Een hele lange tijd toen ik opgroeide, nam ik aan dat de sterkste relaties de meest rommelige waren.
Want eigenlijk waren de conflicten voornamelijk waar elke romantische comedy die ik in mijn jeugd heb gezien zich op focuste.
Elke romantisch boek dat ik heb gelezen. Elke serie, elk dramatisch verhaal, elk opiniestuk – het draaide allemaal om drama en ruzies.
Vechten voor elkaar. Vechten door elkaar. Vechten om het te laten slagen met elkaar, als er een moeilijke tijd aanbreekt.
We worden opgevoed met het idee dat de liefde die het waard is om te hebben moeilijk is. Rommelig. Inconsequent.
En ik schrijf dit om te laten weten dat dit allemaal klinkklare onzin is.
Hier volgt een realisatie die ik moest ontdekken in het leven, en ik hoop dat jij hier eerder achter komt dan ik:
De liefde zou niet de meest aanwezige complicatie in je leven moeten zijn. Het zou niet je voornaamste bron van kwelling moeten zijn. Het zou niet eens belangrijk moeten zijn.
We romantiseren vechten voor elkaar en offers voor elkaar brengen en de ander laten zien dat we er zullen zijn, hoe moeilijk het ook is om van hen te houden. Maar de waarheid is dat als iemand de ware is voor jou, het helemaal niet moeilijk zal zijn om van ze te houden.
Want de juiste soort liefde voelt eenvoudig.
Het voelt als 2 uur op zondagmiddag met je benen op de benen van iemand anders rusten, zittend op een bank in de woonkamer, terwijl jullie los van elkaar in complete stilte een boek lezen.
Het voelt net als ritjes waar de gesprekken met enthousiaste vlagen komen en dan dalen tot een comfortabele stilte terwijl kilometers worden afgelegd.
Het voelt net alsof je het veel vaker met elkaar eens bent dan oneens. Als elkaar sneller aanmoedigen dan elkaar afkraken.
Het voelt als enthousiast worden over jullie toekomst samen, want jullie beiden aan een toekomst die jullie beiden echt willen.
De juiste soort liefde draait niet om conflicten – het gaat om harmonie.
Om elkaars groei te vergemakkelijken. Om elkaar te steunen bij uitdagingen. Om het beste in elkaar naar boven te halen, en het slechtste als team op te lossen.
De kans is groot dat in elke relatie conflicten kunnen ontstaan.
Maar je moet wachten op degene die conflicten een noodzakelijk kwaad maakt, niet een langdurig iets.
Degene die een conflict eerlijk wil oplossen – die zoekt naar een uitkomst waarbij beide partijen winnen, in plaats van vechten om te winnen.
Want er is niets romantisch aan het stel dat het gewoon niet kan laten slagen.
Er is niets tragisch mooi, in het echte leven, aan continu de relatie verbreken en het dan weer goed te maken en uit elkaar vallen en dan weer bij elkaar te komen.
In het echte leven is dat gewoon een oneindige verspilling van je tijd en energie. In het echte leven is dat voor helemaal niemand gezond.
Hier is de ongemakkelijke waarheid over de “televisieromantiek” die we in onze jeugd allemaal hebben geleerd te aanbidden:
Als je een Chuck-en-Blair, Rachel-en-Ross, of een Ted-en-Robin soort relatie hebt spijt het me om te moeten zeggen dat je waarschijnlijk met de verkeerde bent.
Want de liefde hoort niet om conflicten te draaien. Het zou niet om kwelling moeten gaan. Het zou niet dramatisch en rommelig en pijnlijk horen te zijn, vaker dan dat het eenvoudig en vrij voelt.
Van degene houden met wie je gaat zou op de meeste dagen zo natuurlijk moeten voelen als ademhalen.
Het zou simpel en moeiteloos moeten zijn om van hen te houden. Het zou vaker eenvoudig moeten zijn dan moeilijk.
Het zou vaker recht voor zijn raap moeten zijn dan dat het ingewikkeld is.
En als het niet lijkt op de bovengenoemde dingen bestaat de kans dat je niet het juiste type relatie hebt.
Want de juiste liefde voelt eenvoudig, zelfs in de meest moeilijke tijden.
En dat soort liefde is het echt waard om voor te wachten.
