Doorhebben dat de man van wie we houden ons niet op een goede manier behandelt en dat hij ons niet verdient, is een van de moeilijkste dingen voor vrouwen om toe te geven.
Maar het is ook een van de dapperste. Want dit is de eerste stap van het genezingsproces.
Toen ik jonger was, keek ik naar vrouwen die uitermate slecht werden behandeld door hun partners en ik oordeelde best wel over hen.
Ik kende de meeste persoonlijk en ik was op de hoogte van veel van de dingen die zij doormaakten.
Ik wist ook dat dit slimme vrouwen waren en dat ze zich onmogelijk onbewust konden zijn van hoe hun partner hen behandelde.
Alles wat ik tenslotte over hun relaties wist, was wat zij me hadden verteld – dus als zij realistisch over hun partners spraken, betekende dat dat ze zich bewust waren van het feit dat die mannen hen niet verdienden.
Deze vrouwen waren in geen enkel opzicht financieel of anders afhankelijk van hun vriend of man, dus niets hield ze echt tegen om te vertrekken.
Maar toch deden ze zo hun best om deze man te behouden en ik begreep daar niets van.
Dus zag ik hen als lafaards. Ik schaam me hier nu diep voor, maar ik oordeelde over hen.
Totdat ik hetzelfde meemaakte.
Toen begon ik alles vanuit hun perspectief te zien. Aan het begin van mijn toxische relatie behandelde mijn toenmalige vriend me als een koningin.
Hij deed er alles aan om me voor hem te winnen.
Ik dacht dat dit de man was op wie ik al die tijd had gewacht.
En zelfs toen, als ik met een aantal vriendinnen sprak die partners hadden die hen niet waardig waren, begreep ik niet waarom zij hun partner niet verlieten en waar ze nou werkelijk voor vochten.
Waarom zagen ze niet in dat er zat geweldige mannen rondliepen, zoals mijn vriend, die hen alles kon geven wat zij verdienden?
En toen sloeg karma toe. En ik kreeg spijt van alle negatieve dingen die ik over deze vrouwen had gedacht.
Een tijdje later begon ik erg veel van mijn vriend te houden en was onze relatie ondertussen serieus geworden.
Ik hield mijn gevoelens niet verborgen voor hem of voor anderen.
Maar zodra hij het gevoel kreeg dat hij me had overwonnen, veranderde hij drastisch. Eerst begon hij me te kleineren.
Daarna volgden al snel andere vromen van emotioneel misbruik. Even later begon hij me steeds vaker te bedriegen.
En ik wist wel degelijk dat dat geen liefde was. Vanbinnen wist ik dat het niet zo hoorde te zijn tussen ons.
Ik was me zeker bewust van het feit dat hij me niet goed behandelde en dat hij me niet verdiende.
Iedereen om me heen begon dit ook in te zien. Maar op de een of andere manier nam ik niet de nodige stappen om hem te verlaten.
Ik deed in plaats daarvan enorm mijn best om hem bij me te houden.
Je vraagt je misschien af waarom dat zo was.
Nou, ten eerste was het uit angst.
Begrijp me niet verkeerd – ik was nooit bang voor hem en hij heeft me nooit fysiek mishandeld, laat staan ooit gedreigd om me in elkaar te slaan als ik bij hem wegging.
Ik was bang dat ik nooit meer zo intens van iemand zou kunnen houden, zoals ik van hem hield.
Ik kende mijn waarde en ik wist dat hij me niet verdiende, maar al die jaren dat hij me belabberd behandelde en respectloos tegen me deed hadden me beschadigd.
Ik gaf dit aan niemand toe en er gingen jaren overheen voordat ik het tegen mezelf durfde toe te geven – maar diep vanbinnen was ik bang dat er nooit een ander zou komen die net zoveel ban me zou houden als hij.
Ik wist dat de liefde zo niet hoorde te zijn, maar ik geloofde zeker dat hij, op zijn eigen verknipte manier, van me hield.
Hij had het voor elkaar gekregen om mijn mening over mannen in het algemeen te verdraaien en ik dacht alleen maar dat ik een ergere man zou vinden, want hij had me overtuigd dat ze allemaal hetzelfde waren.
Nog iets dat me bij deze man hield waren alle jaren die we met elkaar hadden doorgebracht en onze geschiedenis samen. Ik wilde echt niet loslaten.
Ik dacht nooit aan alle gelukkige jaren die op me stonden te wachten als ik hem verliet – ik dacht alleen aan ons verleden samen.
Ik was me bewust van alle zenuwen, gezondheid, tijd en energie die ik in die relatie had gestopt en ik wilde het niet zomaar opgeven.
Er was lang voor nodig voordat ik me realiseerde dat ik eigenlijk de rol van Don Quijote op me had genomen en dat ik het op had genomen tegen windmolens.
Ik vocht niet met mijn man aan mijn zijde – ik vocht tegen hem.
Maar bovendien was ik niet zover om hem los te laten, want ik had goede hoop dat hij zou veranderen.
En dat is een veelvoorkomende fout die vrouwen maken.
Natuurlijk had ik een stemmetje in mijn achterhoofd dat probeerde mij weer te laten redeneren, dat me vertelde dat hij nooit zou veranderen, maar ik had er alles aan gedaan om dat stemmetje de mond te snoeren.
En toen werd die stem alsmaar stiller. Ik had er alles aan gedaan om hem te laten veranderen.
Ik heb geprobeerd om de beste vriendin op aarde te zijn, ik speelde de blabla kaart en ik heb zelfs geprobeerd om me net zo te gedragen als hij.
Niets werkte. Maar ik bleef hoop houden.
Me bewust zijn dat ik bij een man bleef die mij duidelijk niet verdiende, was slopend, dus was hoop het enige dat me in leven hield.
Ik heb meerdere malen geprobeerd om hem te verlaten. Maar ik wilde niet echt bij hem weg.
Ik wilde slechts dat hij achter me aan zou gaan, want dat zag ik als bewijs dat hij van me hield.
En hij ging zeker achter me aan. Maar niet omdat hij van me hield – hij deed dat, omdat ik een geschikt slachtoffer was van zijn emotionele manipulatie.
Je vraagt je waarschijnlijk af hoe ik hem uiteindelijk voorgoed heb verlaten. Nou, een keer ging hij niet achter me aan.
Hij liet me gaan. Ik verliet hem, wachtte op zijn telefoontje, wachtte tot hij eindelijk zou komen opdagen.
Maar dit gebeurde niet. En op de een of andere manier hen is het me gelukt om geen contact met hem op te nemen.
Ik denk dat ik toch nog wat trots in me had.
En dat beetje heeft me gered. Ik zal niet beweren dat het eenvoudig was.
Dat hij me niet belde en dat ik mezelf dwong om hem niet te bellen heeft me meer gebroken dan hoe hij me in de relatie behandelde.
Maar na veel emotionele pijn, veel zelfreflectie en veel tijd, is het me gelukt.
Natuurlijk was er veel tijd voor nodig om te genezen. Maar uiteindelijk heb ik de man gevonden die mij wel verdiende.
En ik kan je vooral zeggen dat al mijn angst voor niets is geweest.
Ja, ik heb een man gevonden van wie ik veel meer houd dan ik van mijn ex hield. Ik heb een man gevonden die me liet ziet hoe ware liefde eruitziet.
En nee, ze zijn niet allemaal hetzelfde.
Dus als je je in een soortgelijke situatie bevindt, ik zal niet bijdehand doen en je vertellen dat je hem moet verlaten.
Dit is natuurlijk wel wat je moet doen, maar dat weet je allang, toch?
Ik vertel je om niet meer te blijven hopen dat hij zal veranderen, want dat is niet zo.
Ik vertel je om niet aan de jaren die je met hem hebt gehad vast te houden, want er liggen gelukkigere momenten en jaren voor je in het verschiet.
Ik vertel je om rust en kracht in jezelf te vinden, want ik weet dat je dit bezit.
Ik vertel je om meer tijd in je eentje door te brengen en om je relatie in je achterhoofd terug te spoelen.
Onthoud om niet alleen de goede momenten te herinneren.
Wees realistisch. Schrijf slechte en goede situaties die in je brein zijn blijven hangen op een blaadje.
Zijn er meer slechte dan goede momenten? Als dat zo is, dan weet je zelf ook dat het tijd is om te vertrekken.
Je hoeft het niet meteen te doen, maar bereid je wel alvast voor op die stap. Zie het als het uiteindelijke doel dat je wilt behalen.
Als je denkt dat je hem nu meteen kunt verlaten, probeer dan de moed te vinden om deze man langzamerhand uit je leven te verwijderen.
Beeld je gelukkige toekomst zonder hem in – denk aan alles wat je zal bereiken en aan de negativiteit die je zal lozen.
Denk aan de liefde en het respect dat je verdient en dat je niet terug hebt gekregen.
Denk aan je hoe gelukkig je zal zijn als je ware liefde ervaart. Want dat zal gebeuren. Je hoeft alleen maar los te laten.
Ik weet dat het lijkt alsof dit allemaal niet te bereiken en onmogelijk is, maar het is prima om het stapje voor stapje te doen.
Ik geloof in je en ik weet dat je het in je hebt om weg te lopen en om voor jezelf te kiezen.
Ik zal niet liegen – het gaat pijnlijk zijn. Maar vertrouw me er maar op dat het het waard zal zijn.
