Er zit zoveel meer in de liefde dan geluk alleen. Misschien is liefde wel het verdrietigste wat iemand kan overkomen.
Liefde is breekbaar. Ik heb dat vaak genoeg meegemaakt en ik kan je zeggen dat het niet slechts rozengeur en maneschijn was.
Ik heb keer op keer kennis gemaakt met de liefde en ik moest zo vaak degenen loslaten met wie ik deze reis had gemaakt vanwege kruispunten die ons voor de keuze stelden welke richting we op wilden. Soms gaan we niet dezelfde kant op en daar moeten we voor boeten.
Liefde kan ons in verschillende vormen in de steek laten.
Vriendschap gaf me het idee dat het het ultieme alternatief was voor romantische relaties omdat vrienden het nooit met ons zouden uitmaken. Met deze leugen moest ik heel lang leven. Vriendschap is kwetsbaar.
Er is zoveel liefde en acceptatie dat we misschien onze capaciteit om te begrijpen of te vergeven overschatten. En zelfs in ons meest oprechte bedoeling om te voorkomen dat onze vrienden gekwetst zullen raken lopen we erg veel risico dat we ze kwijt zullen raken. We houden zoveel van ze dat we hen uiteindelijk kwijt zullen raken.
Familie is ook niet perfect, maar ik geloof nog steeds dat dat een mooi iets is. Ik moet gewoon de harde realiteit van het leven onder ogen zien dat zelfs in de meest concrete liefde barsten kunnen komen.
Er zal een dag komen dat ‘het bloed kruipt waar het niet gaan kan’ niet langer aan de orde is. En op die dag hoop ik dat je je realiseert wat de ware definitie van familie is. Ik hoop dat je je thuis vindt terwijl je ergens verblijft.
Op zoveel momenten heb ik over zoveel versies van de toekomst gedroomd. Een andere persoon, een ander huis, een andere bruiloft, een andere plek. Stel je voor dat je zoveel moet dromen omdat je oude dromen niet meer kloppen.
Toen ik mijn romantische relatie kwijt was raakte ik ook de versies van mijn toekomst kwijt. En toen mijn partners er niet meer waren, waren mijn dromen ook verdwenen. Hoeveel pijn kan een menselijk hart verduren? Hoeveel kan een iemand dromen? Ik vind het antwoord zo mooi: wie weet?
Ik hoop dat we de werkelijkheid onder ogen zien die we nooit wilden omarmen: de liefde zal ons in de steek laten. We zullen gekwetst worden en we zullen anderen kwetsen.
Liefde dwingt ons om ervoor te kiezen om te vertrekken. Liefde kan tranen en breken betekenen. Liefde heeft niet als doel ons steeds een beter gevoel te geven.
Want als ik nu naar de liefde kijk zie ik meer dan vergankelijke emoties. Ik zie bloed aan het Kruis. Ik zie mijn beste vriend niet voor mij kiezen. Ik zie mijn moeder vanbinnen huilen. Ik zie mezelf de onschuldigen kwetsen. Ik zie de dood.
En wie weet hoe lang we lief kunnen hebben en bemind kunnen worden? Niets is meer zeker, want tijd is je nooit gegund. Sommigen van ons zullen de mooiste zonsondergang van hun leven ervaren en dan de ochtend niet meer meemaken.
Sommigen van ons zal de diamanten ring dragen, maar nooit op het altaar staan. Sommigen van ons zullen meer ons best doen om voor anderen te zorgen en komen achter de tralies terecht.
Sommigen van ons zullen enthousiast zijn om ons te herenigen met degenen van wie we houden, maar komen nooit aan. En sommigen van ons, degenen wiens pijn we nooit zullen begrijpen, besluiten uiteindelijk wanneer we onze laatste adem uitblazen.
Liefde, ongeacht zijn imperfecties, hoort nog altijd mooi te zijn. Het zal veel ramen vinden uit de deuren die gesloten zijn. Het zal aankomen op het moment dat er niet meer achteraan zit.
Op een dag zal het opbloeien, vanuit de verwelkte blaadjes van wat ooit je lente was. En wie weet, misschien zal de herfst die blaadjes niet meer komen halen.
Ik hoop en bid gewoon dat telkens als de liefde bij je aanklopt je het binnenlaat. En zolang je het in je hebt, laat de liefde dan alsjeblieft overleven.
