Waarom de sterkste vrouw zich vaak zo gebroken voelt van binnen?
Ze heeft een sterke wil en is een gepassioneerde vrouw die niets haar laat raken.
In haar leven zweeft ze door problemen heen. Liefdesverdriet. Mislukte, dysfunctionele relaties. Teleurstellingen. Fouten.
Maar je zal haar even goed zien lopen met een schitterende lach op het gezicht, alsof er niks gebeurd is.
Ze is de vrouw die je meteen opvrolijkt met haar prachtige glimlach.
Het meisje dat je dag opfleurt en bij wie het lijkt alsof ze een onuitputbare hoeveelheid liefde heeft voor alles om haar heen.
De vrouw die een gigantische last op haar schouders draagt, maar er zorgeloos uitziet.
Mensen kijken naar haar en denken dat ze alles heeft. Ze heeft haar leven op orde. Omdat ze sterk en succesvol is.
Maar ze weten niet dat ze heeft besloten om juist dat aan de wereld te laten zien.
Ja, het lijkt alsof ze een hart van steen heeft en een ik-kan-het aanpak, maar dat is juist de kant die anderen mogen zien van haar.
Ze lijkt onbreekbaar, maar niemand weet hoe ze zich echt voelt.
En niemand zou ooit de pijn die zij voelt kunnen verdragen.
Ze zien haar gedurende de dag, die mooie lach vol belofte bekleedt haar gezicht alleen als ze de energie heeft om te doen alsof.
Maar niemand weet hoe ze eruitziet en hoe ze zich in de late avond voelt na een lange dag zich sterk te hebben opgesteld, dan ligt ze eindelijk op bed en dan beginnen de nachtmerries.
Omdat ze zichzelf nooit laat betrappen op enige kwetsbaarheid.
Ze zal er altijd zijn om je op te fleuren als je je verdrietig voelt, maar als ze de neiging heeft om het uit te schreeuwen, slikt ze nog een keer totdat ze zich kan terugtrekken en in eenzaamheid haar pijn eruit gooit.
Wanneer de wereld te hard is voor haar en ze op het punt staat in elkaar te storten, pakt ze dit eigenhandig aan.
Ze lijdt liever alleen. Omdat ze te bang is om haar tekortkomingen te laten zien aan de wrede, smerige wereld.
Ze is te bang om haar ziel bloot te leggen en deze aan anderen te onthullen.
Mensen omschrijven haar als de meest luide en vrolijke meid. Ze zien haar als een zonnestraaltje.
Degene die bruist van leven. De ultieme probleemoplosser. Ze komen altijd naar haar toe, smeken haar om goed advies zodat ze hun problemen kunnen oplossen.
Omdat ze altijd degene is die weet wat ze moet doen.
Ze verwachten dat ze altijd alles op een rijtje heeft. Omdat niets in het leven haar kan breken.
En ze knikt alleen en biedt de veelgevraagde troost aan voor al hun first world problems, ook al wil ze haar longen kapot schreeuwen en ze zeggen dat ze geen flauw benul hebben hoe echte problemen eruitzien.
Maar ze houdt zich in en ze luistert. Ze toont begrip, en ze probeert een goede vriend te zijn.
Tenslotte zegt ze tegen haarzelf: “Geen van mijn problemen zouden hun zaak moeten zijn”.
En zodra ze thuiskomt, komen al haar onzekerheden, angsten en innerlijke spoken van stal om haar te kwellen.
Hoewel ze liever alleen gelaten wil worden, haat ze die zwaarmoedige, nachtelijke uurtjes. Want dan vallen ze aan.
Hoewel het lijkt alsof haar pantser onverwoestbaar is, halen haar schadelijke emoties haar neer en verwoesten ze haar.
Haar onzekerheden bemoeien zich met haar zelfverzekerdheid, haar angsten maken een eind aan het laatste greintje hoop om het geluk te vinden en haar spoken zorgen ervoor dat ze zich waardeloos voelt. Nutteloos. Een nul.
Maar wat ze zich niet beseft is dat ze zeker sterk is. Ze is krachtig. En ze is verdomme ontzettend moedig!
Ze heeft het moeilijk, maar ze besluit iedere dag om gewoon door te gaan. Ondanks het verdriet. Ondanks het intense hartzeer.
Na alles vindt ze nog een manier om weer op te staan ‘s ochtends, om het laatste sprankje hoop te vinden en door de pijn heen te glimlachen.
Ze is sterk omdat ze heeft weten te overleven in deze wrede wereld en ze nog steeds staat.
En dat vraagt ontzettend veel moed.
