Beste jij,
Als je van plan was om uit mijn leven te verdwijnen, blijf dan alsjeblieft zo ver mogelijk weg.
Ik zal je niet smeken om te blijven en ik zal je beslissing respecteren.
Je had er waarschijnlijk al een tijd over nagedacht en uiteindelijk heb je de juiste beslissing gemaakt.
Denk dus niet dat ik een scene zal gaan staan schoppen waar je bij bent of dat ik zal dreigen met zelfmoord als je vertrekt.
Ik zal gewoon een beetje gebroken zijn maar het zal me lukken om mezelf bijeen te rapen en weer helemaal opnieuw te beginnen.
Ik weet dat het niet eenvoudig zal zijn en ik weet dat ik zoveel slapeloze nachten zal doormaken waarop ik aan je denk, maar ooit zal het zijn vruchten afwerpen.
Elke traan die valt zal zijn vruchten afwerpen en ik zal eindelijk gelukkig zijn.
Maar in de rotzooi die we momenteel doormaken wil ik dat één ding kraakhelder is: als je mee eens verlaat krijg je geen tweede kans.
Ik zal je niet vertellen dat we het nog een keer kunnen proberen en dat alles goed zal komen.
Ik zal het niet kunnen handelen dat er maanden voorbijgaan en dat je je dan pas realiseert dat je van me houdt en dat je er dan pas voor kiest om weer in mijn leven te verschijnen.
Eerst zul je me berichten sturen via social media. Dan zul je niet genoeg van me krijgen en wil je me zien.
Je zal me ’s avonds laat opbellen om mijn stem te kunnen horen en ik denk dan dat er misschien toch nog hoop voor ons is.
Ik kan het niet aan om dezelfde hel weer te moeten doorstaan.
Ik kan het niet handelen dat je me nog een keer lief aan zal kijken en dat de vonk tussen ons nog sterker is dan ooit tevoren, maar dan zal het in een mum van tijd opbranden, samen met onze liefde.
Ik kan je beloftes niet meer aan. Ik heb ze niet nodig. Ik heb vastigheid nodig.
Ik wil mezelf geen valse hoop geven dat alles goed zal komen en dat mijn hoop dan opeens, totaal onverwacht, instort.
Ik kan het niet aan om weer mijn leven met je te delen. Want als ik dit doe zal het een tikkende tijdbom zijn tot je me weer buitensluit.
Ik kan er niet volledig voor gaan omdat ik weet dat ik uiteindelijk gebroken achter zal blijven met zoveel littekens en barsten in mijn hart.
Het laatste wat ik wil is dat ik droom over een toekomst met jou en dat ik deze dromen weer in duigen zie vallen.
Ik kan het niet nog een keer aan. Ik ben niet sterk genoeg om je onzin nog een keer te pikken.
Maar ik kan vooral je beloftes van eeuwige liefde niet meer aan.
Je hebt me al een keer voor de gek gehouden maar je krijgt geen tweede kans om dit te doen.
Als ik tot nu toe iets heb opgestoken is het wel dat ik niet degene moet vertrouwen die mij opzettelijk heeft gekwetst.
Dus wat je ook doet, ik laat je mij nooit meer kwetsen.
Ik zal niet degene zijn die op jou zal wachten, die bang is dat je slecht gehumeurd bent en dat je mij de schuld zal geven van al je problemen.
Ik wil niet degene zijn die om liefde moet smeken. Dat is geen liefde.
Liefde zou zo natuurlijk moeten zijn als ademhalen en ik zal geen genoegen nemen met iemand die dit niet begrijpt.
Ik verdien zoveel beter dan jij me kunt geven. Ik verdien echte liefde en ik verdien vooral een man die blijft!
