Ik dacht echt dat erg geen weg meer terug was toen het voorbij was.
Dat was het. Einde van de relatie, einde van de aanwezigheid van diegene in mijn leven. Maar het lot was iets anders van plan.
Ik rolde altijd met mijn ogen als iemand zoiets zei als: “Als het voorbestemd is zullen jullie weer bij elkaar komen.” Ik dacht dat dit een mythe was.
Ik dacht dat mensen dit gewoon tegen je zeiden om je te troosten. Totdat het mij overkwam.
Ik weet niet waarom het op deze manier moest gebeuren.
De moeilijkere manier. Waren deze chaos en dat verschrikkelijke liefdesverdriet nou echt nodig om mijn hart weer aan de praat te krijgen?
Het lijkt alsof het zo moest gaan. Ik begrijp echter nog steeds niet waarom.
Ik wist altijd dat hij anders was. Iemand anders. Iemand die van mij was.
Ik kan dat gevoel niet echt beschrijven.
Het was iets waar ik altijd naar had verlangd maar ik me nooit had gerealiseerd dat dit bestond.
Jammer genoeg wist ik pas echt zeker wat ik voor hem voelde toen hij vertrok.
De pijn die ik erna voelde was iets wat ik nooit eerder had gevoeld.
Ik had het gevoel dat ik zou stikken in mijn tranen. Ik dacht dat ze maar zouden blijven komen.
Het is zo moeilijk om op het ene moment zoveel liefde te voelen en het je het volgende moment gewoon wordt afgenomen.
Ik dacht dat ik nooit zou herstellen. Ik was nog nooit zo negatief geweest, maar verloren liefde verandert je meer dan wat dan ook.
Ondanks alles heb ik nooit een hekel aan hem gehad.
Dat kon ik niet. Ik beschuldigde hem ervan dat hij egoïstisch was, dat hij bang was voor zijn gevoelens, dat hij onvolwassen was, dat hij me niet waardeerde en zoveel andere dingen.
Maar toch bad ik elke avond voor hem. Het was een gewoonte geworden en ik kon het niet loslaten.
Ik wilde dat hij veilig was, ik wilde dat hij gelukkig was, zelfs als hij niet de mijne was.
Ik denk dat er een deel van hem achter is gebleven.
Zelfs jaren nadat we uit elkaar waren, zelfs als ik echt geloofde dat ik over hem heen was en verder was gegaan spookte hij door mijn hoofd.
Ik geloofde echt dat hij niet meer in mijn hart leefde, in ieder geval niet meer.
Ik dacht dat het slechts herinneringen waren van hoe het ooit was en wat het had kunnen worden die ervoor zorgden dat ik nog aan hem dacht.
Tot zijn naam op mijn telefoonscherm verscheen.
Mijn handen trilden. Ik had knikkende knieën en had het gevoel dat ik flauw zou vallen.
Ik wist niet of ik wel of niet moest opnemen. Ik aarzelde even. Maar ik gaf eraan toe.
Slechts de klank van zijn stem zorgde er al voor dat mijn gevoelens voor hem terugkwamen, de gevoelens waarvan ik dacht dat ze allang verleden tijd waren.
Hij smeekte me om met hem te praten. Ik kreeg geen geluid uit mijn keel.
Ik was verlamd. Nadat ik bij zinnen kwam vroeg hij me om met hem af te spreken en ik kon geen nee zeggen.
Ik wilde hem zien, dat gevoel was sterker dan ikzelf.
Na een tijdje gaf ik hem een tweede kans. Ik gaf onze liefde een tweede kans. Ik vergaf hem.
Ondanks dat dit riskant was. Ondanks dat iedereen om me heen zei dat ik het niet moest doen.
Ik vertrouwde op mijn voorgevoel en ik ging erin mee.
Want ondanks alles wat er gebeurd is, was onze liefde niet vervaagd, het was er nog, het was nog springlevend.
Wat nu wel anders was, was dat zijn liefde gegroeid was.
Hij wist wat hij wilde. Hij wist dat hij zijn uiterste best zou moeten doen om mijn vertrouwen weer voor zich te winnen.
Related: Als Je De Weg Naar Elkaar Terugvindt, Dan Zijn Je Gevoelens Nooit Weggegaan
Hij wist dat ik zijn volledige toewijding eiste en daar was hij klaar voor.
Hij was niet meer bang. Hij wist het zeker wat mij betreft, wat ons betreft en ik had dat op de een of andere manier door.
Deze keer ging hij er volledig voor. Hij wilde alles rechtzetten. Hij was er om mijn littekens te kussen. Hij zou blijven.
We leren elkaar helemaal opnieuw kennen. Hij is niet de enige die veranderd is.
Alles wat ik heb doorgemaakt heeft mij gevormd tot iemand die verwachtingen heeft, iemand die respect eist.
Er zijn namelijk geen duidelijke regels als het op de liefde aankomt, maar een ding is waar: als twee mensen bij elkaar horen, dan zullen ze de weg naar elkaar terugvinden.
En alhoewel ons verhaal niet makkelijk was zou ik het allemaal nog eens overdoen. Alles wat we nu hebben is het waard geweest.
‘Als twee mensen bij elkaar horen zullen ze koste wat kost uiteindelijk weer terechtkomen in de armen van de ander.”
