Ik zie eindelijk in hoe onverschillig je was.
Hoe niks je ooit leek uit te maken, of hoe mijn woorden nooit registreerden.
Toen ik mijn liefde, zorgen en meningen opbiechtte luisterde je nooit echt naar me, je hoorde het alleen aan.
Nu zie ik in dat je me nooit echt het gevoel gaf dat ik belangrijk was, alsof ik er niet genoeg toe deed om mij op de eerste plaats te zetten, hoe mijn aanwezigheid voor jou graag of niet was.
Ik zie eindelijk je egoïsme en behoefte aan controle.
Hoe je plannen en keuzes maakte met alleen je eigen gewin in het achterhoofd, nooit moeite te hoeven doen om na te denken over hoe die keuzes invloed zouden kunnen hebben op mensen in je omgeving, vooral op mij.
Je maakte nooit beslissingen op basis van het grotere plaatje of de invloed die het op korte en lange termijn zou kunnen hebben.
Toen je zei dat er een reden was dat ik in je leven was, dat je me nodig had, probeerde je alleen de controle te bewaren over de situatie.
Je was nog altijd niet klaar met mij omdat ik een of ander doel had, en je wilde me dicht in de buurt houden.
Ik zie eindelijk hoe je mij continu kwetste.
Ook al zei je dat dat niet je bedoeling was, ook al zei je dat je er spijt van had.
De waarheid is dat er niet veel mensen zijn die expres anderen kwetsen, behalve als ze van nature boosaardig zijn.
Maar de keuzes die je bereid bent te maken zorgen er soms voor dat anderen gekwetst worden.
En het is jouw verantwoordelijkheid om dat te erkennen en andere keuzes te maken als je een andere uitkomst wilt.
Of je kan besluiten dat het je niks uitmaakt en doorgaan met wat voor jou het beste uitkomt.
Ik begrijp eindelijk dat je een man bent die simpelweg gewoon niet weet hoe hij alleen moet zijn.
Hoe je onzekerheid je weerhoudt van het verder gaan met je leven zonder iemand naast je.
Hoe je nooit hebt geleerd om van jezelf te houden en je op je gemak hebt leren voelen in je eentje.
Dit alles zorgt ervoor dat je van relatie naar relatie stuitert, je geeft meteen alles wanneer je aandacht krijgt van iemand.
En dus, toen ik me terugtrok omdat ik twijfelde aan al je daden, in plaats van naar jezelf te kijken en een beter mens te worden zocht je snel naar vervanging.
Ik zie nu eindelijk in dat al je woorden onzin waren.
Tijd met jou doorbrengen heeft me geleerd dat de daden van anderen het meest belangrijk zijn, liever dan de woorden die ze eruit flappen.
Zo vaak weet het logische gedeelte in ons wat we zouden moeten doen en wat goed voor ons is, maar het betekent niet automatisch dat we die logica ook aannemen.
Bedoelingen en woorden maken slechte daden niet goed, ook al weten we beter. En je daden kwamen nooit overeen met je woorden.
Je hebt gezien hoe ik huilde, en zwoor dat je me nooit weer pijn zou doen, en toch bleef je daarmee doorgaan.
Je gedrag heeft me geleerd om alleen daden te vertrouwen… bedankt daarvoor.
Ik zie eindelijk in dat je nooit van me gehouden hebt, in tegenstelling tot al die keren dat je zei van wel.
Ik kan hierom niet te overstuur zijn, want het verdrietige is dat je niet echt weet wat liefde is.
Misschien zoekt een deel van jou liefde omdat je zo eenzaam bent, dus je hield van het idee van mij, van ons.
Maar je bent nooit kwetsbaar genoeg geweest om de liefde toe te laten, laat staan volledig van iemand anders te houden, en de liefde vereist opofferingen.
Ik begrijp nu dat ik mijzelf niet van iemand kan laten houden die niet weet wat liefde is, want hij zal nooit de liefde geven die ik verdien.
En werkelijk, hoe kan ik dat van hem verwachten als hij verdrietig genoeg niet eens van zichzelf kan houden?
