Ik mis je. Ik wil dat je dit weet.
Misschien mis ik je niet zoals jij zou willen. Misschien door het op te noemen maak ik dingen moeilijker dan nodig.
Maar ik kan niet doen alsof het niet zo is – je maakte deel uit van mijn leven dat niet eenvoudig kan worden vervangen – misschien wel nooit.
We hadden een band waar ik het meest mee stoei in mijn hoofd, en doen alsof ik die leegte zo nu en dan niet voel is onmogelijk.
Maar er zijn toch redenen waarom we geen deel meer uitmaken van elkaars leven. Ik weet dat we meer hadden kunnen zijn, maar dat we dat niet hebben gedaan.
Ik weet dat we iets geweldigs hadden kunnen hebben en misschien het beste wat ons beide ooit was overkomen. Maar we zijn niet verder gegaan.
In plaats daarvan kwamen een combinatie van het leven, smoezen, en twijfel erbij kijken en dit heeft ons ver genoeg uit elkaar gedreven dat er andere dingen volgden.
Andere prioriteiten. Andere mensen.
Het viel niet allemaal in een dag uit elkaar, maar soms voelt het wel alsof dat zo is.
Het ene moment was je de enige aan wie ik dacht – degene die me ’s avonds wakker hield met woorden en gesprekken, degene die zoveel ruimte in beslag had genomen binnenin mij.
Het andere moment was je nog steeds alles waar ik aan kon denken – maar deze keer vroeg ik me af of ik beter mijn best had moeten doen om je vast te houden.
Je hield me nog steeds wakker – alle woorden die ik nooit heb gezegd kwelden me en hebben er bijna voor gezorgd dat ik ze er alsnog uit zou flappen wanneer het niet meer ertoe deed.
Je nam nog steeds veel ruimte in binnenin mij- en liet een grote leegte achter toen we eenmaal niet meer tegen elkaar praatten.
Het leven ging inderdaad door. Het gaat altijd op een aparte manier – ervoor kiezen om verder te gaan ook al voel je gedeeltelijk alsof je wereld is gestopt.
Dus we gingen inderdaad door met ons leven. Ik ben een ander pad gaan bewandelen, en ik was daar gelukkiger mee dan ik had verwacht.
Het gaat tegenwoordig erg goed met me, en ik heb geen moment spijt gehad dat ik deze kans heb aangegrepen.
Maar ook als erg goede dingen gebeuren wil ik dat nog steeds aan je vertellen.
Als er bepaalde dingen gebeuren in mijn leven die alleen jij echt goed zou begrijpen moet ik er alles aan doen om je geen bericht te sturen.
Ik vraag me nog steeds af hoe jouw leven is en hoe het met jou gaat. Ik wil wel vaker contact met je zoeken dan ik zou willen toegeven, maar ik doe het niet.
Want om de een of andere reden hebben we niet gevochten om in elkaars leven te blijven.
We hebben wat we ook hadden samen niet gered van de schade die niet vermeden kon worden; we hebben ervoor gekozen om het schip te laten zinken.
Niemand kan met de vinger wijzen en de ander de schuld geven.
Tegenwoordig leven we zonder elkaar, en misschien is het prima zo. Misschien hoeven we niet te zien hoe het met de ander gaat nu we buiten beeld zijn.
Misschien zou het te moeilijk zijn geweest om vast te blijven houden en elkaar op de voorgrond van onze nieuwe levens te houden, en dus lieten we elkaar los, zodat we er niet achter hoefden te komen.
Misschien zou het te moeilijk zijn geweest om elkaar te zien verder gaan met anderen, zelfs als het ons gelukkiger zou maken dan we met elkaar zouden zijn geweest.
Misschien waren we op een ergere manier uit elkaar gegaan en hebben we elkaar wat schade bespaard.
Ik weet dat de redenen van wat er had kunnen gebeuren uiteindelijk niet uitmaken.
Alles dat er nu toe doet is dat ik nog steeds denk dat we het beste voor elkaar willen – om iemand te vinden die van ons houdt, om succesvol te zijn in onze passies, om de levens te hebben waar we altijd naar hebben verlangd – zelfs als dat betekent dat we het niet van elkaar zullen zien.
Dus geloof me wanneer ik zeg dat ik begrijp waarom we niet meer met elkaar praten.
Dit betekent alleen niet dat ik je minder mis.
