Je werd door haar verwelkomd in haar leven. Ze accepteerde jou met haar hele hart. Ze gaf je haar ziel, lijf, en geest, en je gooide dat allemaal makkelijk en met trots het raam uit. Je trok haar hart uit elkaar. Je brak haar.
Alles wat ze ooit wilde was jouw liefde en respect. Dat is alles wat ze van je verwachtte. Was het teveel gevraagd? Nee, dat vind ik moeilijk om te geloven.
Ze behandelde je altijd met respect en bewondering. Ze verwaarloosde en vergat vaak haar eigen behoeftes, wensen en problemen, zodat ze aandacht had voor de jouwe. Jij was haar trots, haar wederhelft, het licht dat haar leidde. Jij was haar alles.
En wat deed je? Het was makkelijker voor je om haar trots en hart te vertrappen dan haar vriendelijkheid en vrijgevigheid te erkennen.
Ja, maak je maar niet druk – het is je gelukt om haar hoop en zelfverzekerdheid in ontelbare stukjes te breken. Voel je je hierdoor gelukkig en tevreden met jezelf?
Het trieste is dat ze nooit iets heeft gedaan om jouw wreedheid te verdienen. Ze verdiende het niet om jouw sores te moeten doorstaan. Ze was het type dat zo makkelijk was om van te houden, te respecteren en te bewonderen, maar dat heb je je nooit gerealiseerd of misschien wilde je dit niet zien.
O, en ik weet er alles van. Ik weet dat veel zullen zeggen dat ze sterker had moeten zijn. Dat ze voor zichzelf op had moeten komen en waardigheid had moeten tonen.
Dat het misschien haar eigen schuld was dat ze toeliet dat haar “geweldige” man van haar profiteerde en haar emotioneel mishandelde.
En dat als ze weerbaarheid en moed had laten zien, en zelfverzekerder was geweest, ze niet zo had hoeven lijden. Maar het was allemaal niet zo eenvoudig.
Ze wist diep van binnen dat er dingen niet klopten. Ze wist dat haar relatie niet was waar ze mee had ingestemd. Het stemmetje in haar hoofd schreeuwde: “Ren weg! Ren zo hard mogelijk weg en blik nooit terug!”
Maar dit kon ze niet. Ze kon hem niet laten gaan. Ze liep in zijn toxische val en liet hem haar beheersen. Hij had haar in zijn macht en kon doen met haar wat hij maar wilde.
Nadat je haar brak, veranderde ze. Ze werd een totaal ander iemand dan ze voor jou was geweest. Nadat je haar hebt gebroken:
Ze beschermt haar hart.
Jij was degene die haar hart in stukken brak, je weet dat nog wel, of niet? Je leerde haar dat de liefde diepe littekens kan achterlaten op het lichaam en de ziel, en deze nooit helemaal zullen helen.
En nu houdt ze haar hart diep verborgen. Ze laat niemand meer in de buurt. Ze is bang dat haar pijnlijke verleden zich weer zal herhalen.
Ze vertrouwt niemand.
Ze geloofde dat je de liefdevolle, vriendelijke, onzelfzuchtige persoon was op wie ze ooit verliefd werd. Maar je bleek niemand anders te zijn dan de duivel in vermomming.
Je was een vampier die het geluk uit haar zoog. Nu denkt ze wel twee keer na voordat ze mensen in haar leven toelaat. Nu twijfelt ze aan alles wat mensen haar vertellen.
Ze weet hoe ze haar gevoelens moet veinzen.
Voordat ze jou ontmoette, was ze de meest eerlijke persoon die je kende. Ze was nooit bang om openlijk haar emoties te laten zien, of ze nou gelukkig was of verdrietig.
Maar toen jij in haar leven kwam, liet je haar zien hoe lijden eruitzag en dit verwoestte haar hoop en geest. Daarom begon ze zich te schamen voor haar eigen gedachtes en gevoelens.
Ze wilde niet dat iemand wist hoe ze zich voelde en wat ze doormaakte.
Nu kan ze een glimlach op haar gezicht toveren, terwijl ze van binnen huilt. Nu lacht ze terwijl haar hele lijf pijn doet. Ze zegt dat het goed met haar gaat, hoewel ze zich vaak depressief voelt.
Ze gedraagt zich nonchalant, ook al draagt ze een zware last op haar schouders. Ze doet nu opgewekt, terwijl ze in de duisternis leeft.
Ja, het lijkt zeker veel te oneerlijk of deprimerend maar dit is wie ze geworden is nadat je haar brak.
