Veel mensen denken dat mensen met angstigheid of depressie een dag kunnen wakker worden en besluiten om ‘beter te worden’. Dat we een dag kunnen wakker worden en besluiten om ‘te lachen, koffie achterover te slaan, en ermee om kunnen gaan’.
Sorry dat ik je even wakker schud, maar angstigheid is niet iets dat we zomaar ‘uit’ kunnen ‘schakelen’. Angstigheid is niet iets dat we op maandag hebben en ervoor kiezen om het niet op zondag te hebben.
Angstigheid is geen beslissing. Het is niet iets vrijwilligs dat we in onze leven willen hebben, dag in dag uit.
Het is geen keuze.
Soms hebben we er even geen last van. We denken dan dat we vrij baan hebben, en dat het heel misschien voor goed is verdwenen.
Maar als we niet opletten kruipt het onder onze huid. Het verschijnt in de meest duistere kanten van onze geest.
Het springt tevoorschijn als we ons eindelijk op ons gemak voelen. Het choqueert ons hele bestaan steeds weer opnieuw, zonder waarschuwing.
We kunnen er niet gewoon ‘voor kiezen om gelukkig te zijn’. We kunnen niet gewoon ‘relaxen’ of ‘een joint roken en rustig worden’. Angstigheid heeft in ons hoofd geen knop om het te pauzeren.
Depressie heeft in ons hoofd geen knop om het uit te schakelen. En ze hebben bovendien geen knoppen om ze uit te werpen.
Door tegen ons te zeggen dat we gewoon moeten ‘relaxen’ of ‘chillen’ bagatelliseer je onze ziekte. Je bagatelliseert de invloed die het op ons dagelijks leven heeft.
En je zegt daarmee eigenlijk dat angstigheid niet serieus genomen hoeft te worden. Dat het geen echte ‘ziekte’ is en dat het niets is om ons druk over te maken.
Zou je tegen iemand die een gebroken been heeft zeggen dat ze niet zo overdreven moeten reageren en gewoon ‘door moeten gaan’? Zou je tegen iemand die kanker heeft zeggen om ‘gewoon te lachen’ en om ‘het los te laten’?
Zou je tegen iemand met MS of met chronische pijn zeggen om ‘gewoon te relaxen en niet zo dramatisch te doen’? Vast niet.
Dus hou alsjeblieft op met ons te vertellen dat we moeten lachen, terwijl we niet weten hoe dit moet. Zeg niet tegen ons dat we vrolijke muziek aan moeten zetten en voor het geluk moeten gaan.
Zeg niet tegen ons dat we ons nergens druk over hoeven te maken, terwijl dat het enige is wat we wel kunnen. Oordeel niet over hoe wij ons voelen als je geen idee hebt over wat wij doormaken.
Je zal nooit weten hoe we ons voelen tenzij je een dag in onze schoenen hebt gestaan, en een dag in ons hoofd. Je zal nooit weten wat we doormaken in ons brein elke seconde van de dag.
Je zal nooit weten hoe het voelt om geplaagd te worden door een donkere wolk die je constant achterna zit.
En je zal nooit weten hoe het voelt om bang te zijn voor je leven, om continu in paniek te verkeren, en om constant gekweld te worden door ‘wat als’?
Dus voordat je probeert om ons een beter gevoel te geven door tegen ons te zeggen dat we moeten ‘relaxen’, onthoud dan alsjeblieft dat angstigheid een geestesziekte is.
Depressie is een geestesziekte. Het is een ziekte. Niet een bepaalde kijk op het leven. Niet een ‘fase’ die we uiteindelijk zullen ontgroeien. En geen schreeuw om aandacht.
Geloof me maar, als we dat zouden willen zouden we rustig worden. Zouden we relaxen. We zouden onze gedachten tegenhouden wanneer deze gevaarlijke gebieden zouden naderen.
Geloof me maar. We zouden ‘een chill pill’ nemen als dat kon. Als we het vermogen hadden zouden we het zo snel mogelijk doen.
