Ik heb dat cliché onderhand zo vaak gehoord – als je de ware vindt, als je de juiste baan krijgt, als je op het goede pad zit, zul je het weten – en ik vond dat een hele tijd nogal irritant.
Wat houdt dat ‘weten’ in? Zou ik dit trillende hart hebben, dit onderbewuste gevoel, deze bevestiging van het universum dat dit precies degene is van wie ik hoor te houden of dit precies iets is wat ik hoor te doen?
Ik leefde zoals een gewoon iemand, ik verkende ideeën, ik had relaties, ik had banen waar ik om gaf of niet, ik maakte fouten. Het voelde nooit alsof alles ‘goed’ zat, alsof ik alles voor elkaar had, alsof alles logisch was. Totdat dat wel het geval was.
Tot er opeens geen twijfel meer mogelijk was. Tot ik een gevoel van vrede in mijn hart voelde, in mijn ziel.
Tot ik me realiseerde dat ik de hele tijd had rondgerend, gezocht had op de verkeerde plekken, heen en weer had gestuiterd tussen dingen en mensen. Ik voelde me nooit voldaan en nooit alsof ik ergens thuishoorde.
Tot ik realiseerde dat mijn leven de potentie had om goed te zijn, heel goed, als ik dat gewoonweg toeliet.
Er werd me altijd verteld dat de ‘juiste’ dingen voor je in het verschiet liggen. Mensen tegen wie ik opkeek waarschuwden me dat ik nooit genoegen moest nemen met minder dan wat ik helemaal perfect vond – en dat dingen niet zo zouden blijven, maar dat ik het niet op het spel moest zetten vanwege angst, tijd of omstandigheden.
Dat als ik klaar was om te vallen, ik in de armen zou vallen van iemand die er ook klaar voor was. Dat ik alleen een baan zou moeten aannemen als deze wat in mij losmaakt. Dat ik elke droom of elk doel dat me kippenvel geeft achterna zou moeten jagen, zonder terug te kijken.
Ik herinnerde me steeds weer dat dingen op hun plaats zouden vallen als ik vertrouwen zou hebben in het plan van God, in plaats van mijn eigen plan te smeden.
Dat toen ik eindelijk al mijn egoïstische verlangens losliet in ruil voor Zijn verhaal, ik rust zou vinden. Ik zou mijn doel vinden. Ik zou vinden waar ik voor bestemd was.
En ik verspilde zoveel tijd door er weerstand aan te bieden, ik was er zeker van dat ik alles wist, dat ik wist wat ‘juist’ was, dat ik wist wie ik was.
Ik heb verdomme zoveel tijd besteed aan het negeren, ik probeerde te doen alsof mijn relaties gezond waren, en of banen leuk waren, terwijl ik diep van binnen wist dat dit niet het geval was.
Ik dacht dat ik gewoonweg voordeel kon halen uit het negeren van de gevoelens die zeiden dat dit niet was wat ik hoorde te doen, dat dit niet was wie ik hoorde te zijn.
Maar de waarheid was dat hoe meer ik die twijfels probeerde de mond te snoeren, hoe meer ze weer naar boven kwamen.
Tot ik werd gedwongen de waarheid van die oude cliché te erkennen – als het goed zit, zul je het weten – en het zat niet goed, dat voelde ik.
De mensen van wie ik hield, de mensen die ik aanbad, zelfs Christenen, die mijn geloof nieuw leven hebben ingeblazen, vertelden me dat ik een rust in mijn borstkas zou voelen, de Geest zijn werk zou doen van binnen, dat ik een soort bevestiging zou voelen dat ik op het juiste pad was, met de juiste persoon, terwijl ik het juiste deed.
En ik begreep niet wat dat betekende totdat ik dat daadwerkelijk ervaarde.
De waarheid is dat wanneer het goed zit, je het zult weten. Je zal een besef krijgen van alles om je heen – vrede, begrip, vreugde, rust. Je zal niet bang zijn.
Je zal weten dat het misschien niet voor altijd ‘goed’ zal zitten, en het zal zeker niet perfect zijn, maar dat was toch niet waar je naar op zoek was.
Je zal weten dat het tegenkomen en vervallen van kansen en mensen een normaal verloop is van het leven, maar je zal een innerlijk mantra hebben, een bevestiging binnenin van alles waar je naar hebt gezocht en dat dit eindelijk uitkomt.
Je zal het gevoel krijgen dat God met je praat, alsof je geest eindelijk open is, alsof je ziel eindelijk kan dansen en zingen, en vervuld kan worden.
Je zal naar degene naast je kijken en al hun schoonheidsfoutjes, blauwe plekken en rommelige kanten zien en ze accepteren, van ze houden, en je zal voor ze kiezen omdat ze van jou zijn, en wat jij hebt is levensecht.
Je zal begrijpen waarom het niks is geworden met de anderen in je verleden, waarom die oude baan je verlangens niet kon behartigen, waarom je altijd het gevoel had dat er iets miste, of niet klopte, of incompleet was.
Je zal bidden tot de Vader in de hemel omdat er een wereld voor je open is gegaan – wanneer je loslaat en Hem binnenlaat, zal alles wat jij aanraakt in ware schoonheid opbloeien.
Maar boven alles zul je de betekenis kennen achter dat ouderwetse cliché. Dat we onze dagen verspillen aan het zoeken en dwalen, zo wanhopig om iets echts te vinden dat we genoegen nemen met alles wat erop lijkt, in plaats van geduldig te zijn en ons lot ons te laten vinden.
Dat als we onze bestemming vinden, we deze diep in ons hart zullen begrijpen. We zullen het weten, daar is geen twijfel over mogelijk.
