Ik denk dat er iets opbeurend en ontzettend, door en door, angstaanjagend aan is om nooit te weten wat de toekomst jou en je potentiele partner nog brengen zal.
Vandaag de dag wordt elke laatste onenightstand, dronken app, Snap, opmerking op Instagram, en lief berichtje overdreven geanalyseerd en wordt er zo lang over gepiekerd dat wat er tussen een stel was wordt kapotgemaakt.
Of, aan de andere kant van het spectrum, wordt het compleet genegeerd en losgelaten – het krijgt niet eens de kans om van de grond te komen.
Ik zeg dit omdat ik telkens weer aan beide kanten heb gestaan afgelopen zomer. Het is erg zeldzaam in deze generatie om dingen officieel te zien worden tussen twee mensen.
Ik kan me de laatste keer dat ik een relatie zag opbloeien na de klassieke manier van daten niet meer herinneren – tegenwoordig heb je gewoon een niet serieuze ontmoeting en je hebt een korte tijd lol tot het eigenlijk begint te voelen alsof je er een label op MOET plakken, of het stopt gewoon.
Behalve mijn beste vriend en haar vriendje heb ik in GEEN eeuwen echte relaties zien beginnen. Hoe cliché dit ook klinkt, Drake verwoordde het echt het beste toen hij zei:
“We leven in een generatie van het niet verliefd zijn, en niet samen te zijn. Maar we doen net alsof we samen zijn. Want we zijn bang om elkaar met iemand anders te zien.”
Dat is het onderliggende probleem waar ik op doel, het is net alsof iedereen van deze generatie TE bang is om zich open te stellen voor iemand met wie ze chillen/daten/een relatie mee hebben/naar bed gaan, hoe je het ook wilt noemen.
We zijn allemaal zo verknipt geraakt door vorige relaties en mensen, en het is zo verdomd moeilijk voor ons om ons open te stellen naar de ander dat we eigenlijk meteen al gedoemd zijn te mislukken.
Communicatie en consequentie zijn de meest belangrijke dingen die relaties/flings levend houden. Jammer genoeg lijkt het alsof de Millennials dat vaak vergeten.
Ik denk dat er ook veel mis is met deze gedachte. Soms verliezen we ons ZO ERG in de vragen die achterblijven na een telefoongesprek, fysiek/intiem contact, de blik in iemands ogen, de kleine gebaren, alles.
We analyseren teveel, en we zeggen niet wat we denken. In plaats daarvan laten we elk klein detail zich aan ons brein vastklampen tot we exploderen in een kots van woorden en alle potentie die de relatie had verpesten.
Wanneer is liegen en een beetje te “subtiel” zijn de sociale norm geworden? Ik klaag niet, ik vraag het puur uit nieuwsgierigheid. Het is net alsof het spelletje spelen is waar de relatie of fling om draait.
“Wat als” zal altijd door je hoofd spoken, en ik denk dat dat op een bepaalde manier goed is.
Het houdt ons alert, we willen constant beter worden en een betere persoon zijn dan wie we waren voordat onze partner op het toneel verscheen.
Het is spannend en ontzettend eng, maar het geeft ons ook een ervaring die we misschien nooit eerder hebben gehad, als het niet zo was gelopen.
Er bestaat altijd een lied (of in mijn geval ongeveer tien) voor elke person/potentiele relatie die in ons leven verschijnt. Een bepaald lied waarin de tekst eigenlijk gewoon vertelt over de relatie/fling zelf, zonder dat je überhaupt probeert een verband te zien.
Waar ik op doel is denk ik: als je het echt diep in je botten voelt, en ik heb het over de angstigheid die je vol in je voetzolen raakt, en de plotse rilling die je elke keer voelt wanneer je naar dat lied luistert, aan die bepaalde persoon denkt, of langs een plek komt waar jullie beiden dol op waren, ga dan niet tegen dat voorgevoel in.
Als het voelt alsof het bestaat, en iets niet juist voelt wanneer het leven niet meer voelt als eerst, vecht je keihard om te krijgen wat en wie je echt wilt.
Als je dat gevoel niet kunt negeren, en iets je zegt dat er meer in zit, vecht je tot je niet meer op je benen kunt staan. Het gevoel HOORT er te zijn.
Als ik iets heb geleerd de laatste twee jaar is het dat je het gewoon niet op moet geven of het risico loopt dat je iemand voor je neus laat wegglippen.
Als je je eigen sprookje ooit wilt meemaken, geef dan een band niet zomaar op. Je vecht ervoor tot je compleet buiten adem bent. Laat je trots varen, en durf je open te stellen.
We verspillen zoveel tijd aan onszelf beschermen tegen iets dat niet eens een dreiging is. Als je dat eenmaal doet, en je leert van jezelf te houden ondanks al je tekortkomingen en emotionele littekens valt de rest op de juiste plek.
Vecht voor het sprookje, het bestaat wel degelijk, als je maar goed genoeg zoekt.
