Ik was het waard.
Ik zweer dat ik het vechten waard was en dat jij dom was om me te laten gaan.
Je hebt de enige vrouw laten gaan die echt van je heeft gehouden.
Ik heb het niet over die typische liefde die een vrouw voelt voor haar partner.
Ik heb het over de liefde die je maar een keer mee zal maken.
Over die onvoorwaardelijke, onbaatzuchtige, eerlijke, standvastige, eeuwige liefde.
Die liefde was het waard om voor te vechten omdat ik zeker weet dat je dezelfde liefde niet nog eens zal vinden.
We hebben slechts een kans om ware liefde te vinden en jij bent deze kans misgelopen.
Uiteindelijk zul je iemand vinden die weer van je zal houden, maar vertrouw me maar dat je nooit meer iemand zal vinden die net zoveel van je zal houden als ik ooit deed.
Begrijp me niet verkeerd. Jij kent me het beste. Je weet dat ik geen wrok koester. Ik hoop echt dat je gelukkig bent.
Ik zou erg blij zijn als je iemand vond die van je houdt zoals je bent.
Het was niet mijn bedoeling om een spelletje met je te spelen.
Ik wilde gewoon even afstand nemen om te zien hoe sterk onze liefde was en of je wel eerlijk was toen je zei dat je voor de rest van je leven van me zou houden.
Ik kan nog altijd niet begrijpen hoe je steeds weer kon zeggen dat je van me hield als je dit niet voelde. En je hebt het echt miljoenen keren gezegd.
Hoe kon je me in de ogen kijken en liegen? Je loog me dus iedere dag voor.
Ik weet dat dit aan mij heeft gelegen. Ik had onze liefde nooit op de proef moeten stellen.
Ik had niet moeten geloven dat het zo sterk was dat het elke beproeving aankon.
Je gaf me het idee dat onze band zo sterk was dat het alles zou kunnen weerstaan. Ik geloofde oprecht dat onze liefde altijd goed zou blijven.
Weet je nog dat we zeiden: “Wij, samen, tot het eind”?
Haha, het is nu eigenlijk wel grappig.
Je hebt je eeuwige liefde voor zolang gezworen en beloofd, maar toen het leven zwaar werd gaf je op en nam je meteen de benen.
Kwam het door je mannelijke trots of je ego? Je kon jezelf gewoon niet kwetsbaar of zwak laten zijn in het bijzijn van een vrouw, toch?
Ik zal nooit begrijpen waarom je ego belangrijker is dan de vrouw van wie je houdt, je zielsverwant, in je leven te houden.
Was je bang voor wat je vrienden over ons zouden zeggen?
Misschien maakte je je zorgen dat ze voor paal zouden zetten als je liet zien hoe zwak de vrouw van wie je hield je maakte?
Als dat het geval is ben ik blij dat je ons hebt opgegeven.
Nu heb je het leuk met je vrienden en ik kijk toe terwijl ze een voor een in de rug zullen steken.
Niets is belangrijker dan liefde en jij, mijn liefste, zal hier op een vervelende manier achter komen.
Je zal het op een dag begrijpen als je helemaal alleen bent. Wanneer al die nepvrienden je hebben verraden.
Wanneer je je eigen kostbare ego kapot hebt gemaakt.
Je zal zien dat ik gelijk heb dat ik je in deze brief een dwaas noem. Dan zal je het ook toegeven.
Je was een dwaas omdat je onze liefde, ons, hebt opgegeven.
Je was een dwaas omdat je weigerde om voor onze gelukzaligheid te vechten.
Je hebt ons romantische sprookje omgetoverd in mijn ergste nachtmerrie.
Ik moet toegeven dat ik me een hele tijd niet zo goed heb gevoeld. Ik ben zelfs in elkaar gestort.
Maar nu ben ik er weer. Ik ben helemaal hersteld en ik ben klaar voor een aantal nieuwe uitdagingen.
Ik ben erg depressief geweest.
Het was zo moeilijk om te accepteren dat de man van wie ik meer hield dan van mezelf of anderen niet eens voor mijn liefde of voor mij wilde vechten.
Ik realiseerde me echter dat ik dit achter me moest laten.
Ik moest alles accepteren wat er was gebeurd en ik moest het als een goede levensles beschouwen dat God me probeerde te waarschuwen dat je niet zo eerlijk was over je gevoelens en dat je niet zoveel van mij hield als ik van jou.
Ik weet dat ik het vechten waard was geweest.
Misschien niet nu, misschien niet morgen, maar ooit zul je je dit ook realiseren.
Dan zal het wel echt te laat zijn. Je zal voor de rest van je leven achterblijven met een spijtgevoel.
