Ik weet niet of je ooit die rillingen hebt gevoeld tijdens koude ochtenden als je alleen wakker wordt, met niemand om te kussen en niemand om goedemorgen tegen te zeggen.
Die ochtenden waren zo eenzaam en ik kon niet zonder te huilen uit bed komen. Ik moet wanhopig lijken, het spijt me.
Maar als je jaren en jaren aan één persoon hebt besteed die je verliet toen je ze het meest nodig had, dan begin je je in te beelden dat ze er nog zijn.
Je praat terwijl je je voorstelt dat ze bij je in de buurt zijn en hoe ze naar je luisteren. De momenten waarop ik me hem aan mijn zijde voorstelde, waren zo hopeloos pijnlijk.
Toen ik mijn uiterste best deed en je in mijn leven verwelkomde, wist ik dat je een van die aardige jongens zou zijn waar mensen me over vertelden. Op de een of andere manier geloofde ik niet dat je bestond.
Wie kan het me kwalijk nemen? Na al die liefdesverdriet en tranen, stopte mijn geest met geloven dat mannen zoals jij bestonden!
Je zei dat ik de mooiste vrouw was en dat mijn glimlach zelfs de donkerste nacht kon opvrolijken.
Mijn hart sloeg een slag over en mijn keel zat vol met woorden die ik op dat moment wilde uitspreken. Ik had niet gedacht dat je een van die versierders zou worden.
Vanaf onze eerste date en die prachtige wandeling in het park zag ik eigenlijk iets nieuws in je, iets wat ik eerder niet zag (of voelde). Je was een geweldig mens.
En dat maakte me bang, ik ben nog steeds heel erg bang.
Ik wist in het begin niet hoe ik me moest gedragen, maar je vond het schattig. Je viel hals over kop voor me. Zonder het te weten, viel ik ook voor jou.
Je hebt me met geschenken van onvoorwaardelijke liefde en genegenheid overladen. Dus de dag kwam waarop je met me ging zitten, om je het verhaal te vertellen dat zich achter mijn gebroken hart en de muren die ik had opgebouwd, had verborgen.
Zonder twee keer na te denken, heb ik je alles verteld. Vanaf het begin.
Ik zei je dat hij me verbaal mishandelde tot het punt waarop ik van de pijn zou schreeuwen, dat hij zijn “vriendinnen” mee naar huis nam om me constant met hen te vergelijken.
En ik heb je verteld hoe ze recht voor mijn ogen met elkaar zouden flirten en zijn kamer binnen zouden gaan. Ik ging gewoon weg. Je vraagt je af waarom ik zo lang ben gebleven?
Hij kwam altijd naar me toe om om vergeving te smeken, vroeg me om hem terug te nemen, soms huilde hij zelfs. Wat zou jij in mijn plaats hebben gedaan?
Dit is het deel waar je me omhelsde en de meest hartverwarmende dingen begon te fluisteren.
Je vertelde me hoe je van me zult houden en hoe je me zult koesteren en dat zoiets me nooit meer zal overkomen. Dus ik flipte.
Ik liet het toen niet zien, maar toen ik thuiskwam, barstte ik in tranen uit en ik wist echt niet hoe ik met je vriendelijkheid om moest gaan.
Ik begon al die prachtige dingen op te schrijven die je me vertelde, zodat ik ze kon vasthouden als je zou vertrekken. Als je weggaat, bedoel ik.
Je kon het niet helpen, maar je merkte dat ik kouder en kouder voor je begon te worden.
Je begon je af te vragen of je iets verkeerds had gedaan om me te beledigen, maar het lag niet aan jou, mijn liefste. Het lag nooit aan jou.
Je kon het niet helpen om de aardigste persoon ooit voor me te zijn! Dus daarom heb ik nog hogere muren gebouwd om mezelf te beschermen voor het geval je me zou verlaten. Ik wilde niet dat je wegging.
Ik huilde mezelf elke nacht in slaap omdat ik me voorstelde dat je me zat was.
En ik denk dat het de nasleep is om een overlever van mishandeling te zijn. Tegenwoordig weet ik niet hoe ik met verlating moet omgaan!
Hoe vaak je me ook zou vertellen dat je van me hield en nooit zou vertrekken, de angst was altijd aanwezig! Dus begon ik hier wat meer over na te denken.
Heb je ooit iets gedaan waardoor ik me onzeker voelde? Nee.
Had je ooit iets gedaan om me te laten zien dat het je niets kon schelen? Nee. Had je ooit iets gezegd om me te beledigen? Nee. Was je de liefste persoon voor me? JA!
Dus, waarom was ik dan nog steeds zo bang? Ik was en ben bang dat je net als iedereen in mijn leven zal vertrekken.
Daarom wilde ik me verontschuldigen voor alle muren waar je nog doorheen moet graven, alle nachten dat ik in tranen uitbarstte en je wakker maakte, al die keren dat ik tegen je schreeuwde.
Alles. Het spijt me. Het spijt me echt heel erg. En ik wil je ook bedanken. Ik wil je bedanken voor de persoon die je van mij hebt gemaakt.
Je hebt me weer in de liefde laten geloven! Ik wil je bedanken voor al die keren dat je er voor me was en al die prachtige knuffels. Bedankt.
Ondanks het feit dat al die dingen me bang maakten voor de mogelijkheid dat je me op een dag zou verlaten, ben ik dankbaar.
Je laat me dat vergeten elke keer dat je me in de ogen keek en er zijn jaren verstreken sinds je me voor het eerst vertelde dat je van me hield. Ben je er nog steeds? Ja. Ja, dat ben je.
