Het lijkt misschien alsof ik niks om je geef door de manier waarop ik me de laatste tijd gedraag.
Omdat ik je verlaten heb. Omdat ik je aan je lot heb overgelaten.
Maar je kijkt niet naar het gehele plaatje. Je vergeet alles dat we samen hebben meegemaakt.
Je focust op de laatste paar weken en negeert de laatste paar jaren.
Ik heb je zoveel kansen gegeven, gezien hoe je telkens dezelfde fouten maakte, om je vervolgens nog meer kansen te geven.
Ik stond zo lang naast je. Ik gaf je het voordeel van de twijfel lang nadat je het niet meer verdiende.
Ik liet je tegen me liegen. Ik liet je me manipuleren. Ik liet je me pijn doen.
Je was giftig en toch hield ik van je. Ik verdedigde je wanneer je slecht uit de verf kwam.
Ik verontschuldigde me voor je en praatte je slechte gedrag goed. Ik liet je er een miljoen keer mee weg komen.
Ik hield van je en geloofde je wanneer je zei dat je ook van mij hield, ook als je je er niet naar gedroeg.
Je gedroeg je alsof ik je irriteerde, alsof tijd met me doorbrengen een taak was die je van je lijstje kon strepen.
Je deed nooit je best tenzij je iets van me wilde. Welwillendheid. Vergiffenis. Nog een kans.
Je was giftig en toch hield ik van je, door mijn eigen onzekerheid. Je verergerde mijn angsten.
Je maakte dat ik me klein voelde. Ik peinsde er niet over je te verlaten omdat ik dacht dat niemand anders me zou willen.
Ik dacht dat je een heilige was omdat je met me om ging.
Je deed niet meer dan minimale moeite maar ik dacht nog steeds dat het meer was dan ik verdiende.
Je was giftig en toch hield ik van je, omdat ik je ware zelf niet kon zien.
Ik kon niet geloven dat iemand die me zo na stond zo wreed kon zijn, dus tekende ik een ander portret van je in mijn hoofd. Ik was in ontkenning.
Na een tijdje werd je gedrag normaal. Het voelde natuurlijk. Ik merkte niet dat er iets mis mee was omdat ik er zo aan gewend was. Ik wist niet beter.
Je was giftig en toch hield ik van je omdat je langzaam veranderde.
Je werd iemand die ik niet meer herkende maar in plaats van weg te rennen van die vreemde bleef ik vasthouden aan mijn herinnering van hoe je was, de persoon die me goed behandelde en van me hield.
Ik wilde geloven dat als je een keer kon veranderen, je ook weer terug kon veranderen.
Je was giftig en toch hield ik van je omdat het juist voelde.
Het idee om je verlaten kwam niet in me op inhet begin omdat we zoveel geschiedenis hadden om ons te binden. Ik dacht dat we het meenden toen we voor altijd zeiden.
Je was giftig en toch hield ik van je – maar nu is het tijd om van mezelf te houden. Om mezelf te respecteren. Om voor mezelf te kiezen.
