Ik vroeg me altijd af hoe je de dingen die je kapotmaken loslaat, als het voelt alsof je zou sterven als je loslaat.
Hoe je kiest tussen “als het voorbestemd is, zal het gebeuren” en “als je het wilt, moet je er achteraan gaan.”
Ik denk dat we het stevigst vasthouden aan dingen die niet voor ons bestemd zijn, omdat we op de een of andere manier wel weten dat het niet aan ons toe behoort.
We zoeken altijd naar de liefde die we niet hebben.
We proberen altijd dingen te bewijzen die niet vanzelfsprekend zijn.
We weten dat wanneer we niet meer nadenken, praten en alle details steeds weer opnieuw doorlopen, het echt voorbij zal zijn.
Als er slechts een idee bestaat, is eraan vasthouden de enige manier om het niet kwijt te raken.
Want loslaten heeft weinig te maken met iemand toestemming geven om ons leven te verlaten, of te verklaren dat ze niet meer van ons houden, of voorgoed te vertrekken en het heeft alles te maken met accepteren dat ze dit allemaal al gedaan hebben.
Ik weet niets over het lot.
Maar ik weet dat de dingen die voor ons bestemd zijn, niet vereisen dat we ons er psychisch en emotioneel aan vastklampen om ze te behouden.
Dat de beste dingen nooit gedwongen zijn, dat ze nooit ontstaan uit een ultimatum, dat ze ons nooit maanden- of jarenlang doen twijfelen.
Ik weet wel dat je niet kunt bewijzen hoe intens je liefhebt door middel van hoe erg je je gekwetst voelt door verlies.
Dat je niet je karakter laat zie door hoe goed je anderen kunt overtuigen dat je het juiste doet.
En ik weet ook dat het nooit de liefde is die je kwetst, het is de gehechtheid aan het idee van hoe het hoort te zijn en hoe lang dit hoort te duren.
Ik weet wel dat we nooit echte liefde kunnen vinden, tenzij we leren om ons te distantieren van hoe het zou moeten.
Ik weerwil dat we nooit echt gelukkig zullen worden totdat we hetzelfde doen. Ik weet wel dat niets blijvend is en het idee dat het wel blijvend is, is een illusie; uiteindelijk raken we alles kwijt, alles wat we hebben en zijn en bezitten.
Het punt is dus niet wat we kwijtraken, maar wat we überhaupt hadden.
Het is niet de bedoeling om dingen te verkrijgen zoals speerpunten op een cv, we horen ze door te bladeren en ze horen ons door te bladeren.
Soms leert de liefde ons alles in een maand.
Soms duurt het je hele leven. Niets is belangrijker dan het andere.
De dingen die voor ons bestemd zijn, zijn de dingen die ons dwingen om niet meer op zoek te gaan naar een extern licht, maar dat we dit licht zelf worden. de dingen die voor ons bedoeld zijn, zijn uitdagend, vreugdevol, mooi en pijnlijk.
Dit zijn dingen waar we nooit bij stilstaan.
De dingen waaraan we ons niet stevig vast hoeven te houden om ze voor elkaar te krijgen.
