Ik ben altijd erg intens geweest. Wat ik ooit doe, ik doe het met heel mijn hart.
Ik heb een gigantisch hart en deze bestaat uit meerdere kamers.
Ik hou van de wereld, ondanks dat het me soms zo diep kwetst.
Niemand kan zichzelf echt veranderen.
Ik reageer soms hysterisch en mensen raken hierdoor in de war.
Ik duw mensen soms ook bij me weg.
Het is moeilijk om te kiezen waar de grens ligt in de omgang met anderen.
Laat me je vertellen hoe het is om de vrouw te zijn die te veel van anderen houdt.
Relaties zijn moeilijk. Mannen merken dat ik degene ben die alles voor hen doet en dat ik daar niks voor terugverwacht.
En zo zit het verhaal in elkaar: ik geef alles, maar ik krijg er niks voor terug.
Het ergste is nog dat ik het gevoel kreeg dat ik niks verdiende.
Dat is soms erg frustrerend. En mensen zeggen natuurlijk dat ik te gevoelig ben.
Eerlijk gezegd ben ik niet bang voor een gebroken hart.
Ik weet dat hij weer kan genezen en weer in topvorm kan zijn.
Ik ben bang voor een leeg hart en apathie. Ik ben zo bang dat ik op een dag wakker word en niks voel.
Soms kan ik alleen maar piekeren.
Een behulpzaam iemand en iemand die andere pleaset ligt heel dichtbij elkaar en ik denk dat ik die grens heb overschreden.
Mensen maken misbruik van me.
Ik weet dat het hoog tijd is dat ik me niet meer in allerlei bochten wring voor mensen die helemaal geen moeite zouden doen voor mij.
Het is erg lonend als je weet dat jij degene bent op wie mensen altijd kunnen leunen.
Maar het wordt erg verstikkend als je jezelf overbelast met de problemen van anderen terwijl je tegelijkertijd je eigen problemen negeert.
Ik heb elke kans aangegrepen om mensen te helpen, maar na een tijdje ben ik me gaan realiseren dat ze misbruik van me maakten.
Ze weten dat ik mezelf herhaaldelijk opoffer om hen op te vrolijken.
Langzamerhand begon ik mezelf uit het oog te verliezen.
Ik ben altijd uitgeput. Ik denk dat ik nu juist degene ben die hulp nodig heeft.
Laat me je vertellen hoe het echt is om de vrouw te zijn die te veel geeft.
Ik weiger vaak om mensen te zien zoals ze zijn.
Ik wil niet zien hoe manipulatief ze zijn en dat ze twee gezichten hebben.
Ik verzeker mezelf ervan dat ze het beste met me voor hebben.
Ik weet dat iedereen angsten en demonen heeft.
Het is makkelijker om je anders voor te doen, want dan krijg je het idee dat je je leven toch enigszins onder controle hebt.
Maar eigenlijk is dit niet zo. Het leven is sowieso een zooitje, maar ik kies ervoor om degene te blijven wie ik ben.
Ik hou te veel van mensen. Ik geef te veel om mensen. Ik geef te veel.
Ik probeer te vaak om anderen te begrijpen. Ik ben veel te emotioneel.
Ik trek me te veel persoonlijk aan. Maar ik wil mezelf niet uit het oog verliezen. Ik wil mezelf niet hoeven oprapen.
Ik weet dat ik niet perfect ben.
Ik ben zelfs verre van perfect, maar als je me in ieder geval een beetje liefde teruggeef zal ik je magie geven, dat beloof ik.
Neem me alsjeblieft niet voor lief.
