Als ik naar mijn leven kijk, dan hebben talloze mensen me verschillende soorten emotionele pijn bezorgd.
Er waren mensen wiens doel het was om met mijn hart te spelen en me te kwetsen en er waren er die het waarschijnlijk niet expres deden.
Maar het komt erop neer dat ze me allemaal pijn hebben gedaan.
En als ik aan jou denk, dan weet ik niet in welke groep ik je moet plaatsen.
Heb je me opzettelijk zoveel emotionele pijn laten doorstaan of deed je het alleen, omdat je ongevoelig was en omdat je nooit rekening met mijn gevoelens hield?
Hoe dan ook, het punt is dat de pijn die je me door liet maken niet met iets anders kan worden vergeleken dat ik in mijn leven heb meegemaakt.
En ik heb het hier niet alleen over negatieve emoties.
Ik probeer je te vertellen dat de pijn die je me allemaal hebt aangedaan de meest intense emotie was die ik ooit in mijn leven heb gevoeld.
Je zou kunnen zeggen dat ik overdrijf, maar het is de waarheid.
De emotionele pijn die ik door jou heb gevoeld, was sterker dan al het geluk dat ik ooit in mijn leven heb gevoeld, van alle opwinding en van elke positieve emotie die ik heb ervaren.
Als ik eraan denk, was het zelfs sterker dan de liefde die ik voor je voelde.
En het ergste is dat je je nooit bewust was van hoeveel pijn je me hebt gedaan.
Op de een of andere manier beweerde je altijd dat ik overdreven reageerde en dat ik overdreven emotioneel en te gevoelig was.
Je beschuldigde me er altijd van dat ik gewoon het slachtoffer speelde of dat ik de schuldige was van alles wat je me aandeed.
Ik weet niet of je op deze manier handelde, omdat je het feit niet kon accepteren dat je een ander mens zoveel pijn deed.
Dat je de vrouw die van je hield vernietigde en brak.
Misschien was het gemakkelijker voor je om vanuit dat standpunt naar de dingen te kijken dan de waarheid onder ogen te zien.
Misschien kon je nooit accepteren dat je een monster was dat van mijn leven een hel maakte.
Of misschien wist je wat je me aandeed, maar bleef je zonder het minste teken van spijt gewoon bewust doorgaan.
Hoe dan ook, het is een feit dat je voor je woorden of daden jegens mij nooit enige verantwoordelijkheid hebt genomen.
Je hebt tenminste nooit toegegeven dat je me pijn hebt gedaan en je hebt mijn pijn nooit erkend of alle offers die ik ter wille van onze relatie heb gebracht.
Je deed altijd alsof je niet verantwoordelijk moest worden gehouden voor de manier waarop je me mishandelde.
Alsof mijn tranen, mijn slapeloze nachten, mijn onzekerheden die je veroorzaakte en mijn liefdesverdriet jouw zaken niet waren.
En soms denk ik dat je gedrag, me zelfs meer pijn heeft gedaan dan alle dingen die je me aandeed.
En daarom hoop ik oprecht dat er een dag komt waarop je alles begrijpt wat je me aan hebt gedaan.
Maar ik bedoel, het echt snappen, want ik wil niet dat je me vertelt dat je iets begrijpt, alleen maar zodat we allebei denken dat je een betere man bent geworden.
Begrijp me niet verkeerd – ondanks alle pijn die je me hebt bezorgd, wil ik nog steeds niet dat je zoiets ervaart.
Ik wil niet dat je alle dingen meemaakt die ik heb meegemaakt, want dat is iets wat ik niet zou willen dat mijn ergste vijand mee moet maken.
Ik wil ook niet dat je door schuldgevoelens wordt verteerd.
Wat er is gebeurd, is tenslotte gebeurt en dat je je er plotseling bewust van bent kan daar niets aan veranderen.
Ik wil ook niet dat je je verontschuldigt.
Ik ga niet liegen – het zou leuk zijn om een oprechte verontschuldiging te horen, maar als ik eraan denk, zou zelfs dat van binnen geen significant verschil maken en ik weet niet zeker of ik me daardoor beter zou voelen.
Mijn pijn zou niet gewist worden als jij hetzelfde zou ervaren.
Wat je ook doet, hoe je je leven leidt en wat er met je gebeurt, de littekens op mijn ziel zullen blijven.
Ik wil gewoon dat je beseft wat je me hebt aangedaan en dat je de verantwoordelijkheid neemt voor je daden, zelfs als je het alleen doet, zonder dat ik er ooit achter kom.
En ik wil dat dat een les voor je is – om er nooit aan te denken om in je leven zoiets nog een andere vrouw aan te doen.
