Wil je weten hoe het is om een man te vergeven die niet eens spijt had? Dat geloof ik graag. Het is namelijk niet te doen. Kun je je voorstellen hoe diepbedroefd een vrouw moet zijn om een man te vergeven die niet eens spijt had?
Vergeven maar niet vergeten. Dat is wat ik mezelf altijd vertelde als iemand me niet goed behandelde, maar bij hem was het anders.
Mensen hadden me verkeerd behandeld en ze moesten een stapje extra zetten om mijn vergeving te verdienen.
Ik heb die verontschuldiging nooit van hem gekregen. Ik kreeg zelfs nooit een teken dat hij wist dat de dingen die hij me aandeed verkeerd waren.
Er zit een barst in mijn hart die altijd pijn zal doen, simpelweg omdat ik weet dat hij nooit spijt heeft gehad.
Als je wil weten hoe het is, moet je weten waar ik het over heb. In ieder geval tot op zekere hoogte. Als iemand je zo gekwetst heeft, moet je hem of haar loslaten, anders zal hij je kapotmaken.
Wanneer je voor het eerst een speciaal iemand ontmoet, zie je de rest van je leven aan je voorbijflitsen.
Je bent blij dat je die persoon hebt ontmoet en je wangen beginnen pijn te doen van de glimlach die permanent op je gezicht blijft staan.
Ik was nooit iemand die gemakkelijk verliefd werd. Als een vrouw met een flinke muur om zich heen, wist ik dat iemand binnenlaten betekende dat hij toestemming kreeg om mij pijn te doen.
Deze gedachte was allesbehalve geruststellend. Ik wilde hem echter echt een kans geven.
Misschien zou deze keer, misschien deze man, echt van me houden.
Ik moest hem gewoon een kans geven, want ik was het zo zat om altijd maar die muur om me heen op te trekken.
Hij heeft me vanaf het begin laten zien dat het niet de bedoeling is dat liefde makkelijk is.
Hij vertelde me dat liefde en relaties veel werk zijn, dus hij dwong me om ervoor te werken.
Ik moest alles verdienen in die relatie. Elke knuffel, elke kus en elk klein teken van genegenheid moest worden verdiend.
Stel je eens voor hoe het is als iemand zo met je omgaat. Alleen al bij de gedachte eraan, wil ik van schaamte in een kleine ruimte kruipen.
Waarom geloofde ik deze man toen hij me vertelde dat liefde zo zou moeten aanvoelen? Het zou niet moeten zijn.
Toen hij me de eerste keer pijn deed, dacht ik dat hij zich vergiste.
Hij ‘vergat’ dat we een date hadden gepland voor die avond.
Als twee drukbezette volwassenen die apart wonen, kun je je voorstellen hoe moeilijk het voor ons was om tijd voor elkaar te vinden.
Maar het probleem was dat ik niet wist dat we elkaars prioriteit zouden moeten zijn. Daar kwam ik pas achter toen het over was.
Toen ik hem die avond belde, nadat ik een uur op hem had gewacht, kon ik niet eens een samenhangende zin maken uit alle snikken.
“Waarom huil je? Het was maar een afspraakje. Ik ben het vergeten! OK?”
Zijn reactie deed me allesbehalve kalmeren en ik dacht eigenlijk dat ik gek aan het worden was.
Waarom raakte ik zo van streek over zoiets onbeduidends? Ik twijfelde er niet aan dat ik hem moest vertrouwen.
Hoe het is om in zo’n relatie te zitten? Je denkt altijd: ‘de volgende keer dat hij me pijn doet, doe ik dit of dat’, maar dat gebeurt nooit.
De volgende keer dat hij me pijn deed (een van de velen) was toen ik besloot iets speciaals voor hem te dragen als we uitgingen met onze vrienden.
Ik kocht voor die gelegenheid een nieuwe jurk en deed voor het eerst sinds een tijdje make-up op.
Toen ik mezelf in de spiegel bekeek, was ik trots op mijn spiegelbeeld. Ik voelde me zo goed over mezelf dat ik bijna een traantje moest laten.
Toen hij me kwam ophalen en me zo gekleed zag, beschuldigde hij me ervan dat ik hem bedrogen had.
Hoe dat samenhangt, weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet.
Hij zei dat ik me moest hebben opgedoft om aandacht van andere mannen te krijgen en dat ik eruitzag als een clown met al die make-up.
Je kunt je voorstellen dat ik niet eens make-up doekjes nodig had en dat mijn tranen genoeg waren om alles eraf te wassen.
Hoe het is? Zo’n man weet niet hoe hij van iemand moet houden, hij weet gewoon hoe hij ze moet bezitten.
Ik wist het toen nog niet, maar dit is hoe het is: zo’n man is alleen maar giftig en manipulatief.
Daarom huilde ik mezelf nachten achter elkaar in slaap.
Het ergste is dat ik nog steeds bij hem bleef. Ook al ontweek hij mijn telefoontjes, reageerde hij niet op mijn sms’jes en gebruikte hij me voor enig gevoel van intimiteit.
De enige moeite die hij in de relatie deed, was de moeite om me zo vaak mogelijk te laten huilen.
Ik bleef nog steeds aan zijn zijde omdat hij me deed geloven dat hij beschadigd was en dat hij niet wist hoe hij op de juiste manier van me moest houden.
Hij moest worden geleerd lief te hebben, dus ik dacht: waarom zou ik het niet proberen?
Dat was een grote vergissing, want jij zou niet degene moeten zijn die een man moet leren hoe hij op de juiste manier van je moet houden. Als dat is hoe het is bij jou, moet je weten dat dat niet de juiste manier is.
Ik heb het via de harde weg geleerd!
Ik nam de beslissing om hem te verlaten nadat ik had besloten dat het niet meer de moeite was om mijn geestelijke gezondheid voor hem op te geven.
Die beslissing was niet gemakkelijk en het kwam niet van de ene op de andere dag.
Ik wist gewoon dat als ik op dat moment niet wegging, ik voor altijd in die ellendige relatie zou blijven steken.
Dus ik deed het. Ik ging weg en toen ik hem vertelde dat hij het probleem was, dat hij me zo verdrietig maakte, staarde hij me stoïcijns aan.
‘Dat klinkt als een probleem met jezelf. Waarom zou ik me verontschuldigen voor jouw verknoeide emoties?”
Ik barstte in tranen uit bij zijn woorden, maar hij staarde gewoon terug zonder zijn gezichtsuitdrukking ook maar een beetje te veranderen.
Stel je voor hoe het is om een man te moeten vergeven die niet eens spijt had.
Ik kon op geen enkele manier verder met mijn leven als ik die wrok tegen hem koesterde.
Het vrat me van binnenuit op. Elke keer dat iets me aan hem herinnerde, verstikte de haat die ik voelde me bijna.
Ik was niet alleen boos op hem, maar ook op mezelf omdat ik iemand zo had laten behandelen!
Aan de andere kant moest ik hem vergeven, anders zou ik nooit meer gelukkig kunnen zijn.
Hij bedekte mijn geest met haat, ook al maakte hij geen deel meer uit van mijn leven.
Het was niet de vraag of hij vergeving verdiende. Dat was duidelijk het geval.
Ik verdiende een gelukkig leven en een heldere geest. Ik was degene die het verdiende om lief te hebben en bemind te worden.
Voortbordurend op die gedachte, besloot ik dat ik hem zou vergeven. Ik kon het niet allemaal tegelijk doen, maar ik had alle tijd van de wereld.
Wrok koesteren maakt me gewoon ellendig, dat is hoe het is.
Ik zal nooit vergeten wat hij me heeft aangedaan of hoe hij me heeft laten voelen, maar ik vergeef hem. Ik vergeef mezelf ook.
Hij verdient het niet meer om mijn gedachten te vertroebelen.
Dit ben ik en dit is hoe het is. Ik heb mezelf bevrijd uit zijn greep en ik ben volledig in staat om van mezelf te houden.
Het enige wat ik nodig had om hier te komen was vergeving.
Wil je weten hoe je de kracht kan vinden om iemand te verlaten? Lees dan eens dit artikel.
