Toen we de relatie beëindigden voelde het alsof de hele wereld als klei uit elkaar brokkelde bovenop mij.
Ik had het gevoel dat ik een gedeelte van mezelf kwijt was … hij had het meegenomen.
Ik lag dan ’s nachts in bed, terwijl ik aan hem dacht en me afvroeg waar hij op dat moment was en of hij al iemand anders had gevonden.
En op andere momenten, toen schuldgevoelens me bekropen, dacht ik na over alles wat ik verkeerd had gedaan.
Al de cadeautjes die hij me had gegeven en alles wat ik nog van hem had lagen hier, in een veilige plek in mijn kamer. Ik heb nooit echt iets weggegooid.
De trui die hij me gaf ruikt nog altijd naar hem en ik slaap nog steeds in het T-shirt dat hij een keertje bij me had laten liggen.
We gingen 4 jaar geleden uit elkaar, maar ik voel nog altijd zijn aanwezigheid.
Door de jaren heen ben ik met andere mannen op date geweest, en we gingen naar de plekken die wij “onze plek” noemden.
Maar ik kreeg niet hetzelfde gevoel als toen ik daar met hem kwam. Er was altijd een gebrek aan iets.
Zelfs bepaald eten deed me aan hem denken, aangezien hij degene was geweest die me over had gehaald om ze te proeven.
En toen ik wijn dronk deed dat me ook aan hem denken, want hij was daar gek op.
Alles deed me aan hem denken, elke hoek in mijn appartement, elke plek in de stad.
Naarmate de tijd verstreek noemde mensen zijn naam niet meer op in gesprekken. Ze vroegen me niet meer of ik wist waar hij was of wat hij deed.
Het leek alsof zij hem helemaal waren vergeten, maar dit was voor mij nooit het geval. Hij spookte altijd door mijn hoofd, waar ik ook was of wat ik ook deed.
En het moeilijkste waren mijn verjaardagen en de zijne. Het was pijnlijk om mijn verjaardagen zonder hem te vieren.
Het was moeilijk om te lachen en te doen alsof ik gelukkig was, zonder zijn woorden te horen “van harte, schat.”
Elke verjaardag probeerde ik de drang te weerstaan om hem op te bellen om alleen weer eens zijn stem te horen.
Ik probeerde de behoefte te weerstaan om hem te appen, want ik was bang om erachter te komen dat hij mij helemaal niet had gemist, of nog erger, dat hij me was vergeten.
Al onze foto’s op social media zijn verwijderd. Er bestond geen bewijs dat hij van mij was geweest.
Dat ik van hem was geweest. Dat we gelukkig samen waren. Dat mijn hart nog steeds aan hem toe behoort.
Men vroeg me waarom ik nog steeds aan hem dacht en waarom ik mezelf zodoende meer kwetste.
Maar ooit hoorde ik een citaat dat ik me altijd zal herinneren: Wat voorbestemd is zal altijd een manier vinden.
Ik bleef altijd aan hem denken en ik hoopt dat we ooit weer samen verder zouden gaan, want ik wist dat als twee mensen voor elkaar bestemd zijn ze hun weg naar elkaar terug zullen vinden.
Dus wachtte ik. Ik wachtte geduldig af. Waar ik ook heen ging, ik stelde me voor dat hij aan mijn zijde stond terwijl hij mijn hand vasthield.
Want elk deel in mijn lichaam miste hem. Verlangde naar hem.
Mijn liefde voor hem was gewoon te hevig om hem te vergeten. Om hem los te laten. Om hem te laten gaan.
Toen kwam op een dag mijn grootste wens uit.
Hij kwam bij me terug. Het lot had hem bij me teruggebracht. En toen dit gebeurde werd ik overrompeld met gevoelens van geluk, enthousiasme, liefde, maar ook angst en ongeloof.
Ik kon gewoon niet geloven dat hij weer van mij was.
Maar we haasten ons niet. We deden het rustig aan, op zijn beloop. En na een tijdje werd alles weer zoals voorheen, maar zelfs beter.
Het voelde alsof we nooit uit elkaar waren geweest. Het voelde alsof de 4 jaar zonder hem nooit hadden bestaan.
Duizenden vragen schoten me te binnen. Ik vroeg me af of dit de juiste keuze was en of het alle pijn die ik had doorgemaakt waard was.
Men vertelde me ook dat ik niet opnieuw een relatie met hem moest beginnen en dat ik hem in plaats daarvan zou moeten vergeten.
Maar dat maakte me niets uit. Hij was het enige wat telde. Hij was alles wat ik nodig had en waar ik naar verlangde, en ik zou hem niet nog eens laten gaan.
Ik zou echt niet degene weer laten gaan die me had laten zien hoe ware liefde voelde. Degene die me gemaakt heeft tot wie ik vandaag de dag ben. Degene die altijd mijn alles is geweest.
Dankzij hem voel ik me compleet en volledig.
Dankzij hem heeft mijn leven een doel.
Dankzij hem voel ik me gelukkig. Ik voel dat ik leef.
