Word niet verliefd op mensen zoals ik. Ik neem je mee naar musea, parken en monumenten, en ik kus je op elke mooie plek zodat je er nooit meer heen kunt zonder aan mij te denken. Als ik vertrek, dan zul je eindelijk begrijpen waarom stormen naar mensen vernoemd zijn.
Dat is een van mijn favoriete citaten, of tenminste zoiets. Ik moest op deze manier beginnen te schrijven, want dat is wat mij perfect beschrijft. Als ik van je hou, dan hou ik onvoorwaardelijk van je, en ik beloof je dat ik niet op een andere manier van je zal houden.
Ik weet dat mensen soms kleffe dingen zeggen omdat ze denken dat de ander precies die woorden wil horen, maar dat zal ik nooit doen. Elk woord dat ik zeg zal mijn slechte poging zijn om uit te drukken hoe ik me in jouw aanwezigheid voel.
Ik ga je laten zien dat de wereld echt een mooie plek is, en ik zal je bewijzen dat het is omdat jij er deel van uitmaakt. Ik zal niet opgeven om te proberen je portret te schilderen zoals ik je door mijn ogen zie.
Maak je geen zorgen, ik ga je niet overtuigen dat je de ideale mens bent, niemand van ons is dat. Maar ik zal proberen je te laten begrijpen waarom jij de perfecte voor mij bent.
Ik zal je al mijn littekens laten zien en ik zal je helpen de jouwe te genezen. Mijn knuffel zal je veilige haven zijn, je schuilplaats als het moeilijk wordt. Je kunt op mijn constante steun en hulp rekenen, en ik zal je luidste cheerleader zijn, dat beloof ik je.
Je zult mijn liefde voelen als we elkaars hand vasthouden, of knuffelen, zelfs als ik je met rust laat zodat je alleen kunt zijn. Ik zal er altijd voor zorgen dat we een geheim ingrediënt toevoegen aan de maaltijden die we samen koken, omdat ze anders niet zo lekker zullen zijn.
We zullen samen reizen, nieuwe plaatsen en culturen ontdekken, en ik zal in alle talen die ik ken je zeggen dat ik van je hou. Maar je zult in kleine dingen en kleine gebaren mijn liefde voelen, in plaats van in die woorden. Ik zal met elke ademteug die ik neem van je houden, en zolang je me laat blijven zal ik je blijven ‘irriteren’.
Soms kan het eng worden. Ik probeer nog steeds om te leren hoe kwetsbaar te zijn, en ik kan een muur tussen ons opzetten. Misschien zal ik niet in staat zijn om uit te drukken wat me soms dwarszit, en ik hoop dat je begrijpt dat ik op die momenten gewoon je knuffel nodig heb.
Ik zal van je houden zelfs in de donkerste plaatsen van je ziel en ik zal van al je gebroken stukken houden totdat je dat verandert. Niets en niemand kan me van gedachten doen veranderen, behalve jij.
Als ik besluit om te vertrekken, dan heb je bewezen dat ik beter af ben zonder jou. Ik ben niet het type persoon dat terugkomt, maar zeker als de hel, zal ik je eindeloze kansen geven en proberen om tenminste één reden te vinden om te blijven.
Liefde opgeven is niet iets wat ik wil, en ik zal met elk atoom van mijn wezen vechten. Maar als ik vertrek, dan vertrek ik voorgoed. Je hoeft geen grote fout te maken om me pijn te doen. Hoezeer ik kleine dingen ook waardeer, daar kan ik ook kapot van zijn.
Ik loop in kleine stapjes weg, simpelweg omdat jij me wegduwt. Misschien realiseer je het niet eens als ik begin te lopen, maar je zult mijn afwezigheid zeker opmerken.
Het zal genoeg zijn dat je mijn gevoelens één keer afwijst, en ik begin te twijfelen. Ik ben niet iemand die zich zo gemakkelijk kan uiten, en als ik dat doe, dan moet je begrijpen dat het me veel energie heeft gekost om het te doen.
Wanneer je meer aandacht begint te besteden aan de tv-show die op de achtergrond draait, in plaats van naar mijn dag te luisteren, dan zal ik nog een stap zetten. Het verwaarlozen van mijn behoeften, hoe klein ze ook zijn, zal me ook verder weg van jou brengen.
Elke keer dat je ervoor kiest om uit te gaan met vrienden zal ik mijn muren opbouwen, omdat we later een film kunnen kijken als je terugkomt…
Geloof me, ik ga niet bij je weg omdat ik dat wil, maar omdat je me dwingt. Ik heb nooit consistentie in mijn leven gehad, maar ik dacht dat jij degene was die het mij kon geven. En dat deed je, althans voor een tijdje.
Maar wat is er gebeurd met dat willekeurige dansen op straat in het midden van de nacht, terwijl het regent? Waar zijn die chocolaatjes die je meenam als je terugkomt van je werk? Wat is er gebeurd met die woorden van waardering die je onbaatzuchtig deelde?
Je moet één ding weten, ik verlaat je voor al die dingen waardoor ik verliefd op je werd. Ik geloofde echt dat ik niet verdoemd ben, ook al hebben de meeste van mijn familieleden geen geluk in de liefde. Misschien ben ik dat wel. Misschien is er een soort van bug die met mijn levenscode knoeit.
Ik weet dat ik niet te veel vraag omdat je dat in het begin hebt bewezen. Hebben we de verkeerde afslag genomen? Hoe zijn we op deze weg zonder uitgang beland? Waarom heb ik je zoveel woorden te vertellen, maar komt er niets uit mijn mond?
Dat is eigenlijk wat het meest pijn doet – zoveel te zeggen hebben, maar er toch voor kiezen om te vertrekken. Maar ik zal die keuze maken, want je geeft me geen andere. Als ik emotioneel afstand neem, dan zal fysieke scheiding geen probleem zijn. En dat is hoe ik je zal verlaten…
Ik ga niet liegen, jou verlaten zal het moeilijkste zijn wat ik ooit zal moeten doen. Het is alleen pijnlijker om van de versie van jou te houden die niet meer bestaat. En het is een gruwelijke gedachte dat ik mezelf kan verliezen terwijl ik van mijn eigen perceptie van jou hou.
Dus probeer niet voor me te zorgen als ik weg ben. Ik zal niet beschikbaar zijn. En probeer alsjeblieft later ook niet, want ik neem de telefoon niet op. Ik weet dat ik wat rotzooi achterlaat, en veel vragen die misschien een antwoord vereisen, maar hè, stormen praten niet. Ze gaan gewoon verder.