Ik weet dat je het beste voor je kind wilt en hem wilt beschermen (wat volkomen begrijpelijk is), maar soms verandert bescherming in een heel andere vorm van overdreven beschermend zijn, wat de ontwikkeling van je kind enorm kan beïnvloeden. Je kunt je niet bewust zijn van de overgang van bescherming naar overbescherming, omdat je ouderlijke instinct je vertelt dat je nog steeds je best doet om je kind zich veilig en gezond te laten voelen.
En dat is het moment waarop je de grens van bescherming overschrijdt en het volledige potentieel van je kind begint te blokkeren.
Het punt is dat kinderen bescherming nodig hebben, maar ze hebben ook vrijheid nodig. Als je je kind constant vertelt wat hij moet doen of hoe hij zich moet gedragen, of als je dingen voor ze doet, negeer je hun behoefte aan expressie, dromen, verbetering en durf.
Een kind kan zich niet uiten als hij een strikte lijst heeft van de dingen die hij mag doen. Een kind kan niet dromen als je je met hun realiteit bemoeid. Een kind kan niet verbeteren en stoutmoedig worden als hij niet mag falen.
Een kind heeft bescherming nodig, maar vooral vrijheid.
Als je een vogel in een kooi stopt, dan voelt hij zich gevangen en van zijn vrijheid beroofd om de gevaarlijkste routes te verkennen en te vliegen. Maar als je die vogel leert hoe hij voor zichzelf moet zorgen en hem weg laat vliegen in plaats van hem in een kooi te stoppen, dan wordt hij beschermd.
En dat is het verschil tussen bescherming en overbescherming. Bescherming betekent je kind lesgeven en van zijn fouten laten leren, terwijl overbescherming betekent dat je specifieke bevelen geeft en hem niet laat vallen om weer op te staan. Als je je alleen op de dingen concentreert die je kind pijn kunnen doen, dan creëer je een ongezonde omgeving die een grote invloed op hun ontwikkeling zal hebben.
Als je alleen potentieel gevaar ziet, maar niet het gevaar van voorzichtigheid, betekent dit dat je je kind onbedoeld de harde realiteit van de echte wereld ontneemt.
Door je kind in een luchtbel te houden, weg van gevolgen, risico’s en mislukkingen, zal hij alleen maar onbekwaam worden om de problemen aan te pakken waarmee hij in de toekomst te maken kan krijgen.
Daarom is het belangrijk om je kind te beschermen en niet te overbeschermen. Overbescherming heeft enorme gevolgen en als je je eenmaal met de capaciteiten en wensen van je kind bemoeit, dan is het moeilijk om ze op het juiste pad te brengen.
6 FOUTEN DIE OVERBESCHERMENDE OUDERS ONBEDOELD MAKEN:
1. Ze laten hun kind niet voor zichzelf kiezen
Het maakt niet uit of het om het kiezen van een nieuw T-shirt, een hobby of activiteit gaat, want elke beslissing speelt een enorme rol in het leven van je kind.
Je moet ze niet vertellen dat ze alleen dat T-shirt moeten dragen, omdat het hen past, zonder te vragen of ze het wel of niet willen dragen.
Hetzelfde geldt voor het kiezen van sporten of instrumenten waar ze niet zo goed in zijn en misschien nooit zullen worden.
Zelfs als je je bewust bent van het feit dat je kind ergens een antitalent in is, hoef je niet in paniek te raken en hem te vertellen dat hij in plaats daarvan iets anders moet proberen waar hij goed in is.
Nee. Zelfs als ze ergens niet zo goed in zijn, zullen ze het na verloop van tijd zelf beseffen.
Het belangrijkste is om ze het op de harde manier te laten beseffen in plaats van ze het niet eens te laten proberen, wat overbeschermende ouders meestal vergeten te doen.
2. Ze doen alles voor hun kind
Als je overbeschermend bent, dan heb je die constante drang om dingen voor je kind te doen, zoals het bed opmaken, de kamer opruimen en zelfs hun huiswerk maken.
Ik weet dat je het beste voor je kind wilt en ik weet dat je het tien keer sneller en beter zult doen dan je kind, maar doe het alsjeblieft niet.
Kinderen moeten verantwoordelijkheid leren om goed te kunnen functioneren en tot een gewetensvolle volwassene op te groeien.
Als je constant hun taken doet, dan geef je ze bewust geen ruimte voor verbetering en laat je ze geen gevoel van verplichting of verantwoordelijkheid krijgen.
In plaats daarvan moet je je kind zijn eigen taken laten doen en als ze er niet goed genoeg in zijn, kun je ze helpen door ze te laten zien hoe ze het efficiënter kunnen doen en hen aanmoedigen om het opnieuw te proberen.
Zo leert je kind dat het tijd en moeite kost om iets te bereiken.
3. Ze zijn constant bang voor het falen van hun kind
Als je constant bang bent dat je kind iets niet zal bereiken of dat hij teleurgesteld zal zijn als hij niet iets bereikt wat hij echt wil, dan saboteer je zijn potentiële succes.
Er is een mooi gezegde: als je het nooit probeert, dan zul je het nooit weten. En het is waar: als je nooit iets probeert te bereiken, dan zul je nooit de ware omvang van je potentieel kennen.
Als je constant bang bent, dan word je gedwongen dingen te doen die je normaal niet zou doen en dat is het moment waarop je de grens oversteekt en overbeschermend begint te worden.
Het is normaal dat je je zorgen over het succes van je kind maakt, maar het is niet normaal om te voorkomen dat je kind iets doet, alleen omdat jij bang bent dat hij zal falen.
Het is ook normaal dat je je zorgen over de gezondheid, verblijfplaats en geluk van je kind maakt, maar het is niet normaal om alles te doen wat in je vermogen ligt om te voorkomen dat ze verkouden worden of niet voor een examen op school slagen.
Preventie omvat maatregelen en beperkingen en als je het overdrijft, dan zul je merken dat je te beschermend bent.
4. Ze kiezen de vrienden van hun kind
De vrienden van een kind zijn een van de belangrijkste aspecten van de ontwikkeling van een kind. Ik begrijp de druk die je doormaakt als je kind vrienden wil zijn met iemand die je niet mag.
En om dit vervolgens te voorkomen, besluit je te kiezen met wie je kind omgaat, want nogmaals, je wilt het beste voor je kind.
Je wilt de beste leraren, vrienden, cijfers enzovoort. Maar wat wil je kind dan? Willen ze met de vrienden omgaan die jij voor hen hebt gekozen? Genieten ze van de tijd die ze met hen doorbrengen?
Je moet je kind keuzes bieden. Als ze met iemand om willen gaan die per ongeluk slechte cijfers haalt op school, dan betekent dit niet dat je kind in hun voetsporen zal treden.
Integendeel, je kind moet aan verschillende soorten persoonlijkheden worden blootgesteld (niet alleen aan de typen die jij hebt goedgekeurd), omdat het leven om diversiteit draait.
Ze zullen nooit volledig kunnen opgroeien als je ze niet met verschillende persoonlijkheden laat omringen en niet alleen met degenen die hen zullen inspireren.
Je moet ze van het gedrag van andere mensen laten leren in plaats van ze te leren anderen te beoordelen, want acceptatie is wat ons menselijk maakt.
5. Ze eisen constante geruststelling over de verblijfplaats van hun kind
Ik weet dat de wereld niet de veiligste plek is om te zijn, maar dit is geen reden om constante geruststelling over de verblijfplaats van je kind te eisen.
Het is prima om van hen te eisen dat ze je vertellen wanneer ze vrienden gaan bezoeken of naar de film gaan of iets dergelijks.
En het is oké om ze te vertellen dat ze voor twaalf uur thuis moeten zijn. Maar het is niet oké om ze elke twintig minuten te bellen om te checken of alles goed met ze gaat.
Het is niet oké, want je hebt ze al vertelt wanneer ze naar huis moeten komen en als ze in gevaar zijn of iets van je nodig hebben, dan hadden ze je vast wel gebeld.
Het is echt stressvol om door dergelijke situaties te gaan wanneer je kind het met zijn vrienden naar zijn zin zou moeten hebben.
Als je ze constant belt of appt, dan geef je ze geen ruimte en tijd voor zichzelf.
Het is van cruciaal belang om je kind te kunnen vertrouwen.
Als je alles voor je kind doet en hem niet mee laat doen, dan is de verwachting dat je je veel zorgen gaat maken als het kind het huis uitgaat. Je moet ze verantwoordelijkheid leren en je moet jezelf leren om ze te vertrouwen.
6. Ze laten hun kind hun eigen emoties niet doormaken
We weten allemaal dat toen we baby’s waren, onze ouders zouden springen en naar ons toe zouden rennen als ze ons alleen maar hoorden huilen.
Als je eenmaal daar was, dan nam je de baby in je armen en begon je hem te troosten. En dat is prima, want huilen is de manier waarop een baby tegen je praat en je kunt nooit weten waar het huilen over gaat.
Maar als je je kind te veel blijft troosten (ongeacht hun leeftijd), dan laat je ze emotioneel niet volwassen worden. Het is niet nodig om je kind over de meest triviale dingen overmatig te troosten, want op die manier blijven ze zwak.
Ze zullen niet weten hoe ze met hun eigen emoties en verlangens om moeten gaan, wat grote gevolgen voor hun volwassenheid kan hebben.
Als er iets ergs gebeurt, dan is het oké om naar je kind te luisteren, maar probeer te voorkomen dat je hem als een zwakke, kleine marionet identificeert die je troost nodig heeft.
Je kunt ze een beetje troosten, maar je moet ze ook altijd de ruimte geven om hun eigen gevoelens en emoties te verwerken.
Ze moeten begrijpen waarom ze zich voelen zoals ze zich op dat moment voelen en hoe ze hun gevoelens kunnen beheersen, want dat is wat hen zal helpen om emotioneel volwassen te worden.
