Ze stelt hoge eisen. Ze zal geen genoegen nemen met jongens die haar respectloos behandelen.
Ze zal geen vriendschappen aanhouden die toxisch zijn.
Ze zal niemand die haar terneerslaat in haar leven houden.
Maar ze is geen hypocriet. Ze stelt dezelfde hoge eisen aan haarzelf.
Ze verwacht van haarzelf dat ze het ver zal schoppen, dus haat ze haarzelf op de dagen dat ze in bed zit met een zak chips en de sportschool overslaat.
Op de dagen dat ze niet genoeg gedaan krijgt.
Natuurlijk, hoeveel ze ook bereikt in haar leven, hoeveel liefde ze ook geeft, ze blijf haarzelf steeds verder pushen.
Ze wil meer doen. Meer zijn. Want ze weet dat ze het in zich heeft om meer te doen en te kunnen.
Ze is onzeker, want ze gelooft in haar potentie en ze weet dat ze dit nog niet heeft bereikt.
Ze vertrouwt erop dat ze zal slagen, maar zou liever meer vooruitgang zien.
Ze wil weten dat ze zich op het juiste pad bevindt. Dat haar hoop gerechtvaardigd is.
Niemand ziet hoe bang ze is. Niemand merkt dat ze moeite heeft om sterk te blijven.
Het lijkt alsof ze alles op een rijtje heeft, dus denken vrienden niet dat ze herinnerd hoeft te worden aan hoe mooi en getalenteerd ze is.
Ze houden zich stil als ze stiekem schreeuwt om hun aanmoediging.
Als ze behoefte heeft aan iemand die haar zegt dat ze haar best doet en dat haar best doen goed genoeg is.
Ze lijkt misschien wel een superheld, maar ze is nog steeds een sterveling.
Ze heeft nog steeds steun nodig. Ze heeft nog steeds haar vrienden nodig.
En die vrienden zijn gedeeltelijk de reden waarom ze zo onzeker is.
Ze is selectief over wie ze in de buurt wil houden, dus als je in haar leven bent, ben je belangrijk voor haar.
Ze vindt dat je het beste verdient, dus wil ze je alles geven. Zoveel geluk als mogelijk is.
Maar dat is een onmogelijke taak.
Ze kan geen controle uitoefenen op de levens van anderen – maar dit probeert ze even goed.
Ze probeert haar vriendjes op romantische dates te nemen en de perfecte verjaardagscadeautjes voor ze te vinden.
Ze probeert haar vrienden mee te nemen op toffe avonden uit en probeert hen op te vrolijken nadat hun relatie uit is gegaan.
Ze probeert haar ouders trots te maken.
En het vergt veel van haar. Voor haarzelf zorgen is al moeilijk genoeg – naast altijd voor anderen te zorgen – en het is een wonder hoe ze overleeft.
Maar ze dit krijgt ze voor elkaar.
Ze vindt genoeg energie om haar dagen te overleven met een glimlach.
Want ze is niet het type dat opgeeft. Ze is een reparateur. Ze is een gever.
Ze is iemand die dingen bereikt.
Hoewel haar onzekerheden haar misschien langzamer doen gaan, stoppen ze haar niet.
Ze negeert de zeurende stemmen in haar hoofd die zeggen dat ze te dom of te lelijk of te onervaren is.
Ze doet wat ze van plan is – zelfs als ze er niet zeker van is of ze kan slagen.
Echt, het is logisch dat ze zich onzeker voelt.
Ze is gewoon zo, want ze stelt hoge eisen.
Want ze denkt nooit dat ze genoeg heeft verdiend.
Want ze weet wat ze zou kunnen zijn en ze zal niet opgeven tot dit haar realiteit wordt.
