Ik heb pas mijn relatie uitgemaakt.
Een relatie waarin ik niet gelukkig was, maar die toch jaren aanhield.
Dus nu vragen de mensen met wie ik uitga en die me al heel lang kennen me waarom het zo lang heeft geduurd voordat ik vertrok, en dit is mijn antwoord:
Het duurde zolang om te vertrekken omdat ik van hem hield.
Ik was dol op hoe hij kalm naast me lag te slapen en hoe hij me omhelsde en me tegen zijn borst aandrukte.
Ik hield van hem en van zijn stem, zijn mooie ogen en hoe zijn gezicht aanvoelde als hij een paar dagen niet had geschoren.
Het duurde zolang om te vertrekken omdat de liefde me blind maakte.
Mijn eigen gevoelens maakte me blind en ze lieten me niet zien hoe hij in werkelijkheid was.
Ik zag niet dat hij naar anderen vrouwen zat te lonken, ik negeerde het feit dat hij steeds zat te glimlachen terwijl hij met iemand appte en ik negeerde het feit dat hij niet thuiskwam hoe laat hij dat beloofd had.
Het duurde zolang om te vertrekken omdat ik niet luisterde.
Ik luisterde niet naar mijn vrienden, ik luisterde niet naar mijn familie en wat ik het meest kwetsend vind is dat ik niet naar mezelf heb geluisterd.
Ik heb mezelf zo vaak verteld dat hij niet de ware was en dat ik verder zou moeten gaan, dat ik zou moeten vertrekken.
Ik heb mezelf verteld dat hij niet zoveel van mij hield als ik van hem en dat hij niet bij mij kon blijven, ook niet als ik zo hard mijn best deed om daarvoor te zorgen.
Het duurde zolang om te vertrekken omdat ik dacht dat het beter zou gaan.
Op een bepaald punt begon ik te zien dat hij gesprekken probeerde te vermijden en dat hij deed alsof mijn emoties onredelijk waren.
Hij haalde me steeds neer, maar ik dacht dat het beter zou gaan.
Dit was niet de man op wie ik verliefd was geworden en niet de man met wie ik een relatie was begonnen, en daarom dacht ik dat het slechts een tijdelijke fase zou zijn.
Het duurde zolang om te vertrekken omdat ik het op de juiste manier wilde doen.
Ja, op een gegeven moment werd het zo erg dat ik me realiseerde dat ik mijn koffers moest pakken omdat hij me niet meer gelukkig maakte.
Hij negeerde mijn appjes, hij bleef steeds vaker bij een vriend slapen en ik zag geen liefde meer in zijn blik.
Zijn ogen waren leeg als hij me aankeek.
Ik peinsde over de manier waarop ik hem zou moeten verlaten, hoe ik ervoor zou kunnen zorgen dat ik hem niet kwetste en waarom het me überhaupt kon schelen als ik hem zou kwetsen.
Dus vertrok ik gewoon.
Ik ben vertrokken ook al was dit niet makkelijk en leidde de reden waarom ik hem verliet tot een enorme ruzie.
Hij zei dat ik ondankbaar was en dat ik hem ook eigenlijk helemaal niet verdiende.
Zou jij zoiets tegen je geliefde zeggen? Zou je zo reageren?
Ik wilde gewoon weer gelukkig zijn.
Als de relatie ons geen van beiden gelukkig maakte, waarom zou ik dan moeten blijven?
Toen ik hem verliet was alles eindelijk helder voor me.
Ik zag de emotionele mishandeling, de manier waarop hij me telkens kleineerde als ik mijn mond opendeed, de manier waarop hij me een schuldgevoel gaf wanneer ik huilde.
Ik doorzag eindelijk alles en ik realiseerde me eindelijk wat ik had doorgemaakt.
Hij manipuleerde me zodat ik dacht dat ik niet beter kon krijgen dan hij, want ik verdiende toch niet beter.
Hoe zielig ben ik, nietwaar?
Deze man, dezelfde man die vreemdging met andere vrouwen en die dacht dat ik daar nooit achter zou komen als hij tegen me loog, zei dat ik hem niet verdiende.
Dat is ook zo.
Ik weet zeker dat geen vrouw ooit zo’n man heeft verdiend.
Hij verdiende me niet en hij verdiende mijn geduld niet.
Dus nu kan ik eindelijk zeggen dat ik ben vertrokken.
Ik heb mijn koffers gepakt en ik zal nooit achteromkijken.
Ik ben eindelijk uit zijn klauwen ontsnapt en ik kan er nu helder naar kijken – het was slechts een grote leugen waaraan ik eerst niet kon ontsnappen.
Het duurde zolang om hem te verlaten. Maar beter laat dan nooit, toch?
