Het zal niet precies gebeuren op het moment dat ik bij je wegloop, maar op een dag word je wakker en zul je de manier missen waarop ik om je gaf.
Je zult je realiseren dat ik de enige persoon was die ooit echt om je gaf, zonder beperkingen. Ik zorgde ervoor dat ik je beschermde, zelfs als je me niet kon beschermen tegen je slechte gedrag.
Ik vertelde iedereen hoe geweldig je was toen de realiteit heel anders was. In plaats van van me te houden en me te koesteren, wist je nooit hoe je me goed moest behandelen.
Je liep over me heen, en ik maakte nog steeds excuses voor je.
“Het is gewoon een slechte week.”
“Hij had een zware dag op het werk.”
Ik gaf om je, zelfs op de momenten dat je niet om mij gaf, omdat ik dacht dat ik je alle liefde moest geven die je miste.
Dus ik vocht voor je, overlaadde je met zorg en aandacht en bad tot God dat er iets in je hoofd zou klikken en je zou beseffen hoeveel je voor me betekende.
Je was mijn eerste liefde, de man aan wie ik mijn hart en ziel gaf. Vanuit dit oogpunt lijkt het alsof je daar nooit om hebt gegeven.
Maar op een dag, als de realiteit je eenmaal raakt, zul je je realiseren dat er iets ontbreekt. Je zult me missen.
Er zal een stuk van je weg zijn en in het begin heb je geen idee wat er met je aan de hand is.
Je grijpt naar je telefoon met de bedoeling mijn nummer te bellen, maar je hebt geen idee waarom.
Je komt thuis en zoekt me in de slaapkamer terwijl je het gevoel hebt dat je gek wordt omdat je weet dat het niet de bedoeling is dat je dat doet.
Op een dag word je wakker en besef je dat mij missen het enige is waar je nog aan kan denken.
Je zult de manier missen waarop ik om je gaf en de manier waarop ik alleen voor jou ogen had.
Je was mijn enige, zelfs toen je vergat me te laten zien dat ik hetzelfde voor jou betekende.
Misschien was je bang om over je gevoelens te praten. Misschien dacht je dat ik met je zou gaan spelen als je me je liefde liet zien.
Wat het ook was, het verwijderde me van je en je besefte het niet eens. Je bleef je leven leiden zonder zelfs maar te merken dat ik je aandacht verlangde.
Ik verlangde naar die momenten waarop wij tweeën alleen in een warme kamer zaten, elkaars handen vasthielden en het gevoel hadden dat niemand ons ooit uit elkaar zou kunnen halen.
Wie had gedacht dat onze grootste vijand eigenlijk bij ons in de kamer was? Want het bleek dat jij degene was die nooit wilde dat we zouden slagen, jij was de tegenstander van ons geluk.
Was je maar anders geweest. Dan had ik nooit gevoeld wat het betekent om verliefd te zijn op een man die niet weet hoe hij liefde op de juiste manier moet tonen.
Ik zou nooit verliefd zijn geweest op een man die dacht dat ik hem nooit zou verlaten, hoe hij me ook behandelde.
Maar ik moest gaan. Ik kon het niet meer aan.
Dat gevoel dat ik de enige was die gaf en er nog steeds niets voor terug kreeg, at me levend op.
Ik moest ermee stoppen, want als ik dat niet had gedaan, was ik mezelf waarschijnlijk kwijtgeraakt.
Maar het leven gaat door. Ik weet dat de dag dat ik wegging de dag was dat ik mezelf talloze mogelijkheden gaf.
Het was ook een dag die je leven zou veranderen. Op een gegeven moment zul je moeten beseffen dat ik weg ben en dat mijn vertrek jouw schuld was.
Op een dag zul je daar zelf achter komen. Je zal me missen, je blijft naar me reiken en je smeekt me om terug te komen en je nog een kans te geven.
Je belooft dat je zult veranderen en geeft toe dat alles jouw schuld was. Maar ik zal niet terugkomen.
Het maakt niet uit hoeveel je me zal missen. Het maakt ook niet uit hoe hard je probeert om me weer voor me te winnen, ik zal niet bij je terug kunnen komen.
Je zult proberen verder te gaan. Je zult veel meisjes daten, op zoek naar mijn weerspiegeling in elk van hen.
Misschien, als je je ogen maar hard genoeg sluit als je ze in je armen houdt, zie je mijn gezicht voor je. Misschien, als je jezelf ervan overtuigt dat ze veel op mij lijken, zul je die gedachte gaan vertrouwen.
Maar wat er ook gebeurt, geen van die meisjes zal mij zijn.
Je zult altijd de manier missen waarop ik om je gaf. De manier waarop ik je geliefd liet voelen op momenten dat je wist dat je niet lief genoeg was.
Er zullen veel nachten zijn waarop je jezelf in slaap zult laten vallen door aan mij te denken. Je zult je me naast je voorstellen en een kussen knuffelen terwijl je doet alsof ik het ben.
Je zult dromen over mij hebben en daarin zullen we allebei gelukkig zijn. Ik zou nog steeds om je geven en je zou blij zijn dat ik weer in je leven was.
Dan maak je van die dromen een deel van je realiteit, omdat je niet kunt toegeven dat ik er niet meer ben.
Het meisje dat het meest om je gaf, is uit je leven. Dat komt omdat je nooit hebt gezien hoe ze van je hield.
Je negeerde haar en nam haar als vanzelfsprekend aan en nu ze weg is, kun je dat niet accepteren.
Maar stop alsjeblieft met op mijn deur te kloppen, want ik zal hem op geen enkele manier voor je openen.
Stop met me te smeken om nog een kans, want die heb je al lang gehad.
Elke dag die we samen doorbrachten was een kans voor jou om je gedrag te veranderen. Het was een kans om te zien hoeveel ik van je hield en om je gaf.
Maar je bleef me verwaarlozen en deed alsof we in orde waren toen we dat nog lang niet waren.
Ik heb mijn les op de harde manier geleerd en ik kan mezelf nooit meer hetzelfde laten meemaken.
Nu je me terug in je leven wilt, moet ik toegeven dat ik je niet meer in het mijne nodig heb.
Ik weet dat je de manier waarop ik om je gaf zult missen. Maar ik zal er niet zijn om je te troosten.
Ik zal al lang weg zijn en mijn leven leiden zoals ik altijd had moeten doen.
Het was je zogenaamde liefde die me veel langer op één plek hield dan zou moeten.
Het spijt me, maar je zult nooit de man zijn die ik voor altijd in mijn leven nodig heb.
Dus als je op een dag wakker wordt en me belt om me te vertellen hoeveel je me mist, kun je maar beter de telefoon neerleggen. Ik zal je niet opnemen.
Ik weet dat je de manier waarop ik om je gaf zult missen, maar ik zal er niet meer zijn.
