Waar moet ik beginnen? Er zijn veel dingen die ik met je wil delen. Het lijkt misschien een beetje irrationeel om over liefdesverdriet te praten als je copingsmechanisme emotionele afstandelijkheid is, maar het is echt. Ik zal mijn verhaal met je delen.
Het is mogelijk om door een heleboel emoties te gaan nadat iemand je pijn heeft gedaan, ook al zul je het waarschijnlijk niet meteen voelen. Voor mij was emotionele afstandelijkheid een keuze. Ik heb het als mijn copingmechanisme gekozen.
Op dat moment, dacht ik dat als ik me gevoelloos voel, als ik mezelf stop met iets te voelen, mijn hart niet gebroken zal worden. Jemig, had ik het even mis…
Wanneer je last hebt van emotionele afstandelijkheid, dan betekent dit dat je minder aandacht besteedt aan de behoeften of gevoelens van je partner. Maar dat was bij mij niet het geval. Ik heb altijd het gevoel gehad dat alles me meer raakte.
Voor het eerst verliefd worden is voor niemand een gemakkelijke taak. En, mijn God, ik werd hals over kop verliefd. Ik wist dat het pijn zou doen, want (nerd alert!) Newton heeft gezegd dat elke actie een gelijke en tegengestelde reactie heeft.
Op het moment dat ik hem zag, wist ik dat ik de sigaar was. Hij was de droom van elk meisje, succesvol en knap, warmhartig en een echte heer. Hij had een geweldig gevoel voor humor en was extreem intelligent. Je zou dat kunnen bedenken door zijn gevatte comebacks en zijn unieke (voor sommige mensen rare) grappen.
We hebben een paar nachten samen doorgebracht, gewoon met door de stad wandelen en ik wist dat ik er vroeg of laat spijt van zou krijgen.
Een paar maanden later, geloofde ik als een dwaas in het sprookje dat we aan het creëren waren en toen werd mijn innerlijke nerd wakker. Ik heb de rationele kant van het brein aangezet en ik vergat de emoties. Bijna volledig…
Ik kon niet ontkennen dat ik me in zijn gezelschap mooi en gewaardeerd voelde, maar ik weigerde te geloven dat hij van me hield. Waarom zou hij? Er zijn genoeg andere meisjes die betere keuzes voor hem zijn dan ik. Waarom zou hij mij kiezen?
Ik begon excuses te verzinnen om hem niet te zien en ik probeerde bij hem uit de buurt te blijven. Het leek erop dat hoe harder ik het probeerde, hoe meer hij aan me vastgeplakt zat. Ik heb mezelf ervan overtuigd dat ik niets voor hem voel. Ik vind hem gewoon leuk als vriend, dat is alles.
Wat ik me niet realiseerde was dat ik niet één, maar twee harten tegelijk brak. Iets om over op te scheppen, vind je niet? Wat voor persoon moet je zijn om dit te doen?
Op dat moment kon ik er alleen maar aan denken om mezelf te beschermen. Vroeger verlieten mensen me (ik heb het hier niet alleen over romantische relaties). Ik wilde dat niet weer helemaal opnieuw voelen. Dus wat deed ik? Ik verdoofde mijn emoties. En de rest is geschiedenis.
Ik wilde niet gekwetst worden, dus deed ik wat ik het beste kon – ik werd rationeel en ik liet mijn hersenen de leiding nemen.
De muur die ik om me heen heb gebouwd was onbreekbaar. Stel je die middeleeuwse stenen kastelen voor met dikke muren en een paar ramen en de hele constructie is omgeven door een greppel of zelfs een gracht. De ophaalbrug was de enige ingang, en ik stond niet toe dat iemand er over ging.
Mijn hart, of in ieder geval wat ervan over was, werd in een versterkte toren bewaard die in het kasteel was gebouwd. Het was de beste schuilplaats voor het geval de ‘vijand’ op de een of andere manier de buitenkant zou veroveren. En het licht, het goede dat nog steeds in deze gekke wereld bestaat, kon alleen door die kleine ramen binnenkomen.
Dit betekent niet dat ik een emotioneel onbeschikbaar persoon was, maar ik was niet bereid om emotioneel en op een romantische manier met mannen in contact te komen. Ik ga niet liegen, met deze man, deed het verdomd veel pijn.
Maar het was mijn keuze. Ik gaf mezelf de schuld voor alles wat ik voelde, voor elke negatieve emotie die op de een of andere manier mijn kasteel in kroop. En ik heb hem nooit de schuld gegeven. Het gebruik van emotionele afstandelijkheid als mijn copingmechanisme, hielp me om het liefdesverdriet een beetje makkelijker te overleven.
Toen we eindelijk besloten dat we klaar waren met spelletjes spelen en ons voor elkaar te verstoppen, voelde ik niets. Ik wist dat het zou komen, dus ik was voorbereid. Ik brak onbedoeld twee harten, alleen om mezelf geen pijn te doen. En dat is waar mijn verhaal begint.
Hij wilde een reactie van mij en ik zei niets, ik toonde niets. Ik was totaal emotieloos en hij vond het niet leuk. Hij dacht dat ik degene zou zijn die hem zou smeken om te blijven en te proberen de dingen op te lossen, maar ik deed het tegenovergestelde.
Op dat moment wist ik dat ik hem of wie dan ook niet nodig had. Hij bewees me dat hij bereid was me te verlaten zodra de gelegenheid zich voordeed. Mensen lijken veel op elkaar. Als ze geen voordeel van je hebben, dan dumpen ze je.
Hoewel hij zei dat hij me geen pijn zou doen, deed hij dat toch. Maar het punt is, ik heb hem nooit de schuld gegeven. De enige persoon die schuldig was dat ik me zo voelde, was ikzelf. Hoe kon ik hem in de buurt laten komen? Waarom vertrouwde ik hem genoeg om die ophaalbrug te laten zakken?
Hij bezette bijna mijn kleine kasteel en had bijna mijn hart bereikt. Dat kon ik niet laten gebeuren. Nu niet en ook in de toekomst niet. Dat is bijna het enige waar ik aan dacht tijdens die dagen van liefdesverdriet. Hoe kon ik mezelf iets laten voelen na alles wat ik heb meegemaakt?
En soms dacht ik nergens aan. Dat waren zeldzame momenten van gelukzaligheid…
Ja, ik had andere tekenen van typisch hartzeer. Ik at niet goed en mijn slaapschema was super rommelig. Maar ik wist dat het snel voorbij zou zijn. Ik zal weer dat lachende meisje worden dat ik was voordat dit allemaal gebeurde.
Wanneer je copingmechanisme emotionele afstandelijkheid is, hoe overleef je dan liefdesverdriet? In zekere zin doe je dat niet. Omdat ik niet zeker weet of je überhaupt iets te voelen hebt. Je bent nooit “all in” gegaan, omdat je ervaringen uit het verleden je hebben laten zien wat je kunt verliezen.
Eerlijk gezegd zal ik het hem nooit kwalijk nemen, want in mijn ogen is het (nog steeds) niet zijn schuld. Natuurlijk vertelde hij me dat we bij elkaar horen, omdat we allebei in de war zijn. En natuurlijk, toen hij na een paar maanden verder ging, brak mijn hart in een miljoen stukjes.
En dat… Is weer een ander verhaal.
