Achter je aan rennen was het zoeken naar water tijdens een periode van droogte.
Het was het hopen op zonneschijn te midden van donkere wolken.
Het was altijd dat ik dingen deed waardoor ik steeds teleurgesteld en gekwetst zou worden.
Ik heb besloten om niet langer op je te wachten. Ik heb besloten om niet meer te hopen dat je ooit bij me terug zal komen. Ik heb besloten om gewoon alles los te laten, waaronder jou…
Wat is het nut van aan iets vast te houden dat überhaupt nooit van jou was, iets waar je nooit zeker van kunt zijn, iets dat je jaar na jaar gevangenhoudt, zonder een garantie op liefde of geluk?
Misschien is het beter om nu op mezelf te focussen. Misschien is het beter om jou je eigen leven te laten leven, zonder bemiddeling, zonder vragen, en zonder enige verwachtingen.
Ik moet een gelukkiger leven gaan leiden, een vrediger leven, een leven dat me tevreden maakt.
Dit nieuwe leven kiezen maakt misschien een einde aan de kans dat ik vlinders in mijn buik voel als je dichterbij komt, de kans dat ik mijn hart sneller voel klopen als je diep in mijn ogen kijkt, en de kans dat mijn knieen knikken als ik je huid naast de mijne voel.
Maar het zal ook de kans wegnemen dat ik gekwetst en gebroken word, elke keer wanneer je vergeet om te appen en te bellen, elke keer dat je plannen met mij afzegt voor een avondje uit met de jongens, en elke keer dat je me behandelt alsof ik niet meer ben dan slechts een optie.
Als je man alle onderstaande signalen laat zien, laat hem dan nooit los, hij is een blijvertje.
Ik probeer niet te insinueren dat een leven met jou altijd een reeks oneindige stress, verdriet, en moeite was voor mij.
We hebben goede tijden gekend, maar op de een of andere manier waren er meer slechte tijden.
We lachten samen, maar we huilden nog vaker. We deelden verhalen over ons leven, maar misschien waren die nooit genoeg om je interesse vast te houden.
We deelden een aantal gepassioneerde nachten, maar misschien waren die helemaal niet zo spannend als de nachten die je met de andere vrouwen in je leven deelde.
De relatie die we hadden was gewoon een achtbaanrit. Het was een ongelooflijke en onweerstaanbare rotzooi.
Het was een reist die barste van lol, een avontuur dat ik zeker voor altijd zal missen.
Maar onze tijd samen is ten einde gekomen. Dit universum, ons lot, God – alles heeft zich erin gemengd en ik heb niet de macht om te zorgen dat het niet eindigt.
Als het beste voor mezelf bereiken betekent dat ik je los moet laten, dan ben ik bereid dat te doen.
Als het nu verbreken van onze band betekent dat ik mezelf openstel voor nieuwe en betere banden, dan vind ik het prima om nooit meer met je te praten.
Als jou niet de macht geven om mijn meest kwetsbare kant te zien betekent dat ik sterk en zonder angst in mijn eigen breekbaarheid zal zijn, dan zal je blijven zeggen dat ik het prima red in mijn eentje.
Ik pak de kans om eindelijk te groeien, om alle tijd in te halen, om mezelf weer te ontdekken, om nieuwe en vervullende relaties te vinden, om ongelooflijke herinneringen met mijn vrienden en family te maken – de mensen die echt om me geven, om mijn best te doen succesvol in het leven te zijn, en om de vrouw te worden die ik altijd had willen zijn.
Ik kan mezelf niet blijven dwingen om bij iemand te blijven die me alleen maar minder kan geven dan ik verdien.
Ik herinner me alle tranen die we gehuild hebben en de problemen die we hebben doorgemaakt.
Ik herinner me alle nachten dat we opbleven om te praten en de verhalen die we aan elkaar vertelden.
Ik herinner me de ideeën en dromen die we besproken, degene die we samen zouden vervullen.
Ik herinner me de hoop en de plannen die we maakten, voor een toekomst die nooit voor ons was.
Deze herinneringen zijn alles wat we nog over hebben. Het is een deel van ons leven dat niemand van ons kan afpakken.
Ze herinneren ons aan een verhaal dat we nooit konden afmaken, maar een verhaal dat niettemin waar was, een verhaal dat echt was, een verhaal dat van ons was.
Maar alles is nu anders. ‘Wij bestaan niet meer. Het is vanaf nu alleen jij en alleen ik.
Ik heb besloten om niet meer achter je aan te rennen, maar ik zal altijd van je blijven houden.
Je hebt je sporen achtergelaten bij me. Je hebt een plek in mijn hart veroverd die niemand anders ooit zou kunnen innemen.
Ik zal voor altijd van je houden. Ik zal van je houden omdat je degene was die mij echt heeft veranderd, degene die me de moed gaf om beter te zijn dan wie ik voorheen was, degene die me leerde dat ik eerst van mezelf moest houden.
Ik zal van je houden om de vriendschap die we deelden, de momenten waarop we samen hebben gelachen, en de liefde die je me ooit gaf.
En ik zal van je houden vanwege alle lessen die je me hebt geleerd over dit wrede leven.
