Toen we uit elkaar gingen, voelde het alsof de hele wereld als klei uit elkaar brokkelde bovenop mij.
Het voelde alsof een gigantisch deel van me ineens was verdwenen … het was met hem meegegaan.
Ik lag ‘s nachts in bed terwijl ik aan hem dacht en me afvroeg waar hij op dat moment was en of hij al iemand anders had gevonden.
En op andere momenten, waarop schuldgevoelens me overkwamen, dacht ik aan alles dat ik verkeerd had gedaan.
Alle cadeaus die hij me had gegeven en alles dat ik van hem had stond hier, op een veilige plek in m’n kamer.
Ik heb nooit iets weggegooid.
De sweater die hij me heeft gegeven rook nog steeds naar hem en ik slaap nog altijd in het T-shirt dat hij op een avond in mijn appartement had laten liggen.
We zijn 4 jaar geleden uit elkaar gegaan, maar ik kan zijn aanwezigheid nog steeds voelen.
Door de jaren heen heb ik afspraakjes gehad met andere mannen, en we gingen naar de plek die ik “onze plek” noem.
Maar ik voelde niet hetzelfde toen ik daar was met hem. Er ontbrak altijd iets.
Zelfs sommige etenswaren deden me aan hem denken, want hij was degene die zei dat ik het moest proeven.
En als ik wijn dronk deed het me ook aan hem denken, want dat was zijn favoriet.
Alles deed me aan hem herinneren, elke hoek in mijn appartement, elke plek in de stad.
Terwijl er tijd voorbij ging noemden mensen zijn naam niet meer in gesprekken.
Ze vroegen niet meer aan me of ik wist waar hij was en wat hij zoal deed.
Het leek net alsof ze hem helemaal waren vergeten, maar ik was hem nog niet vergeten.
Hij spookte altijd in mijn hoofd, waar ik ook was of wat ik ook deed.
En de moeilijkste momenten waren mijn verjaardag en de zijne. Het was pijnlijk om mijn verjaardag zonder hem te moeten vieren.
Het was moeilijk om te lachen en te doen alsof ik gelukkig was zonder zijn woorden te horen van “gefeliciteerd, lieverd.”
Elke verjaardag probeerde ik het verlangen te onderdrukken om hem op te bellen om even zijn stem te horen.
Ik probeerde de behoefte te weerstaan om hem te appen, want ik was bang om erachter te komen dat hij mij helemaal niet had gemist, of nog erger dan dat, dat hij me was vergeten.
Al onze foto’s op social media waren verwijderd. Er bestond geen bewijs meer dat hij van mij was geweest.
Dat ik van hem was geweest. Dat we samen gelukkig waren. Dat mijn hart nog altijd aan hem toebehoort.
Mensen vroegen me waarom ik aan hem bleef denken en dat ik mezelf op die manier meer pijn deed.
Maar ik hoorde ooit een citaat dat ik altijd zal blijven onthouden: Als iets in de sterren geschreven staat zal het altijd een manier vinden.
Ik bleef aan hem denken en hoopt dat we ooit weer samen zouden zijn, want ik wist dat wanneer twee mensen voor elkaar gemaakt zijn ze hun weg naar elkaar terug zullen vinden.
Dus wachtte ik. Ik wachtte geduldig. Waar ik ook heenging, ik beeldde me in dat hij naast me stond, terwijl hij mijn hand vasthield.
Want elk deel van mijn lichaam miste hem. Hunkerde naar hem.
Mijn liefde voor hem was gewoonweg te heftig om hem te vergeten. Om hem op te geven. Om hem los te laten.
Toen, op een dag, werd mijn grootste wens werkelijkheid.
Hij kwam terug naar mij. Het lot bracht hem terug naar mij.
En toen dit gebeurde, werd ik overladen door gevoelens van geluk, enthousiasme, liefde, maar ook angst, en ongeloof.
Ik kon gewoon niet geloven dat hij weer van mij was.
En toch overhaastten we ons niet. We lieten alles langzaam gaan, op een natuurlijke manier.
En na een tijdje werd alles zoals het vroeger was, maar nog beter zelfs.
Het voelde alsof we nooit uit elkaar waren geweest. Het voelde net alsof de 4 jaar zonder hem nooit hadden bestaan.
Duizenden vragen schoten me te binnen. Ik vroeg me af of dit het juiste was om te doen en of het alle pijn die ik had doorgemaakt waard was geweest.
Mensen zeiden ook tegen me dat ik niet weer een relatie met hem moest beginnen en dat ik hem in plaats daarvan moest vergeten.
Maar ik gaf daar niks om. Hij was het enige dat voor mij telde.
Hij was alles dat ik nodig had en wilde, en ik wilde hem zeker niet weer te laten lopen.
Ik wilde zeker niet degene laten gaan die me heeft getoond hoe ware liefde eruitziet. Degene die mij gemaakt heeft tot wie ik tegenwoordig ben.
Degene die mijn alles was en nog steeds is.
Dankzij hem voel ik me compleet en voldaan.
Dankzij hem heeft mijn leven nut.
