Ik weet hoe het voelt om aan iemand een beetje te stevig vast te houden dan je eigenlijk zou moeten doen. Ik weet hoe het voelt om nog steeds aan hen te denken terwijl je over je toekomst sprak, hoewel die nogal onzeker was.
Ik weet hoe het voelt om alleen naar bed te gaan en te wensen dat zij naast je lagen. Misschien dacht je terug aan toen ze er nog waren.
Verloren liefde gaat niet meteen weg omdat de persoon zelf vertrokken is. Het blijft hangen. Maar het verleden kwelt je alleen zolang als je dat toelaat.
Je geeft water aan een overleden plant, wanneer je van iemand houdt die verder is gegaan.
Je kunt jezelf dit niet aan blijven doen.
Je kunt je niet vast blijven klampen aan iemand alleen maar omdat dat kan.
Je kunt niet terug blijven komen in de hoop dat er misschien iets zal veranderen.
Zo zit het leven niet in elkaar. En als je het blijft doen, als je het verleden blijft herbeleven en zo stevig aan vasthoudt aan iemand die je eigenlijk los zou moeten laten, dan blijf je alleen.
Of nog erger, je zal in de armen vluchten van mensen die je op die wijze behandelen.
Ik zou je graag vertellen dat hij op een dag ontwaakt en zich realiseert dat jij al die tijd van hem hebt gehouden.
Ik ben er zelfs zeker van dat er momenten zijn waarop het aankomt, dan weet hij ‘zij hield met haar hele hart van me.’ En zelfs hij wil dat je verder gaat en dat je geneest, want dit verdien je.
Je verdient iemand die net zo intens van jou houdt als jij van hem. En je verdient het om geen verdriet meer te voelen.
Maar je moet je realiseren dat je alleen maar nog steeds pijn voelt omdat je het jezelf aandoet.
Het is niet meer zo dat een ander je kwetst als je zelf aan een herinnering vast blijft houden. Dat is je eigen schuld.
Je ontwaakt alleen terwijl je denkt aan hem, terwijl hij ontwaakt naast iemand van wie hij houdt, iemand met wie hij een leven heeft opgebouwd, iemand met wie hij zijn toekomst voor zich ziet.
Hij zal nooit opeens voor jou kiezen.
Je was een leuk idee en het doet pijn dat dat het enige was, maar je zal het moeten accepteren.
Je moet leren leven met het feit dat hij niet voor jou gekozen heeft. Dat is nou eenmaal waar het op neerkomt.
Het moeilijkste van mensen en relaties achter je laten is proberen te begrijpen waarom het niet iets werd en dat de ander dit ook niet voor ogen had.
En je kunt er in je eentje niet voor zorgen dat het slaagt, als de ander dat niet wil.
Ik spoor je aan om los te laten, want je verdient het om gelukkig te zijn.
Er loopt iemand voor je rond die ervoor zal zorgen dat je hem vergeet, maar je moet hem ook zelf willen vergeten. Je moet willen genezen om weer een relatie te krijgen.
En je zal nooit een gezonde relatie met iemand kunnen onderhouden als je vasthoudt aan een idee en wat als en misschien.
Ik weet dat het zeet doet om los te laten. Maar wat nog pijnlijker is, is toekijken terwijl je jezelf dit aandoet. Je verdient het niet om je vast te klampen aan pijn.
Maar dat ben je gewend, dus ik begrijp waarom je zo doet.
Maar op het moment dat je loslaat, het moment dat je dit allemaal achter je laat, het moment dat je dapper genoeg bent om je te realiseren dat je beter verdient, dan zul je het ook beter krijgen.
Eerst moet je jezelf niet meer voor de voeten lopen.
