Het is moeilijk te accepteren.
Maar de waarheid zal je hart een stuk sneller laten helen dan het keer op keer laten breken tot je eindelijk onder ogen komt wat je eigenlijk al wist:
Als hij met je samen wou zijn, zou hij dat zijn.
Er zijn een miljoen mogelijke scenario’s hier.
Het is makkelijker als hij een klootzak is – egoïstisch, denkt alleen aan zichzelf, gebruikt je om iemand anders jaloers te maken, gebruikt je in het algemeen, behandelt je slecht, breekt je zonder erbij stil te staan, enzovoort.
Maar het is een stuk moeilijker als hij een goede kerel is en je hem toch moet laten gaan.
Wanneer hij zegt dat je geweldig bent, maar hij gewoon niet hetzelfde voor je voelt.
Of wanneer hij je echt leuk vindt, maar niet denkt dat je de ware bent.
Of wanneer zijn gevoelens niet zo sterk zijn als die van jou en hij eerlijk wil zijn.
Of wanneer hij geen beslissing kan maken en in de war is, maar hij zich nog niet realiseert dat dit betekent dat hij bang is om je pijn te doen en dat ‘in de war’ gewoon een zachtere manier is van uiteindelijk ‘nee’ zeggen.
Als hij echt met je samen wou zijn, zou hij daar niet over in de war zijn. Dat zou hij in zijn botten voelen.
Hoe dan ook, of hij een geweldige vent is, of een eikel, of ergens ertussen zit, dit gaat om jou, om verder gaan.
Want ongeacht de situatie, ongeacht hoe goed hij je behandelde of hoeveel lol jullie hadden, hij wil niet met je samen zijn.
En dat is de waarheid.
Dat gaat je reddingsboot zijn in de komende weken of maanden, hoe weinig zin je ook hebt om het vast te grijpen.
Het is wat je uiteindelijk gaat helpen vrede te hebben met het einde van jullie relatie, of het opbranden van je flirt, of het ‘niet meer spreken’ nadat jullie elkaar zo vaak ‘spraken’.
Het is de waarheid, hoe lelijk die ook is en het is het enige dat je gaat helpen om verder te gaan:
Als hij met je samen wou zijn, zou hij met je samen zijn.
Het is eenvoudig om te proberen de klap te verzachten.
Hij heeft tijd nodig, of hij heeft gewoon wat ruimte nodig, of hij heeft bindingsangst en ik moet hem gewoon geruststellen, of hij gooit barrières op en ik moet die doorbreken.
Maar denk na over de gevoelens die je voor hem hebt.
Hoe makkelijk en natuurlijk en duidelijk die voelen.
Hoe je niet twijfelt aan of je met hem samen moet zijn, omdat het zojuist voelt.
Hoe, zelfs al had je bindingsangst of was je bang om je hart te breken of je open te stellen, je het toch zou doen, omdat je hart al een besluit heeft genomen. Je wou met hem samen zijn, dus was je het.
Een eenvoudige beslissing. Het was niet eens echt een beslissing.
Kun je je nu voorstellen al die dingen te voelen en toch te besluiten niet met hem samen te zijn?
Dat is waarom je hart gebroken is.
Omdat hij al die dingen niet voelde.
Hij voelde niet dezelfde zekerheid in iedere vezel die jij voelde.
En dat kun je niet veranderen, je kunt jezelf niet veranderen en je hebt niets verkeerd gedaan. Dat is de waarheid.
Zijn hart maakte geen beslissing, omdat hij zich niet hetzelfde voelt.
En dat is heel, heel naar. Maar je zult het moeten accepteren en dat is nog vervelender.
Misschien kost het weken om er overheen te komen, misschien maanden. Misschien langer.
Het zal pijn doen, soms veel en soms een beetje.
Maar er is een klein goud randje: je hart wordt maar één keer gebroken in plaats van een miljoen keer omdat je je jezelf ervan overtuigd dat hij een fout maakt, hij je mist of je hem zou moeten bellen.
Hou genoeg van jezelf om streng te zijn:
Als hij met je samen wou zijn, zou hij met je samen zijn.
