jij dat laatste stukje was.
Ze weet niet dat het jou ook heeft gekwetst. Want je gaf toen nog wel om haar, en je voelt je schuldig omdat jij de schuldige bent.
Ze had geen andere keus dan verder te gaan met haar leven…
Je zag haar weer eens, maar ze was niet alleen. Ze zat lachend en glimlachend naast iemand die je niet kende.
En je bent er harder door geraakt dan je had verwacht.
Dit was het moment dat het meisje die jij zwak achtte en dat jou nodig had, jou bewees dat ze je niet langer nodig had.
Ze is verder gegaan en je hebt zojuist gezien hoe een ander haar hand pakte, haar op haar wang kuste, terwijl ze zo in hem opging dat ze jou niet eens had gezien.
En toen drong het tot je door wat je hebt verloren.
Een liefde die je voor lief hebt genomen. Een relatie die je niet langer waardevol vond.
Je bent weggelopen en je hebt daarmee iemand anders de kans gegeven om haar de liefde te geven die ze altijd aan jou gaf.
Misschien ben jij wel degene die een grote fout heeft gemaakt.
Want je zag iemand, die volgens jou zwak was en uit elkaar viel toen je vertrok, er sterker en beter uitzien dan ooit.
Maar de nieuwe man in haar leven hoefde haar niet eerst kwijt te raken om zich te beseffen hoe geweldig ze is.
Je stapte op ze af en glimlachte een beetje, zij draaide zich naar hem toe, fluisterde hem iets in z’n oor en liep naar de bar.
Je begon je af te vragen of ze nog steeds hetzelfde drankje bestelt en wat er precies aan haar is veranderd.
“Hoe gaat het met je?” vraagt ze nogal zachtjes. Het was een blik vol vrede, niet de blik op haar gezicht toen je vertrok.
Je realiseerde je dat ze niet meer boos is of gekwetst.
Wat je je realiseert is dat ze niet meer van je houdt zoals vroeger en dat doet het meeste pijn.
Door over koetjes en kalfjes te praten besef je je dat deze persoon er wel hetzelfde eruitziet en hetzelfde klinkt als diegene die je ooit kende, maar eigenlijk een vreemde blijkt te zijn.
Terwijl ze vertrok keek je haar na en drong het eindelijk tot je door wat je nou werkelijk bent kwijtgeraakt.
Soms weet je pas nadat je iemand bent kwijtgeraakt en je ze verder ziet gaan met hun leven, dat het zo moest aflopen.
