Ik had nooit gedacht dat ik ooit zou overwegen om je te verlaten.
Maar hier zit ik dan, ik overweeg de ene dag om je te verlaten en de volgende dag ben ik weer dolverliefd op je.
En in die puinhoop van onze liefde weet ik niet meer wat de juiste keuze is.
Ik weet niet of ik het juiste doe door je te verlaten of door bij je te blijven. Maar soms wens ik dat je ver uit mijn buurt was.
Soms bezorg je me zoveel turbulentie dat ik op eieren loop om je maar niet te kwetsen.
Ik denk twee keer na over wat ik je wil vertellen en hoe graag ik het ook zou willen, ik kan je niet alles over mijn leven vertellen.
Ik kan je niet vertellen over de andere mensen die me een veilig gevoel geven en die me gelukkig maken.
Ik kan het niet omdat jij je dan verwaarloosd zou voelen. Ik zet je altijd op de eerste plaats en als ik dit nu voor mezelf zou doen zou alles uit elkaar vallen.
Het is al begonnen en ik kan me al voorstellen wat er zou gebeuren als ik geen moeite meer zou doen.
Weet je, je was ooit mijn beste vriend. Ik kon je alles over mezelf vertellen en je oordeelde nooit. Maar gaandeweg is alles veranderd.
Je bent niet meer degene die je toen was en ik ben mee veranderd.
Maar weet je wat nog het ergste is? We zijn beiden in de negatieve zin veranderd.
We gaan nu een kant op die voor geen van beiden goed is, maar we weigeren nog steeds om elkaar op te geven.
Ik heb jou gekwetst en jij mij, maar we zijn nog steeds bij elkaar. Ik weet echter niet of ik deze liefde voor de rest van mijn leven wil.
Ik weet niet of ik nog langer in deze puinhoop kan leven. Want hoe hard ik mijn best ook doe, ik kan je gewoon niet opgeven.
En hoe vaak ik je ook mijn liefde laat zien, je wilt dit op de een of andere manier niet accepteren.
Het is net alsof je me niet vertrouwt wanneer ik zeg dat ik van je hou.
Het is net alsof je denkt dat ik over alles lieg en dat ik je aan het lijntje probeer te houden.
Maar schat, dit is nooit in me opgekomen. Ik heb genoeg respect voor je dat ik ons privéleven wil laten voor wat het is.
Wat wij hebben, of het nou goed of slecht is, ik wil dat het iets is wat alleen aan ons toe behoort.
Daarom zou ik onze geheimen nooit onthullen. Daarom vertel ik mijn vrienden nooit over de problemen waar we mee kampen.
Ik hou het in mijn hart, ver weg bij anderen.
Ik vertel mensen niet dat je me hebt beledigd en dat ik lijd door jou.
Ik vertel hen niet dat mijn hele wereld op instorten staat omdat ik de liefde van mijn leven kwijt begin te raken.
Ik hou mijn mond en lijd in stilte omdat er niks zou veranderen als ik hen zou vertellen dat we uit elkaar beginnen te vallen.
Alles zou hetzelfde blijven. Je zou me dan alleen maar meer gaan haten. Het einde zou echter wel sneller komen.
Ik wil dat je weet dat ik naar de dagen verlang waarop we geen ruzie maken.
Ik verlang naar de momenten van vroeger, dat we in bed knuffelden en naar oude films keken.
En dan heb ik het gevoel dat alles weer als vanouds is. Alles lijkt hetzelfde.
Jouw hand in de mijne, mijn hoofd op je borstkas en jouw geur die me helemaal betovert.
Je bent bij me, je zegt hoeveel je van me houdt en dat je nergens anders liever zou willen zijn dan in mijn armen.
Je zegt dat je het geweldig vindt dat ik volledig de jouwe ben en dat je jaloers bent op iedereen die me van je af wil pakken.
Want ik ben de zuurstof in je longen (zoals je altijd zegt). Ik ben het enige lichtpuntje en je kunt niet zonder mij.
En ik heb dan een aantal dagen het gevoel dat het de juiste beslissing was om bij je te blijven.
En dan in een oogwenk verander je weer. Je wordt iemand met wie ik nooit dacht samen te leven.
Je begint om de kleinste dingen over me te oordelen en je geeft me geen ruimte om te ademen.
En op die momenten heb ik dan weer het gevoel dat ik gewoon bij je weg moet gaan. Op die momenten zie ik geen uitweg.
En niemand kan me wijsmaken dat dit gewoon een ruzie is tussen twee partners.
Het is zoveel meer dan een simpele ruzie. Het is hersenspoelen. Het is emotionele mishandeling. Het is een psychologisch spelletje.
En op die momenten haat ik wie je geworden bent. Ik haat het dat je de man op wie ik verliefd ben geworden niet laat gaan.
Ik haat het dat je de persoon bent geworden die je volgens jou nooit zou worden.
De persoon die jaloers is op mijn geluk, degene die wil dat ik naar zijn pijpen dans en dat ik de persoon ben die hij kan manipuleren, degene die mij helemaal voor zichzelf wil en degene die bepaalt of ik gelukkig mag zijn of niet.
Ik wil dit niet omdat dit geen liefde is en daarom zijn we op dit punt beland.
Als ik moet doen alsof ik iemand ben die ik niet echt ben omdat jij me dan leuker vindt, dan wil ik je helemaal niet omdat het dan duidelijk is dat we niet bestemd zijn voor elkaar.
Misschien hebben we de liefde te veel geïdealiseerd.
Misschien hebben we er enorme verwachtingen van gehad en voelen we ons niet voldaan nu het niet is zoals we het ons hadden voorgesteld.
Maar het ergste is nog dat je helemaal geen moeite doet om hier verandering in te brengen.
Je hebt te snel opgegeven en je gaan er vanuit dat het wel beter zal gaan.
Het spijt me om je uit die droom te helpen, maar dat is niet hoe de liefde in elkaar zit.
Liefde moet van twee kanten komen en als je ons hebt opgegeven zal mijn moeite tevergeefs zijn.
De waarheid is dat ik alles zat bent en dat ik weer rust wil voelen. Ik wil weer vrij zijn. Ik wil liefhebben en bemind worden.
En het belangrijkste is dat ik me oude ik weer terug wil vinden.
En het kan me helemaal niks schelen als jij hier niet van gediend bent.
Nadat je mij en wat wij hadden hebt opgegeven heb je niet het recht om daar iets van te zeggen.
Je had moeite moeten doen, maar dit heb je jammer genoeg niet gedaan.
Accepteer nu de gevolgen en laat mij mijn leven leiden zoals ik dat altijd al had willen doen.
Laat me dit leven volledig benutten.
