Ik heb altijd het idee gehad dat je de mijne was.
Ik dacht dat je alleen de mijne wilde zijn.
Ik had het gevoel dat je van me hield en dat je me echt alles gaf wat ik nodig had om gelukkig te zijn.
Ik vond mezelf zelfs een mazzelaar dat ik zo iemand had.
Ik zag niet dat je me niet half de liefde gaf die ik verdiende. Je gaf me niet net zoveel liefde als ik jou gaf.
Ik had een vreemd gevoel dat er iets niet klopte, maar ik dacht dat alle stellen hier weleens mee te maken zouden krijgen.
Je maakte me zo blind met je lieve woordjes, je spelletjes en je daden dat ik begon te geloven dat je alleen de mijne was.
Maar de harde waarheid was dat je van iedereen was, maar niet van mij. Je gaf je tijd en liefde aan vrouwen die het niet verdienden.
Je gaf het zo eenvoudig weg aan anderen, maar nooit aan mij.
Hoewel ik de enige was die met heel mijn hart van je hield kreeg ik nooit waar ik van had gedroomd.
Ik heb nooit ouderwetse liefde gekend. Ik heb nooit het gevoel gehad dat je van me hield en dat ik de belangrijkste persoon in je leven was.
Ik moest altijd moeite doen voor je liefde en aandacht. Ik moest achter jou aanzitten als ik jou wilde houden.
Maar je vond dat nogal een leuk spel, want het streelde je ego.
Je genoot ervan als ik doordraaide omdat je bij een andere vrouw was en naar haar keek zoals je vroeger naar mij keek.
Op dat soort momenten had ik het gevoel dat mijn hele wereld instortte, maar dat deed jou helemaal niks.
Jij was tevreden en je brak mijn hart stukje bij beetje.
Je wilde zien wat mijn grenzen waren en of ik uiteindelijk voor mezelf zou kiezen of dat ik weer door het stof zou gaan.
Je speelde maar al te graag met mij, met mijn emoties, met mijn gezonde verstand.
Je dreef me tot waanzin en dan beschuldigde je me ervan dat ik een drama queen was.
Je begreep nooit waarom ik me zo gedroeg. Je zag nooit hoeveel ik van je hield. Om eerlijk te zijn wilde je het niet eens proberen.
Zo weinig hield je van me.
Ik probeerde te redden wat er nog van ons over was en jij gaf onderhand jezelf aan elke vrouw die je tegenkwam.
Iedereen was beter dan ik. Iedereen was mooier, slimmer en grappiger.
Weet je wat? Ik was vroeger de mooie, de slimme en de grappige.
Maar weet je wat er met me gebeurde nadat je mijn hart had gebroken?
Ik werd de vrouw die niet bezig was met haar uiterlijk omdat ik nooit mooi genoeg was voor jou.
Door jou deed ik niet meer mee aan gesprekken en daarom dachten mensen dat ik niet afwist van je ‘affaires’ en daarom zei ik niks.
Door jou was ik niet meer de grappige, want je had mijn positieve energie afgepakt en liet me twijfelen of ik goed genoeg was.
Ik was een zombie. Ik analyseerde de hele dag waarom het niet lukte tussen ons en hoe ik mezelf kon verbeteren zodat je me leuker zou vinden.
Ik kon niet zien dat ik alles was waarvan je had gedroomd, maar dat je te bang was dat ik de dominante in de relatie zou worden.
Je zag dat ik mijn eigen dromen uit zou kunnen laten komen en je was doodsbang dat jij jouw doelen niet zou halen en dat ik beter zou zijn.
Je was een lafaard die me bleef kwetsen maar me niet liet gaan.
En dat ben je nu ook. Je bent nog steeds een klootzak, maar ik heb besloten dat ik gelukkig zal worden.
Ik geef toe dat ik je miste. Maar ik had dit pas door toen ik me realiseerde dat je nooit de mijne bent geweest.
Je was er fysiek, maar je was er niet volledig bij.
Je gaf me niks uit liefde. Je deed dit om me te laten blijven.
Uiteindelijk had je een reden nodig als ik aankondigde dat ik bij je wegging.
En telkens als ik van plan was om te vertrekken en een nieuw leven te beginnen zei je dat je verloren zou zijn zonder mij, dat ik het enige licht aan het einde van tunnel was voor jou en dat je leven geen zin had zonder mij.
Daarom besloot ik je een tweede kans te geven. En een derde.
En een vierde. Maar toen realiseerde ik me dat je niet eens je best meer deed om me te laten blijven.
Je deed slechts een dag je best en de dag erna deed je gewoon waar je zin in had.
Dit wilde ik niet. Ik was hier niet tevreden mee.
Daarom besloot ik om je te laten gaan.
Ik moet toegeven dat het niet zo eenvoudig is om iemand los te laten van wie je zolang hebt gehouden.
Ik herinner me de slapeloze nachten dat ik dacht dat je waarschijnlijk bij een ander in bed lag.
Het duurde zolang, maar uiteindelijk heb ik me gerealiseerd dat ik iemand die nooit de mijne was niet kan missen, in ieder geval niet echt.
Als ik tegenwoordig aan je denk zeg ik tegen mezelf dat je slechts een les was die ik moest leren.
Jammer genoeg was dit ook meteen een harde les. Maar door jou zal ik het nooit meer accepteren als een man me zo behandelt.
Je hebt mijn hart in zulke kleine stukjes gebroken dat ze niet meer aan elkaar kunnen worden gelijmd.
Door jou ben ik gevallen.
Maar ik zal door mezelf uit de as herrijzen.
