Je maakt het me zo moeilijk om verder te gaan.
Dit komt niet door je charme, charisma of je geweldige karakter.
Dat heb je allemaal niet.
Ik kan maar niet over je heen komen vanwege de manipulatieve spelletjes die je met me speelt.
Ik ben al langer dan een jaar bezig om je te vergeten.
Ik ben geëmigreerd met het idee dat als we niet meer in hetzelfde werelddeel woonden, ik je makkelijker zou kunnen vergeten en alles wat we nooit hebben gehad.
Ik ben verhuisd naar een ander werelddeel en ik kan nog altijd niet verder.
Toen je contact met me opnam met je ‘ik mis je en ik kan niet wachten tot je weer thuis bent’ app, dacht ik dat je me wellicht toch waardevol vond, dat ik meer waard was dan een snelle wip.
Maar de realiteit is dat ik alleen maar het gevoel heb dat ik weer de volgende voor je ben.
Je geeft me nooit het gevoel dat ik bijzonder, fantastisch of buitengewoon ben.
Ik voel me zelfs uitgeput, dom en alles behalve waardevol als we bij elkaar zijn. Maar toch, ondanks alles, kan ik je nog steeds niet achter me laten en ik weet niet waarom.
Het is niet omdat je me ontzettend respectvol behandelt, me het gevoel geeft dat ik geliefd ben of omdat je me goed behandelt.
Dus waarom kan ik maar niet verder?
Je zou denken dat na de ontelbare breuken, de tranen en het gebrek aan aanwezigheid, dit allemaal genoeg voor me zou zijn om je te verlaten.
Wanneer is het genoeg? Ik ben een sterke vrouw die denkt dat ze haar waarde kent.
Ik weet dat ik iemand verdien die oprecht van me houdt, die samen met mij wil groeien, die me aan wil moedigen, die net zoveel moeite voor de relatie doet en misschien wel meer.
Als ik weet wat ik in een man zoek en jij dit niet hebt, waarom blijf ik dan?
Blijf ik omdat ik er diep vanbinnen last van ondervind dat ik een slechte relatie met mijn vader heb?
Omdat ik denk dat ik niet meer verdien dan wat jij te bieden hebt?
Zelfs als wat jij te bieden goedkope rotzooi is, terwijl ik echt zilver verdien? Waarom kom ik maar niet over je heen?
Ik ben sinds ik verhuisd ben al op zoveel dates geweest, maar ik wilde nooit een tweede omdat ik alleen maar dacht dat jij thuis op me wachtte.
Maar de waarheid is dat je waarschijnlijk helemaal niet op me zit te wachten.
Je vult een leegte door vrouw na vrouw te verslijten, goedkope whisky te drinken of vrouwen te versieren op dating apps.
Je wacht niet met open armen tot ik weer bij je terugkom.
Ik weet dat je gewoon zo in elkaar zit.
Je zit niet graag stil en je wacht niet graag op een vrouw, zelfs wanneer deze vrouw je meer geeft dan je verdient.
Dus waarom kan ik je maar niet loslaten?
Ik ben op dates geweest die betaald werden door mannen, mannen die de deur voor me openhielden, me ergens met de auto afzetten en die veel interesse in mijn werk toonden.
Ze raken niet snel verveeld, ze willen echt dat ik achter het stuur kruip en de rol van de man aanneem.
Ze zijn oprecht en ze geven om me, en ze willen zo graag een tweede date, maar natuurlijk sla ik de uitnodigingen voor een tweede date af omdat ik alleen maar aan jou denk.
Waarom denk ik altijd aan je terwijl jij nooit aan mij denkt?
Ik heb meegemaakt dat mannen hun hart bij me luchtten.
Ze vertelden hoe ze zich voelden en vertelden openlijk over hun verleden – iets wat jij nooit kon.
Het is net alsof je emotioneel gesloten bent en je je niet open kunt stellen. Bijna net alsof je bang bent of je iets verborgen houdt.
Ik heb twee jaar lang geprobeerd om je te helpen om je open te stellen, maar dit wilde je niet.
Ik ben geduldig en vriendelijk en gul geweest.
Maar mijn geduld raakt op. Ik ben eerlijk tegen jou geweest, zo ben ik gewoon.
Het is zo moeilijk voor een emotionele vrouw om een partner te hebben die emotioneel onbereikbaar is.
Maar tegenpolen trekken elkaar juist aan, toch?
Als ik weet dat je niet goed genoeg voor me bent, waarom hou ik dan nog aan je vast?
Ben ik echt de vrouw geworden die genoegen neemt met minder dan ze verdient? Of probeer ik je te fiksen?
Hoe dan ook, dit is geen formule voor een gezonde relatie.
Ik kan niet chronisch vermoeid door het leven gaan omdat ik probeer om je open te trekken en erachter probeer te komen wat er in je omgaat.
Ik kan niet de enige zijn die steeds inzet toont terwijl jij aan de zijlijn blijft staan en toekijkt.
Ik maak mezelf moe door je steeds tevreden te willen stellen en je gelukkig te willen maken.
Ik zie dat van jouw kant nooit. Als ik de signalen kan zien dat dit misschien niet werkt, waarom kan ik je dan niet vergeten?
Ik wil niet verder. Ik blijf aan je denken.
Ik zit vastgekleefd aan het idee dat je je op een dag emotioneel voor me zal openstellen.
Ik ben er echt van overtuigd dat mijn gevoelens op een dag niet langer irritant voor je zullen zijn en dat je me zal begrijpen.
Maar die dag zal niet komen.
Hij komt niet, want je bent niet het type dat emotionele steun zal geven of begrip zal hebben voor een ander, laat staan dat je je eigen emoties eruit gooit.
Ik moet accepteren dat het moment nooit zal komen omdat dat voor sommige relaties gewoon niet is weggelegd.
Maar misschien zal ik op een dag over je heen zijn en genoegen nemen met wat ik verdien, in plaats van genoegen te nemen met minder dan wat ik verdien.
